Το έχω γράψει πολλές φορές ως τώρα και είναι και μια εξήγηση σε εκείνους που βλέπουν πως διαθέτουμε χρόνο συζητώντας για το χιόνι που τρόμαξε αρκετούς συνανθρώπους μας τη βδομάδα που πέρασε. Όχι, εμάς δεν μας τρόμαξε καθόλου! Το αντίθετο, λυπηθήκαμε που δεν το είδαμε στρωμένο στον τόπο που μένουμε.
Από τα παιδικά μου χρόνια, ίσως επειδή το χιόνι στην Κρήτη ήταν σπάνιο, κάναμε σαν τρελά, όταν βλέπαμε στο χωριό να αρχίζει να χιονίζει και να το στρώνει. Η χαρά μας ήταν μεγάλη, όπως και όλων των παιδιών που δεν βλέπουν τα πράγματα με τη λογική, αλλά και με το συναίσθημα.
Αγαπούσαμε και συνεχίζουμε να αγαπούμε τέτοιες στιγμές, αδιαφορώντας για τις συνέπειες από το κρύο και την παγωνιά. Αυτά είναι δουλειά της λογικής κι εμείς τότε είχαμε κόψει κάθε σχέση μαζί της.
Παραδόξως και ενώ μεγαλώνοντας θα περίμενε κανείς να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τα πράγματα, εμείς συνεχίσαμε απτόητοι στην ίδια γραμμή. Τρέμει η καρδιά μας από συγκίνηση, κάθε φορά που βλέπουμε να το στρώνει το χιόνι. Και αυτό το «πετάρισμα», είναι μάλλον υγεία, οπότε προσπαθούμε να το διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.
Έτσι λοιπόν στο σημερινό σημείωμα μας, συνειδητά δεν θα μιλήσουμε για τα προβλήματα που καταγράφηκα από το καιρικό και δεν ήταν λίγα. Αυτό είναι δουλειά των ειδησεογραφικών σελίδων με προνομιακό πεδίο τις ιντερνετικές εκδόσεις. Σε ένα κομμάτι σχολιογραφικό, όπως αυτό, θα περιοριστούμε στην ομορφιά του φαινομένου που μπορεί να μη ζήσαμε από κοντά φέτος, μιας και στο μέρος που μένουμε δεν χιόνισε, αλλά το βιώσαμε μέσα από τους διαδικτυακούς φίλους μας. Κι αυτό, κάτι είναι…
Από την άλλη, ήρθε και ο σεισμός στην Τουρκία και τη Συρία και μας πήρε ένα μεγάλο μέρος αυτής της χαράς. Χιλιάδες νεκροί, ξεπέρασαν τις 15.000 και άλλοι τόσοι εγκλωβισμένοι σε πολυκατοικίες, που έπεσαν σαν χάρτινα κουτιά. Οι σεισμικές δονήσεις ήταν αρκετά ισχυρές. 7,8 βαθμούς της κλίμακας Ρίχτερ φέρνουν την απόλυτη καταστροφή. Και όλα αυτά με το χιόνι και την παγωνιά, να είναι παρούσα.
Ξέρουμε τι σημαίνει σεισμός. Έχουμε ζήσει κι εμείς στη χώρα μας ανάλογα φαινόμενα στο παρελθόν και ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Ο άνθρωπος είναι πολύ αδύναμος κάτι τέτοιες ώρες. Ιδιαίτερα, αν όπως στην Τουρκία και στη Συρία, τους «πιάσει» στον ύπνο.
Προσπαθώ να μπω στα… παπούτσια αυτών των ανθρώπων που με τέτοιο χιονιά, είναι αναγκασμένοι να ζουν στα αυτοκίνητα τους, αφού δεν έχουν οργανώσει ακόμα καταυλισμούς με τα στοιχειώδη πράγματα που έχει ανάγκη όποιος πρέπει να ζήσει εκεί. Τρομερό και μόνο σαν σκέψη!
Κι απ’ την άλλη, λυπάμαι εκείνους που τέτοιες ώρες, ζώντας στον μικρόκοσμο τους, βγάζουν τον εθνικισμό τους με τον πιο λάθος τρόπο. Είναι δυνατόν να βάζεις σε άλλη ζυγαριά τη ζωή του Έλληνα και σε άλλη τη ζωή του Τούρκου ή του Σύριου;
Οι χαμηλές θερμοκρασίες μας κράτησαν μέσα αυτόν τον καιρό. Παρατεταμένη αγωνία και πολύ κρύο. Αναγκαστήκαμε να αναβάλουμε πολλές από τις δραστηριότητες μας. Ευκαιρία για λίγη ενδοσκόπηση. Όλοι το χρειαζόμαστε αυτό, από καιρό σε καιρό.
Ας το δούμε λοιπόν όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται. Όμορφα είναι τα χιόνια, με την προϋπόθεση ότι είμαστε σε θέση να τα απολαύσουμε και όταν δεν προσθέτουμε και άλλα προβλήματα, σε όλα όσα ήδη έχουμε. Και δεν είναι και λίγα, εδώ που τα λέμε...
Για άλλη μια φορά θα λέμε τη μεγάλη αλήθεια, πως δεν υπάρχει πιο σπουδαίο από το να είμαστε καλά στην υγεία μας. Αν αυτό συμβαίνει, θα βρούμε τους τρόπους για να ζήσουμε όμορφα και να απολαύσουμε κάθε στιγμή, όπου κι αν είμαστε, με χιόνια ή μη.
Ένας χειμώνας που μας πήγε πολύ ήπια και περίμενε τον Φλεβάρη για να μας δείξει τα «δόντια» του και να δηλώσει με εμφαντικό τρόπο την παρουσία του. Θα περάσει κι αυτό, όπως και τόσα άλλα πράγματα στη ζωή μας. Και θα μοιάζει σαν ένα κακό παρελθόν.
