Η τελευταία εξαγγελία για το market pass, ξεχείλισε το ποτήρι καθώς η επιδότηση μετά τις κρατήσεις και τις τράπεζες είναι 34 λεπτά τη μέρα. Οι αυξήσεις στα προϊόντα έχουν φτάσει έως και 25%. Ενώ οι αυξήσεις στα καύσιμα και στα τιμολόγια ενέργειας χτυπάνε ταβάνι.
Αντί γι' αυτό μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο με το λήμμα «Επιδόματα» μας παραπέμπει σε ομάδες όπως «Taxisnet επιδόμα», «τι επιδόματα δικαιούμαι», «επιδόματα ακρίβειας», «επιδόματα πληρωμές» και πάει λέγοντας. Και η ειδησεογραφία είναι γεμάτη επιδόματα, τις μέρες πριν από τις γιορτές…
Βεβαίως ψάχνοντας λίγο θα δούμε ότι η επιδοματική πολιτική αποτελεί διαχρονικά πεδίο δόξης λαμπρό σε ό,τι αφορά τις πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα αυτό.
Μερίδα δε των πολιτών συμμετέχει στην «αντιπαράθεση» αυτή υιοθετώντας απόψεις που έχουν να κάνουν με το «προφίλ» των δικαιούχων επιδομάτων, με πιο ακραίο παράδειγμα αυτό όσων μιλούν για πολίτες που καταχρώνται την επιδοματική πολιτική ζώντας «παρασιτικά» για το κράτος και την οικονομία του.
Τα επιδόματα λοιπόν, ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν πεδίο αψιμαχιών και αντιπαραθέσεων, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που η πραγματικότητα, όπως αυτή αποτυπώνεται από τα λεγόμενα των πολιτών, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα όπως αυτή παρουσιάζεται δια στόματος των πολιτικών ηγεσιών.
Η επιδοματική πολιτική της Ελλάδας, γνώρισε μεγάλες μειώσεις κατά τη διάρκεια της κρίσης, γεγονός αναπόφευκτο στο πλαίσιο μίας ολικής μείωσης σε όλους τους τομείς του δημοσίου.
Εξειδικεύοντας ωστόσο στο «αρνητικό πρόσημο» που συνοδεύει την επιδοματική πολιτική στη Ελλάδα, για το ευρύ τουλάχιστον κοινό, μπορούμε να δούμε παραδείγματα άλλων χωρών του εξωτερικού, που η επιδοματική πολιτική σε ό,τι αφορά μέτρα στήριξης της οικογένειας, των σπουδών, της υγείας, της εργασίας κ.α. ξεπερνούν κατά πολύ το ελληνικό παράδειγμα, καταρρίπτοντας την επικρατούσα άποψη για μεγάλα επιδόματα στην Ελλάδα.
Ειδικότερα το οικογενειακό επίδομα και το επίδομα παιδιού στη Μεγάλη Βρετανία, γνωστοποιώντας ότι τα αντίστοιχα επιδόματα στην Ελλάδα αποτελούν μόλις το 1/8 με 1/10 αυτών της Μεγάλης Βρετανίας, κάνοντας λόγο για «χαοτικές διαφορές» τόσο ως προς τα ποσά όσο και ως προς τη γενικότερη πολιτική που στοχεύει στη στήριξη της οικογένειας, την καταπολέμηση της υπογεννητικότητας κ.α.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στη χώρα μας όπου η επιδοματική πολιτική αποτελεί ένα θέμα καθολικού ενδιαφέροντος. Για κάποιους, συνεπάγεται την επαύξηση του εισοδήματός τους ή τη βελτίωση των συνθηκών ζωής.
Για άλλους, όμως, που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της ανεργίας, της φτώχειας, της ασθένειας, της έλλειψης σίτισης ή στέγασης, των γηρατειών, του κοινωνικού αποκλεισμού μπορεί να είναι ταυτόσημη με την επιβίωση.
Μέσω της κοινωνικής ασφάλισης και μέριμνας, με χρηματικά επιδόματα και παροχές υπηρεσιών, το κράτος πρόνοιας επιδιώκει να διασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής σε όλους τους τομείς με πυξίδα την κοινωνική δικαιοσύνη.
Ζήτημα αποτελού ν τα κριτήρια των χορηγούμενων επιδομάτων και υπηρεσιών, των κριτηρίων παροχής τους, του φάσματος πολιτών και αναγκών που καλύπτουν και σε ποιο βαθμό, καθώς και στις αιτίες αναδιάρθρωσης των φορέων άσκησης της επιδοματικής πολιτικής σε βάθος χρόνου από το 1980 ως το 2020.
Θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Και βέβαια, αν ήθελαν. Θα μπορούσε να έχει επιλέξει η κυβέρνηση να κάνει θεσμικές ενισχύσεις. Ποιες είναι αυτές; Αύξηση του κατώτατου μισθού, μείωση του ΦΠΑ στα βασικά προϊόντα. Πλαφόν στη λιανική τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας, έτσι ώστε να μην παίρνουμε από τη μια τσέπη και να τα βάζουμε στην άλλη, για να επιδοτούμε τα υπερκέρδη, αλλά αντιθέτως να σταματάει εκεί η αύξηση στους λογαριασμούς. Και φυσικά να ενισχύσει ουσιαστικά τους χαμηλοσυνταξιούχους, με ένα νέο ΕΚΑΣ. Αλλά σκόπιμα δεν το κάνει.
