Το να χάνονται έτσι και μ’ αυτόν τον τρόπο, ανθρώπινες ζωές, είναι ασφαλώς συγκλονιστικό! Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. λες και φάγαμε μια γροθιά στο στομάχι.
Εκείνο το πρωί δεν ήταν σαν κάθε πρωινό... Είχαμε σηκωθεί από νωρίς, όπως μας αρέσει να κάνουμε επειδή αυτή η ώρα είναι πιο δημιουργική και το ραδιόφωνο μας "προσγείωσε" απότομα σε έναν κόσμο που μας αρέσει, δεν μας αρέσει, τον ζούμε, αφού είμαστε κομμάτι του.
Σαράντα τέσσερις νεκροί, 56 τραυματίες, ενώ κάποιοι άνθρωποι χαροπαλεύουν στην εντατική από τη μετωπική σύγκρουση δυο αμαξοστοιχιών στο ύψος των Τεμπών. Πώς να το δεχτείς όλο αυτό με φυσιολογικό τρόπο; Αδύνατον!
Παρακολούθησα την εξέλιξη όλη της προσπάθειας, από την ώρα που ξημέρωσε, των σωστικών συνεργείων να ψάχνουν ανάμεσα στα συντρίμμια για τυχόν επιζώντες. Τιτάνια η προσπάθεια.
Και την ίδια ώρα στα μέσα ενημέρωσης άκουγα τους συνήθεις "ειδικούς" να μιλούν και να λένε πόσο πίσω είμαστε στο ζήτημα ασφάλειας των σιδηροδρομικών διαδρομών.
Στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας, λένε πως τα τρένα, που δεν είναι πια δημόσια στην Ελλάδα, αλλά ιδιωτικά (τα αγόρασαν Ιταλοί "επενδυτές") δεν διαθέτουν τίποτα από τις νέες τεχνολογίες, αλλά ούτε καν φωτοσήμανση, έχουν μείνει στην τεχνολογία του περασμένου αιώνα.
Θα ζητηθούν ευθύνες για τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν; Ο πρωθυπουργός ήταν εκεί, όπως και ο αρμόδιος για τις Μεταφορές υπουργός, αλλά και οι υπόλοιποι πολιτικοί ηγέτες. Υποσχέθηκαν ότι θα διερευνήσουν τα αίτια. Αλλά δεν θα περίμενε κανείς μόνο αυτό. Θα ήθελαν οι όποιοι «επενδυτές», να εφαρμόζουν τις οδηγίες για την ασφάλεια των επιβατών προληπτικά και όχι πυροσβεστικά.
Το μεσημέρι της Τετάρτης που μας πέρασε είχαμε την πρώτη πολιτική αντίδραση. Ο υπουργό Μεταφορών κ. Κ. Καραμανλής δήλωσε δημόσια ότι παραιτείται. Και μετά τι; Περιμέναμε ώς το απόγευμα στις 6 για να κάνει δηλώσει ο πρωθυπουργός.
Τίποτα το νέο, τίποτα το ουσιαστικό. Όλα λειτουργούν μόνο για το θεαθήναι και λειτουργεί κάτω από την πίεση των επερχόμενων εκλογών και των επιπτώσεων που αυτά θα έχουν. Άρα, λέμε και δε λέμε την αλήθεια ή τις μισές αλήθειες, ώστε να συσκοτίζεται περισσότερο η κατάσταση.
Το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις. Τα ΜΜΕ όλου του κόσμου, ιδιαίτερα τα πιο αναγνωρισμένα, έδωσαν την είδηση αυτή στα δελτία τους, με έμφαση μερικά μάλιστα και πρώτο. Τίποτα πια δεν είναι το ίδιο με χθες.
Συνήθως έτσι συμβαίνει στην καθημερινότητα και στη ζωή. Από τη μια στιγμή στην άλλη, όλα αλλάζουν. Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Αλλά εμείς ζώντας στη διαρκή λιακάδα του μυαλού μας, κάθε φορά και συμβαίνει αυτό, όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τον προγραμματισμό, πέφτουμε από τα σύννεφα.
Ωστόσο στη διαρκή ενημέρωση την Τετάρτης, αλλά και των επόμενων ημερών, πέρα από το συναισθηματικό μέρος στο οποίο έριξαν πολύ βάρος, μάθαμε ότι από τον Αύγουστο του 2020 καταγράφεται ερώτηση στη Βουλή για την κατάσταση στις σιδηροδρομικές υποδομές, λόγω της μη λειτουργικότητας των ETCS, των φωτοσημάτων και την τηλεδιοίκηση.
Κι αυτό, με αφορμή τον εκτροχιασμό συρμού του Προαστιακού Σιδηρόδρομου που πραγματοποιούσε το δρομολόγιο Κιάτο – Αίγιο. Σε αυτή επισημαίνονταν πως «η κατάσταση της σιδηροδρομικής υποδομής στο σύνολο του δικτύου είναι σήμερα σε οριακό επίπεδο, με αποτέλεσμα, πέρα από το χαμηλό επίπεδο εξυπηρέτησης που προσφέρει ο σιδηρόδρομος στους επιβάτες, να τίθενται και ζητήματα ασφαλείας και αξιοπιστίας του δικτύου, τα οποία είναι υψίστης σημασίας». Και τι έγινε; Τίποτα!
Μ' αρέσει που οι ανίκανοι πολιτικοί δηλώνουν ότι δεν πρόκειται ν' αφήσουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, αλλά μήπως έχουν διάθεση να λύσουν κανένα; Μονίμως εκεί τα παρκάρουν όλα τα προβλήματα, που απασχολούν τους ανθρώπους.
