Πολύς λόγος γίνεται από την Κυριακή το βράδυ, βραδιά των εθνικών εκλογών, για την είσοδο στο ελληνικό Κοινοβούλιο του «κόμματος» ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ, ενός πολιτικού μορφώματος που έπιασε ουσιαστικά στον ύπνο το δημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα. Έχοντας, ουσιαστικά, τον έγκλειστο στις φυλακές Δομοκού, Ηλία Κασιδιάρη, ως ιδεολογικό αρχηγό τους, κατάφεραν αθόρυβα, να ξεπεράσουν τον σκόπελο του Αρείου Πάγου, να ανακηρυχθούν επίσημα, να κατέλθουν στις εκλογές της 25ης Ιουνίου και να καταφέρουν μια «περηφανή» νίκη, γελοιοποιώντας το σύνολο του πολιτικού κόσμου αλλά και τους συνταγματολόγους που «περί άλλων ετύρβαζαν». Και το κερασάκι στην τούρτα, ο Ηλίας Κασιδιάρης, με πλατύ χαμόγελο, να ποζάρει με φόντο τα κάγκελα της φυλακής και το σύνθημα ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ να συμπληρώνει το μπλουζάκι του με την περικεφαλαία των Σπαρτιατών.
Ασφαλώς, δεν είναι μόνο οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ που έφεραν προβληματισμό με την είσοδό τους στη Βουλή. Το ίδιο ισχύει με το κόμμα ΝΙΚΗ του Νατσιού, αλλά και με την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ του Βελόπουλου, που καυχώνται για τα πατριωτικά, εθνικιστικά και χριστιανικά τους ιδεώδη. Στην εκ διαμέτρου αντίθετη ιδεολογική πλευρά η χαμογελαστή Ζωή Κωνσταντοπούλου, που αφού έκανε ένα σύντομο, αλλά ηχηρό πέρασμα από τον ΣΥΡΙΖΑ, καυχάται ότι θα είναι η μοναδική αντιπολίτευση που θα κάνει για εκατό βουλευτές!
Βέβαια, αυτές οι ακραίες φωνές, είτε προέρχονται από τα δεξιά, είτε από τα αριστερά, δεν είναι νεοφανές φαινόμενο ούτε στα ελληνικά ούτε στα ευρωπαϊκά πολιτικά τεκταινόμενα. Η πρόσφατα εκλεγείσα ακροδεξιά και εθνικίστρια Πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι, καθώς και η Γαλλίδα Μαρί Λε Πέν, που πήρε να ηνία του ακροδεξιού γαλλικού κόμματος από τον πατέρα της Ζαν Μαρί Λε Πεν, είναι γνώριμη στο ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι και φέρνει στον νου μας το παλιό ελληνικό σύνθημα, «τι ΛΕΠΕΝ, τι ΕΠΕΝ» για να μας θυμίζει κόμμα (ΕΠΕΝ) που ίδρυσε το 1984 ο τότε έγκλειστος στις φυλακές, Δικτάτορας, Γεώργιος Παπαδόπουλος και που εκπροσωπήθηκε πολιτικά από τον Χρύσανθο Δημητριάδη, καταφέρνοντας να κερδίσει μια έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο στις εκλογές του ίδιου έτους. Μάλιστα, αρχηγό της νεολαίας της, αρχικά είχε τον Νίκο Μιχαλολιάκο (έγκλειστο αρχηγό της Χρυσής Αυγής) και μετέπειτα τον Μάκη Βορίδη, πριν αυτός μεταπηδήσει στο ΛΑΟΣ.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, που υπήρξε ο θεωρητικός της άκρας δεξιάς και του εθνικισμού στην Ελλάδα, που ανάμεσα στις θέσεις του ξεχώριζε η άρνηση του ολοκαυτώματος των Εβραίων. Ο Πλεύρης, πολιτικά, είχε ιδρύσει το 1965 το κόμμα της 4ης Αυγούστου, έχοντας ως δομή το κόμμα του Δικτάτορα Μεταξά.
Μέχρι και το 2000, περίπου, αυτές οι ακραίες εθνικιστικές φωνές δεν είχαν αυτόνομη εκπροσώπηση στο εθνικό μας κοινοβούλιο, αλλά εκφράζονταν, μεμονωμένα, μέσω του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Όταν η σημερινή κυβερνώσα παράταξη αντιλήφθηκε ότι αυτές οι ακραίες φωνές της έκαναν περισσότερο κακό, από τα οφέλη που πιθανόν να αποκόμιζε, άρχισε σταδιακά να διαγράφει τα στελέχη αυτά. Η αρχή έγινε με τον βουλευτή της Ν.Δ. Γιώργο Καρατζαφέρη, που μετά την αποπομπή του, το 2000, ίδρυσε τον εθνικιστικό ΛΑ.Ο.Σ, που κατάφερε να μπει στη Βουλή στις εκλογές του 2007 και του 2009, λαμβάνοντας ποσοστά 3,8% και 5,6% αντίστοιχα. Προμετωπίδα του προγράμματος του ΛΑΟΣ ήταν οι μετανάστες, θεωρώντας τους «τη μεγαλύτερη πληγή για την ελληνική κοινωνία, υπονομεύοντας την εθνική ασφάλεια, αυξάνοντας την ανεργία και προκαλώντας εγκληματικότητα».
