«RAMONA»
Ένα νεανικό CAFÉ BAR, που δεν ήταν ακριβώς... CAFE BAR.
Ένα στέκι για Γιεγιέδες της επανάστασης των BEATLES που όμως δεν το έλεγες και... στέκι.
Ένα επαρχιακό σουβλατζίδικο που πουλούσε "σουβλάκια τσίτες", που όμως απείχε παρασάγγας από... σουβλατζίδικο!!!
Κατά το δίσεκτο έτος του 1967, τότε που όλα και όλους, αλλά κυρίως τους εκκολαπτόμενους "καμπανοφόρους" νεολαίους τους έσκιαζε η φοβέρα και η μιζέρια, έκανε τα θυρανοίξια του στην οδό Αρκαδίου και στον αριθμό 220(;) ένα μικρό μαγαζί που για πελάτες του στόχευε κυρίως τους νεαρούς της πόλης. Και το λέω αυτό διότι στο βάθος του υπήρχε ένα Jukebox εκείνης της εποχής φορτωμένο με όλα τα τελευταία 45ρια δισκάκια των Rolling Stones, των Beatles, των Animal's, των Monkeys κ.λ.π.
Στην είσοδο υπήρχε κάτι σαν προθήκη όπου υπήρχε μία ηλεκτρική πλάκα που επάνω ο καταστηματάρχης έψηνε σουβλάκια και πιο πίσω δύο τραπέζια πολύ μικρά με δύο καρέκλες σε κάθε τραπέζι... Δεν θυμάμαι εάν συναγωνιζόταν τον Ανδρέα Σπανουδάκη που λίγο πιο πάνω πουλούσε και αυτός το ίδιο προϊόν... Η διαφορά του με τον Ανδρέα ήταν ότι το μικρό μαγαζάκι γινόταν ακόμα μικρότερο αφού μια κουρτίνα με πολύχρωμες χάντρες το χώριζε στα δύο.
Έτσι οι μαθητές και οι μαθήτριες που τολμούσαν να περάσουν στο μέσα μέρος δεν φαινόταν από έξω... Δηλαδή από τα αδιάκριτα μάτια των αυστηρών μεγάλων.
Ιδιοκτήτης της επιχείρησης ήταν ένας νέος άνθρωπος τότε, περίπου 28-30 ετών.
Ο Γιάννης Ανέμης με καταγωγή από την Μυτιλήνη. Βρέθηκε στο Ρέθυμνο αφού είχε γνωρίσει και παντρευτεί στην Αθήνα μια Ρεθυμνιώτισσα από ένα κοντινό στην πόλη χωριό. Θυμάμαι πως εκείνη η κοπέλα είχε ένα σπάνιο αλλά πολύ εύηχο όνομα... Ραλλία ή Ραλλιώ!!!
Περάσαμε πολύ όμορφες και αξέχαστες στιγμές στην μακρινή RAMONA εγώ και οι συνομήλικοι φίλοι μου στα εφηβικά μας χρόνια!!! Μια παρέα συμμαθητών και φίλων που τιμήσαμε εκείνη την εποχή το πρώτο νεανικό CAFE BAR ήταν οι εξής:
Εγώ, ο Κώστας Ηλιάκης, ο Σταύρος Δασκαλάκης, ο Μάκης Βασιλάκης, ο Γιάννης Καστανιάς, ο Μανώλης Λαρέτζος, ο Ρούλης Ηλιάκης, και πολύ άλλοι. Από τα κορίτσια θυμάμαι την Γωγώ Ατζολετάκη, την αδελφή της την Ρίτα με τις φίλες της άλλα και πολλά κορίτσια που τώρα δεν θυμάμαι τα επίθετα τους. Όπως... Την Βάσω, την Στέλλα, την Μαρία, την Ρένα και άλλες.
Το μαγαζάκι εκείνο... η μικρή μας RAMONA δεν κράτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θες η πολιτική κατάσταση εκείνης της εποχής... θες η συντηρητική κοινωνία και οι σκληροί κανόνες της οικογένειας και του σχολείου γρήγορα οι πελάτες του απομακρύνθηκαν και το λουκέτο δεν άργησε να μπει... Ο χρόνος που λειτούργησε σχεδόν δύο χρόνια μόνο. 1967 και 1968... Μετά κατρακύλησε σαν ζάρι στην πράσινη τσόχα!!!
Όμως σε ορισμένους από εμάς έχει μείνει σαν οπτασία τόσο το όνομα του μα και όσα ζήσαμε εκεί στα "σωθικά" του… Ακόμα και σήμερα όταν περνάω έξω από το ΑΝΩΝΥΜΟ στην οδό Αρκαδίου θυμάμαι πως το πρώτο μου φιλί το έδωσα πίσω από μια κουρτίνα μέσα στην RAMONA όταν χόρευα το αγαπημένο μου τραγούδι με την Πέγκυ από την Αθήνα... You are my destiny!!!
Αχ ρε RAMONA!!! Και όλα αυτά για έναν Ουρανό με Αστέρια.
Μ.Θ.Κ
