Και ξαφνικά μέγα σκάνδαλο προέκυψε. Κι αυτή τη φορά μας ήρθε από τις… Βρυξέλλες. Η σύλληψης της Εύας Καϊλή δημιουργεί ορισμένα ερωτηματικά και αρκετούς προβληματισμούς. Για φαντάσου, άλλη μια πολιτικό που αγωνίζεται σθεναρά για την τσέπη της.
Για πρώτη φορά παρακολουθώντας τη σχετική ειδησεογραφία βλέπουμε ανθρώπους, αρθρογράφους να πλησιάζουν στην άποψη μας ότι πρέπει κάποιος είναι ιδιαίτερα αφελής ή πολύ "θρησκόληπτος" κομματικά για να πιστεύει πως το βασικό κίνητρο του πολιτικού προσωπικού είναι ο αλτρουισμός και η διάθεση υπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος.
Ας είμαστε ρεαλιστές: Η πολιτική είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες. Το ζητούμενο είναι κάποιος να μπορεί να την ασκεί αποτελεσματικά για το δημόσιο συμφέρον έχοντας υπό έλεγχο τη δεδομένη βουλιμία για το ιδιωτικό. Αν αυτό βεβαίως, είναι εφικτό να συμβεί.
Φυσικά πρέπει να υπάρχουν θεσμοί που ελέγχουν την εξέλιξη της περιουσιακής κατάστασης των πολιτικών και όλων όσων διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Αλλά να έχουν βάση και όχι σαν αυτά τα «Πόθεν Έσχες» πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλως ομάδων που είναι διάτρητα από κάθε άποψη και όχι επαρκώς τεκμηριωμένα.
Θυμάστε τι γίνεται όταν αυτά «Πόθεν Έσχες» δίνονται, μια φορά το χρόνο στη δημοσιότητα, δήθεν χάριν της διαφάνειας; Κανείς δεν δίνει μια ερμηνεία από πού και πώς περιήλθαν στην κατοχή τους όλα αυτά τα ακίνητα, οι καταθέσεις στις τράπεζες και όλα όσα αποτελούν τα περιουσιακά τους στοιχεία.
Το ωραίο είναι ότι κάποιοι ακόμα προβληματίζονται που άλλη μια περίπτωση διαφθοράς Έλληνα πολιτικού αποκαλύπτεται από ξένες αρχές και όχι ελληνικές. Δηλαδή, πόσες αποκαλύψεις που να προέρχονται από ελληνικές αρχές. Πείτε πρόχειρα τον αριθμό των υποθέσεων, αν τον έχετε.
Το ίδιο είχε συμβεί και με την περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου όπως και με όλα τα σκάνδαλα που αφορούσαν μίζες. Οι αποκαλύψεις για εμβληματικά σκάνδαλα όπως της Siemens και της Novartis προέκυψαν από το εξωτερικό.
Η επ’ αυτοφώρω σύλληψη της Ελληνίδας Ευρωβουλευτού του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ συναρτάται με τις συλλήψεις ορισμένων Ιταλών ευρωβουλευτών, πρώην ευρωβουλευτών, υπαλλήλων ευρωβουλευτών και στελεχών ΜΚΟ που απ’ ό,τι φαίνεται ασκούσαν επιρροή σε αποφάσεις ευρωπαϊκών οργάνων, με οικονομικά ανταλλάγματα...
Η υπόθεση αυτή ενδέχεται να έχει σχέση με την παρακολούθηση και άλλου Έλληνα ευρωβουλευτή, η αποκάλυψη της οποίας έγινε αιτία να ξεκινήσει το γαϊτανάκι των υποκλοπών που συνεχίζει να δηλητηριάζει την καθημερινότητα των πολιτών.
Ένα άλλο ζήτημα είναι ο αντίκτυπος της σύλληψης της Ελληνίδας ευρωβουλευτού τόσο στο εξωτερικό όσο στο εσωτερικό. Στο εξωτερικό ο αντίκτυπος είναι ήδη αρνητικός, επειδή υπενθυμίζει στη διεθνή κοινή γνώμη, κυβερνήσεις και επενδυτές πως η Ελλάδα παραμένει η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ε.Ε.
Στο εσωτερικό ήδη από τις πρώτες ώρες το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, παραβλέποντας το τεκμήριο της αθωότητας, διέγραψε την ευρωβουλευτή του κατηγορώντας την ως "Δούρειο Ίππο" της Νέας Δημοκρατίας. Περίεργες διαδρομές, συνηθισμένες ωστόσο στην πολιτική. Προσωπικά δεν μας εκπλήσσει το φαινόμενο.
Η εξέλιξη αυτή επαναφέρει στη μνήμη του εκλογικού σώματος τις στενές σχέσεις του "Πασοκικού" κομματικού μηχανισμού με τη διαφθορά, κάτι που θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στην ενίσχυση της παρουσίας του τον τελευταίο χρόνο ως τρίτο κόμμα. Στην περίπτωση αυτή η επαναφορά του "ΠΑΣΟΚ" στον τίτλο ίσως αποδειχτεί επιζήμια.
Η ιστορία της σύλληψης μιας Ελληνίδας πολιτικού για διαφθορά θα μπορούσε να ερεθίσει τη δυσπιστία μιας σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος προς το πολιτικό σύστημα συνολικότερα, καθώς είθισται στο σπίτι του κρεμασμένου να μην μιλάνε για σκοινί... Και η Ελλάδα κρύβει πολλούς κρεμασμένους σκελετούς στη ντουλάπα της.