Το 2012, ο επίσης διαγραμμένος βουλευτής την Ν.Δ., Πάνος Καμμένος, ίδρυσε το κόμμα των ΑΝ.ΕΛ, εκμεταλλευόμενος την πολιτική και κοινωνική αναταραχή που είχε δημιουργηθεί με την οικονομική κρίση στη χώρα. Κατάφερε να μπει στη Βουλή και στις τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις, από το 2012 έως και το 2015, καταγράφοντας ως υψηλότερο ποσοστό 10,6%, στις πρώτες εκλογές του 2012.
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα κόμματα έχουμε και την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, που ιδρύθηκε το 1980 από τον Νίκο Μιχαλολιάκο, με ναζιστική ιδεολογία. Και αυτή, εκμεταλλεύτηκε την είσοδο της χώρας στην ευρωπαϊκή επιτήρηση των Μνημονίων, αλλά και το μεταναστευτικό και κατάφερε να εισέλθει στη Βουλή, σε πέντε εκλογικές αναμετρήσεις, από το 2012 έως και αυτή του 2019, καταγράφοντας ως υψηλότερο ποσοστό 7,1% στις δεύτερες εκλογές του 2012.
Μετά από αυτή τη σύντομη ιστορική αναδρομή στα εθνικιστικά κόμματα σε Ευρώπη και Ελλάδα, αβίαστα, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η κύριες αιτίες ανόδου αυτών των κομμάτων είναι δύο: Η αθρόα είσοδος προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες και η ξενοφοβία που, σκόπιμα, έχει καλλιεργηθεί από ορισμένους πολιτικούς κύκλους και η οικονομική και υγειονομική κρίση που μάστιζαν και συνεχίζουν να μαστίζουν, ιδίως η οικονομική, την Ευρώπη αλλά και τη χώρα μας και έχουν δημιουργήσει μια τεράστια κρίση του πολιτικού μας συστήματος.
Όσον αφορά στην Ελλάδα και τις πρόσφατες εκλογές της 25ης Ιουνίου, δύο, άσχετα, μεταξύ τους περιστατικά, θεωρώ, ότι συνέτειναν στη δημιουργία «κλίματος», που εξυπηρέτησαν αυτά τα κόμματα, τις τελευταίες ημέρες πριν από τις εκλογές. Το πρώτο είναι το ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, που έχασαν τη ζωή τους περίπου 700 πρόσφυγες. Το δεύτερο είναι η στυγερή γυναικοκτονία της άτυχης Πολωνής στην Κω, από άνδρα, υπήκοο Μπαγκλαντες και η μεγάλη έκταση που έλαβε στα ΜΜΕ, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Ας φτάσουμε, όμως, στο διά ταύτα: Παραξένεψε κανέναν αυτή η άνοδος και είσοδος στο Κοινοβούλιο αυτών των ακραίων πολιτικών κομμάτων, από όποια πλευρά και αν προέρχονται; Αβίαστα θα πω, ΟΧΙ! Και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, ή αφελής είναι ή στρουθοκαμηλίζει. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, έβλεπαν και γνώριζαν ότι το αυγό του φιδιού εκκολαπτόταν χρόνια τώρα. Δεκάδες εθνικιστικά και πατριωτικά κόμματα, αλλά και ακροαριστερά, κατήλθαν στις εκλογές της 21ης Μαΐου, που, τυχαία, δεν έτυχε να συγκεντρώσουν το απαιτούμενο 3% για να εισέλθουν στη Βουλή. Το ίδιο συνέβη και στις εκλογές της 25ης Ιουνίου.
Και εδώ διατυπώνεται το ερώτημα: Μπορεί η δημοκρατία μας, η Γ’ ελληνική δημοκρατία, να προστατευθεί από αυτά τα φαινόμενα; Το ελληνικό Σύνταγμα του 1975 με τις μετέπειτα αναθεωρήσεις του, τάσσεται υπέρ της «ανεκτικής δημοκρατίας». Αυτό, απλά, σημαίνει ότι οποιοδήποτε κόμμα μπορεί να κατέλθει στις εθνικές εκλογές, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού, αρκεί τα μέλη του να μην έχουν καταδικαστεί για ποινικά αδικήματα, όπως έχει συμβεί στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Στον αντίποδα, Συντάγματα, όπως αυτό της Γερμανίας, έχοντας ως προϊστορία το ναζιστικό εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ, που τόσα δεινά επέφερε στην ανθρωπότητα, τάσσονται υπέρ της «μαχόμενης δημοκρατίας», αποκλείοντας από τη συμμετοχή στις εθνικές εκλογές κόμματα που θεωρούν ότι πρεσβεύουν ακραίες εθνικιστικές ιδεολογίες.
Στη χώρα μας, ο Άρειος Πάγος, μέσα σε δύο μόλις ημέρες, καλείται να ελέγξει τη «νομιμότητα» των κομμάτων και να δώσει την άδεια συμμετοχής στις εκλογές, χωρίς να έχει τον χρόνο να ελέγξει άλλες ιδεολογικές παραμέτρους. Έτσι φτάσαμε στην είσοδο των ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ στο κοινοβούλιο και όλοι σήμερα παραξενεύονται και εξίστανται πώς έγινε αυτό!
