Στην εποχή πριν μνημονίων είχαμε κάνει μια συνέλευση οι μηχανικοί του Δημοσίου στα Χανιά, Ήταν η εποχή που οι συνδικάλες αποσπούσαν κάθε τόσο και ένα επιδοματάκι και ερχόταν να μας αναγγείλουν το χαρμόσυνο γεγονός. Οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη οι μισθοί μας όμως παρέμεναν σταθερά αμετακίνητοι, το μόνο που διαπραγματευόταν οι συνδικαλιστές μας ήταν τα επιδόματα. Όταν ήλθε η σειρά μου να τοποθετηθώ εξέφρασα την άποψη μου ότι δεν είμαι σύμφωνος με την επιδοματική πολιτική μάλιστα την χαρακτήρισα ζητιανιά και ότι αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε ήταν να απαιτήσουμε ένα αξιοπρεπή μισθό και όχι στην επαιτεία στην εκάστοτε κυβέρνηση. Οι συνάδελφοι μου έδειξαν ο καθένας με τον τρόπο του ότι δεν συμφώνησαν μαζί μου. Ήλθαν τα επόμενα χρόνια που οι εξουσίες με την συναίνεση του κράτους έφαγαν τους κόπους εκατομμυρίων ανθρώπων στα χρηματιστήρια. Τα επιδόματα πήγαν περίπατο αλλά μαζί με τα επιδόματα πήγαν και οι μισθοί και οι συντάξεις γιατί ωστόσο είχαμε εθιστεί στην ζητιανιά και δεν είχαμε το κουράγιο να αντισταθούμε. Κάθε άνθρωπος οφείλει να αξιολογεί πολιτικά και όχι κομματικά που στοχεύει κάθε δραστηριότητα που αφορά την ζωή του την αξιοπρέπεια του την επιβίωση του. Αυτοί που έχουν την εξουσία στα χέρια τους ξέρουν να διαβάζουν πολιτικά και να αξιοποιούν την πείρα τους για να διαφυλάξουν τα κέρδη τους. Εμείς όμως ξεχάσαμε το τρύπιο καλάθι που είχε εξαγγείλει κάποτε ο Γιωργάκης ο Παπανρδέου και τώρα σαν λιγούρια κοιτάμε τα τρύπια καλάθια του Μητσοτάκη που διαφημίζει ο σαλιάρης υπουργός του Αδωνης.
Αποδίδει, δημοσκοπικά τουλάχιστον, η πολιτική των επιδομάτων, των ψιχίων δηλαδή με τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να καλύψει την ένδεια των πολιτών. Καθώς φαίνεται πολλοί άνθρωποι αρκούνται στα ψιχία αυτά -αν ήταν διαφορετικά θα έπρεπε να εκμανούν οι πάσχοντες [και αγρίως λοιδορούμενοι] και να αντιδράσουν κάπως στην τεράστια αυτή κοροϊδία της κυβέρνησης. Προφανώς η αξιοπρέπεια δεν έχει εξοριστεί από πολιτικούς μόνο αλλά και από την ίδια την κοινωνία. Δεν καταλαβαίνει η κοινωνία την ταπείνωση που υφίσταται από τους οικονομικούς φωστήρες της αυτοαποκαλούμενης καλύτερης κυβέρνησης της χώρας από τότε που συστήθηκε το ελληνικό κράτος;
Επίδομα προσωπικής διαφοράς. Το καθρεφτάκι που «δωρίζει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε 1,1 εκατομμύριο συνταξιούχους προκειμένου να κρύψει την αρπαγή τεράστιων ποσών από τη σύνταξή τους. Είναι ο δόλιος τρόπος ενός «άρπαγα» για να υφαρπάξει την ψήφο των συνταξιούχων αφού πρώτα τους αφαίρεσε δολίως το εισόδημά τους.
Τώρα τους το «δωρίζει» ως προεκλογικό επίδομα εξαγοράς ψήφου θεωρώντας ότι απευθύνεται σε ιθαγενείς.
Επιδόματα σημαίνει δημόσια ταπείνωση και όποιοι δεν το αντιλαμβανόμαστε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το γνωρίζουν αυτό οι κύριοι της εκάστοτε εξουσίας, για τούτο και δεν δίνουν σημασία σε εκείνους που αντιδρούν και απαιτούν μια πιο δίκαιη πολιτική. Η αντίδραση της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να τους εγγίζει ή να τους πιέζει και να τους στενοχωρεί. Το θέμα δεν είναι η αντιπολίτευση αλλά η ίδια η κοινωνία -αυτή είναι που πρέπει να ορθώσει ανάστημα αξιοπρέπειας, να αντιληφθεί τι παίζεται σε βάρος της, έξω από τα αστικά κόμματα και πολιτικές τους. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν το σύστημα της χώρας έχει δομήσει την επικράτειά του κατά τρόπο τέτοιον ώστε από την κοινωνία να απουσιάζει η πολιτική σκέψη και δυστυχώς να έχει επικρατήσει κομματική τύφλωση. Όταν έχεις εθιστεί στην επαιτεία έχεις χάσει ήδη κάθε μορφή αντίστασης. Αυτό που πρέπει να απαιτήσουμε είναι ένα αξιοπρεπές μεροκάματο, ένα αξιοπρεπή μισθό, μια αξιοπρεπή σύνταξη, μια αξιοπρεπή υγεία και παιδεία, αλλά αυτό που δεν πρέπει να διαπραγματευτούμε πάνω από όλα είναι η αξιοπρέπεια μας.
