Ραντεβού σε γνωστή καφετέρια στο Ρέθυμνο, με τον ίδιο να βρίσκεται ήδη εκεί και να έχει παραγγείλει μάλιστα, ξεκίνησε η συνέντευξη που μπορεί να άργησε λόγω διαφόρων δυσκολιών αλλά ίσως να έγινε την κατάλληλη στιγμή. Χαμογελαστός και ευγενικός, δεν έχασε σε κανένα σημείο της συνέντευξης το χιούμορ του και μίλησε για όλους και για όλα!
- Ποιά ήταν η πρώτη σου επαφή με την «στρογγυλή θεά»?
«Η αλήθεια είναι ότι η ενασχόληση μου ήταν λίγο περίεργη, καθώς όταν ήμουν 11 χρονών και ενώ έπαιζα με τον αδελφό μου σε μια πλατεία εκείνος έφυγε με τους φίλους του για να πάει να παίξει μπάσκετ. Εγώ έπιασα την μητέρα μου και της είπα να με γράψει σε ακαδημίες ποδοσφαίρου. Εκείνη μου είπε να βρω σε ποια ομάδα θέλω να πάω και να πάρω τηλέφωνο να συνεννοηθώ. Πράγματα και αν θέλετε το πιστεύετε ότι μόλις στα 11 χρόνια μου έπαιρνα τηλέφωνο και έψαχνα ποια ομάδα έχουν θέσεις για να πάω. Τελικά 6 ομάδες βρήκα και μετά από πολύ ψάξιμο προέκυψε ο Πανιώνιος. Τότε έμενα στην Αθήνα και στον Νέο Κόσμο, και η ομάδα της Σμύρνης ήταν και πιο κοντά στο σπίτι μου, οπότε πήρα από μόνος μου τηλέφωνο και το σήκωσε ο αείμνηστος ο Στέλιος ο Μπραουδάκης ο οποίος ήταν και μεγάλη μορφή της ομάδας. Πρέπει να τους έπαιρνα επί ένα μήνα 5-6 φορές τηλέφωνο την ημέρα γιατί ήταν Νοέμβρης και είχαν κλείσει οι θέσεις. Να τονίσω ότι ομάδες σαν τον Πανιώνιο στα γκρουπ τους έχουν συγκεκριμένο αριθμό θέσεων και μόλις συμπληρωθεί ο αριθμός κλείνουν αυτόματα. Οπότε εξαιτίας του πείσματος μου μια μέρα με δέχτηκαν και το πρώτο που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν ότι με ρώτησαν τι θέση παίζω και γω αμέσως απάντησα επιθετικός. Ο Πανιώνιος είχε έλλειψη στην θέση του τερματοφύλακα και ο Στέλιος Μπραουδάκης ο οποίος είδε ότι ήμουν ψηλός μου είπε αν θες να έρθεις, τότε θα σε πάρουμε μόνο ως τερματοφύλακας. Έτσι το 1995 και σε ηλικία 12 χρονών έγινε και επίσημα η πρώτη μου επαφή με το ποδόσφαιρο αλλά και με την θέση του τερματοφύλακα η οποία με συντρόφευσε μέχρι το τέλος της καριέρας μου».
- Πότε αποφάσισες ότι η θέση του τερματοφύλακα είναι αυτή που θα ακολουθήσεις?
« Στην αρχή η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ενθουσιαστεί με την θέση αυτή και ένιωθα και λίγη μοναξιά καθώς ήμουν ο μόνος τερματοφύλακας στην ηλικία μου και έτσι έκανα προπονήσεις μόνος μου. Τότε δεν υπήρχαν όπως τώρα προπονητές τερματοφυλάκων και η προπόνηση την οποία ακολουθούσα ήταν να πετάω την μπάλα στον τοίχο και μετά πάλι από την αρχή. Οπότε καταλαβαίνεις ότι δεν ήμουν ενθουσιασμένος. Ξεκίνησα τον Νοέμβριο του 1995 αλλά όμως σιγά σιγά και με το πέρασμα του καιρού άρχισα να αγαπώ αυτή την θέση, επειδή είναι και μια θέση προσωπικότητας. Εγώ θεωρώ ότι από μικρός είχα ηγετικές ικανότητες και μου άρεσε να κατευθύνω και τους υπόλοιπους να μπορώ να τους εμψυχώνω και να τους δίνω κίνητρο, ακόμα και όταν όλα δεν πήγαινα καλά, εγώ δεν ήθελα να τα παρατάμε. Επίσης έπαιζα και με μεγαλύτερα παιδιά γιατί δεν υπήρχε τότε τμήμα στην ηλικία μου, κάτι το οποίο μου έκανε και καλό γιατί με «έψησε». Αυτό βέβαια που είναι στενάχωρο είναι πως εκείνη την εποχή, ούτε η πρώτη ομάδα είχε προπονητή τερματοφυλάκων και μιλάμε για μια εποχή όπου κατέκτησε και το κύπελλο Ελλάδος το 1998. Δηλαδή ο Στρακόσια που ήταν βασικός στον πανιώνιο, έκανε προπονήσεις μαζί με τους υπόλοιπους».
