1
Να ζωγραφίζεις τη ζωή, είναι μεγάλο πράγμα,
τον πόνο και κατατρεγμό , τ’ ανθρώπου κάθε κλάμα,
τις δυσκολίες της ζωής, τα μύρια βάσανά του,
κάθε του δάκρυ και καημό κι ακόμη τα στερνά του.
2
Μα δώρο απ’ τον ουρανό, είναι κι η ευσπλαχνία,
να συλλογιέσαι τον φτωχό, την κάθε αγωνία,
ν΄ αναζητάς το βάρσαμο, να σβήνεις τον καημό του,
να κατεβάζεις ουρανό στον αναστεναγμό του.
3
Έτσι, ο φίλος ο καλός, άκουσε την φωνή του,
απ’ το κελί των φυλακών, ξέφυγε η κραυγή του
και στην ευαίσθητη καρδιά, φώλιασε απαλά
κι άρχισε η αγάπη της, να ακτινοβολά !
4
Κάτι να δώσω, φίλε μου, για του Χριστού τη χάρη,
κάτι καλό και χρήσιμο, που να μπορεί να πάρει,
λίγη ελπίδα και χαρά, να φύγει η μοναξιά του,
να νιώσει ,έστω μια στιγμή, μια ζέστα στην καρδιά του !
5
Ναι! και ο Χριστός Μας! κρύωνε την νύκτα Χριστουγέννων
κι ήθελε λίγη ζεστασιά, ένα σκεπασματάκι,
δοσμένο μέσα απ’ την καρδιά, ένα μικρό κεράκι
για να γλυκάνει η ζωή κι ενός και δυο, των ξένων.
6
Κι έστειλε ο φίλος ο καλός, κουβέρτες δέκα, αγάπης!
ζωγραφισμένες με χαρά ,με δάκρυα προσευχής,
για να χαρεί ο δυστυχής, ως χάρηκε κι Εκείνο
να πουν κι οι δυο ευχαριστώ σε γη και ουρανό.
7
Κι επήγε εκεί και ο Χριστός! μαζί με τους αγγέλους,
κρατώντας εις τα χέρια του, ένα κλαδάκι ελιάς
κι ευλόγησε κάθε ψυχή, για ν’ αγαπούν αλλήλους,
να συμπονούν, να ελεούν, σαν να ΄ναι βασιλιάς !
Μικρή προσευχή στον αείμνηστο Παναγιώτη Δήμα,
σε όλους όσους αναπολούμε, μικρά κεράκια ,
του νου κα της καρδιάς μας!
