Ακόμα και συλλήψεις επιχειρηματιών, προκάλεσε το «Κίνημα για Ελεύθερες Παραλίες», το οποίο εξαπλώνεται ραγδαία σε όλη τη χώρα. Τι είναι αυτό τι κίνημα; Μια ανάγκη, που γεννήθηκε φέτος το καλοκαίρι, επειδή μερικά πράγματα ξεπερνούν κάθε φαντασία και η ασυδοσία των οικονομικά ισχυρών, δεν έχει όρια.
Η αρχή έγινε από την Πάρο. Έτσι τουλάχιστον είδαμε στην ειδησεογραφία. Από εκεί πήρε σάρκα και οστά η αντίδραση στην τάση επαγγελματιών να νοικιάζουν ένα σχετικά μικρό χώρο παραλίας και μετά, με παράνομο τρόπο, να καταλαμβάνουν ολόκληρη την παραλία και να μην αφήνουν του λουόμενους που νοικιάζουν τις ξαπλώστρες τους, να απλώνουν τις πετσέτες τους και να απολαύσουν το μπάνιο τους ελεύθερα.
Και παρακολουθώντας την είδηση, μετά τις διαστάσεις που πήρε το θέμα, εέιαμε ότι αναγκάστηκαν όχι μόνο να κάνουν πίσω, αλλά και να προσαρμοστούν στις συμβάσεις που είχαν υπογράψει, απελευθερώνοντας μεγάλη έκταση της παραλίας.
Στην ίδια ρώτα όμως ακολούθησαν κι άλλοι. Στη Νικήτη Χαλκιδικής, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες, οι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν για τις κατειλημμένες παραλίες, με κινητοποίηση στο Δημαρχείο Σιθωνίας. «Είναι δαιδαλώδεις οι διαδικασίες, δεν ξέρουμε πού να καταγγείλουμε. Από τον Άνα στον Καϊάφα μας στέλνουν» δηλώνουν, αγανακτισμένοι, οι κάτοικοι.
Στη Ζάκυνθο η τοπική Αστυνομία προχώρησε σε τρεις συλλήψεις, δύο ιδιοκτητών και ενός υπεύθυνου μπιτς μπαρ, που είτε είχαν άδεια για λιγότερα τετραγωνικά απ’ όσα εκμεταλλεύονταν, είτε δεν είχαν καν άδεια, οι οποίοι θα οδηγηθούν στον εισαγγελέα.
Στην Κέρκυρα, τα μεικτά κλιμάκια εντόπισαν τέσσερις επιχειρήσεις που είχαν καταλάβει παράνομα χώρους του αιγιαλού, χωρίς μίσθωση.
Η Αττική φαίνεται να ακολουθεί τον δρόμο που χαράσσουν οι υπόλοιπες τουριστικές περιοχές της χώρας με την ισορροπία ανάμεσα στις ελεύθερες παραλίες και τις επιχειρήσεις να μοιάζει δύσκολη.
Στο Λαγονήσι, ο ελεύθερος χώρος περιορίζεται σε μερικές δεκάδες μέτρα, με τους λουόμενους να ξαπλώνουν δίπλα ή και πάνω σε βράχια. Κάποιοι από αυτούς δηλώνουν ότι παρατηρούν αύξηση στις ξαπλώστρες, κάθε χρόνο.
Ο νόμος είναι σαφής: Κάθε επιχειρηματίας οφείλει να αφήνει μία ελεύθερη ζώνη πλάτους τουλάχιστον 5 μέτρων προς την ακτογραμμή. Ωστόσο, χαρακτηριστικό είναι ότι επιχειρηματίας υποστηρίζει πως αναγκάζεται να αυξήσει τις τιμές, για να ανταπεξέλθει σε πρόστιμο 500.000 ευρώ που του έχει επιβάλλει ήδη η Κτηματική Υπηρεσία. Ούτε που το πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να το αποφύγει αυτό αν ήταν νόμιμος.
Σε αυτό το κλίμα, το κίνημα για ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες γιγαντώνεται με αμέτρητες ομάδες να δημιουργούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο Facebook ή αλλού και οι οποίες, σε ελάχιστες ώρες συγκεντρώνουν χιλιάδες μέλη.
Αναρωτιέμαι, ωστόσο, έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα; Και γιατί φέτος και όχι πέρσι; Ή πρόπερσι; Πάντα δεν νοίκιαζαν ξαπλώστρες κάτω από ομπρέλες στους λουόμενους των οργανωμένων παραλιών; Νομίζω πως όταν αρχίζει να γίνεται κανείς ασύδοτος και να καταλαμβάνει αυθαίρετα χώρο στην παραλία που δεν του ανήκει και να απαιτεί να τον εκμεταλλεύεται με εντελώς δυσβάσταχτους όρους, είναι κάτι που χαρακτηρίζει τις μέρες μας, ανάμεσα στα άλλα που ζούμε.
Αδυνατεί ή δεν θέλει συνειδητά να αντιληφθεί πώς γύρω του υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύονται για τα προς το ζειν. Και αυτοί οι άνθρωποι δέχονται μια φοβερή πίεση αυξήσεων στα βασικά είδη που χρειάζεται για τη διατροφή για την επιβίωση τους. Σ’ αυτούς απευθύνονται άραγε και από αυτούς απαιτούν ενοίκια της τάξης των 50 ή 100 ευρώ; Πού θα τα βρουν; Και γιατί να τους τα δώσουν ως να μην είχαν κάποια ανάγκη να καλύψουν. Αφού είναι απροστάτευτοι από παντού.
Δεν θα τους βγει σε καλό, όσο σκέφτονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Κανένας σοβαρός επιχειρηματίες δε σκέφτεται την αρπαχτή. Άλλοι το κάνουν, οι άσχετοι.
