Στιγμή εικοστή δεύτερη-η συμπόνια

148

Η μεγάλη στιγμή... της ψυχής μας!

μiα ψυχή ,ένας νους ,ένα σώμα συμπόνιας,

 για το συνάνθρωπό μας, όποιος κι αν  είναι αυτός.

149

Αυτή είναι η ομορφιά, η αληθινή ομορφιά Χριστού,

 να κατανοούμε και να συμπονούμε τον πλησίον,

 να τον πλησιάζουμε ,να  τον βοηθούμε εν  αγάπη .

150

Στον πόνο, στη θλίψη  και στη  μοναξιά, είμαστε εκεί,

 συμμέτοχοι, συμπάσχοντες εν ειρήνη,

 δίνοντας υπομονή σε κάθε καρδιά.

151

 Συμπονούμε και η συμπόνια γίνεται Θεϊκή,

 ζωγραφίζοντας  χιλιάδες μικρά χαμόγελα,

 σκουπίζοντας τα δάκρυά του φτωχού και ανήμπορου.

152

 Αλήθεια!  σκέψου τη  χαρά που δίνεται στον πλησίον,

 όταν η θλίψη  του άλλου στολίζεσαι με ελπίδα,

 όταν με αγάπη ομορφαίνει η ζωή του.

153

 Η συμπόνια  Θεϊκή είναι μέρος της αγάπης του Θεού,

 άνθος,  λουλούδι, λαμπερό αστεράκι των ουρανών,

δάκρυ, χαρά, ελπίδα, μια στοργική αγκαλιά.

154

 Ναι, μια στοργική αγκαλιά προς κάθε άνθρωπο

και πιότερο  για τον πάσχοντα και τον ανώνυμο,

 μια αγκαλιά αγάπης ,κατανόησης και συμπαράστασης.