«Εγω και ο Μάντζιος βρεθήκαμε κοντά στην Λέτσε»
- Μίλα μας λίγο για την καριέρα σου :
« Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανε την καριέρα που ονειρευόμουν, αλλά έπαιξα σε όλες τις κατηγορίες των Αθηνών, όπως και στην παλιά Δ’ Εθνική. Με την ομάδα του Φωστήρα έφτασα πολύ κοντα στο να υπογράψω και να αγωνιστώ εκεί αλλά λόγω διαφόρων συγκυριών αυτό δεν έγινε. Δυστυχώς σταμάτησα νωρίς το ποδόσφαιρο, μόλις στα 26 μου χρόνια και αφού μόλις τελείωσα με τις υποχρεώσεις μου σαν φαντάρος, είχα την ατυχία να πέσω πάνω στην κρίση και σε συνδυασμό με του μισθούς που είχαν εξανεμιστεί σε όλες τις κατηγορίες, με οδήγησαν στην πρόωρη απόσυρση μου απο τα γήπεδα. Δεν μπορώ βέβαια να μην αναφερθώ και στις καλές στιγμές που είχα και δύο είναι αυτές που ξεχωρίζω. Η πρώτη το 1998 σε ένα τουρνουά στην Καλαμάτα, εμένα και τον Βαγγέλη Μάντζιο μας ζήτησαν να πάμε στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Λέτσε αλλά δυστυχώς τότε δεν γνωρίζαμε κάτι από μάρκετινγκ, ούτε μάνατζερ δεν διαθέταμε τότε. Το αποτέλεσμα ήταν να μην προχωρήσει η συγκεκριμένη μεταγραφή. Η δεύτερη ήταν στην Μικτή Αθηνών, τότε μάλιστα που είχα την ευτυχία να είμαι μαζί με παιδιά που έπαιξαν μεταγενέστερα και στο Champions League, όπως ο Αλέξανδρος ο Τζόρβας, ο Βαγγέλης Μάντζιος αλλά και ο Καμπάνταης που έπαιξε στην ΑΕΚ. Μετά ήρθε το πανεπιστήμιο για μένα και εκεί κάπου τελείωσε το όνειρο για να κάνω κάτι σε υψηλό επίπεδο».
- Τελειώνεις απο ποδοσφαιριστής και ξεκινάς να εργάζεσαι σαν προπονητής, πόσο εύκολη είναι η μετάβαση αυτή?
« Η μετάβαση είναι αλήθεια ότι δεν είναι εύκολη. Όταν έχεις μάθει σε όλη σου την ζωή να είσαι αθλητής και μια μέρα αυτό απότομα σταματάει, τότε σίγουρα χρειάζεσαι έναν χρόνο απομόνωσης για να ηρεμήσεις. Στην αρχή είσαι κάτι ενδιάμεσο, και πρέπει να περάσει ένα συγκεκριμένο διάστημα για να πεις ότι πλέον είσαι μόνο προπονητής.Το καλό με εμένα ήταν ότι είχα φύγει αρκετά χρόνια από τον χώρο, συγκεκριμένα σταμάτησα στα 26 μου χρόνια και επέστρεψα όταν ήμουν 34 χρονών. Δηλαδή αν το σκεφτείς, οι ατυχίες που μου συνέβησαν και με ώθησαν στο να σταματήσω πρόωρα το ποδόσφαιρο, λειτούργησαν ευεργετικά στην μετέπειτα προπονητική μου καριέρα. Ο παίκτης με τον προπονητή είναι η μέρα με την νύχτα, επειδή πολύ απλά ο παίκτης το μόνο που έχει να κάνει είναι να πάει στο γήπεδο και να προπονηθεί. Αντίθετα ο προπονητής έχει να ετοιμάσει την προπόνηση, να φτιάξει ένα πλάνο, και να υπολογίσει ακόμα και τις καιρικές συνθήκες γιατί και αυτές παίζουν σημαντικό ρόλο. Είναι πάρα πολλά και γι αυτό για μένα που σταμάτησα νωρίς ήταν πιο εύκολο να προσαρμοστώ στον ρόλο του προπονητή ».
«Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι έχω ραντεβού με τον πρόεδρο σε δύο ώρες»
- Πως προέκυψε η Επισκοπή στην καριέρα σου?
« Πρέπει να ήταν Φλεβάρης του 2017 και με πήρε στις 8 το πρωί ο μπατζανάκης μου ο Γιώργος Μανωλακάκης, και μου είπε ότι σε δύο ώρες σε περιμένει ο πρόεδρος να μιλήσετε. Τότε η ομάδα έψαχνε προπονητή τερματοφυλάκων για τις ακαδημίες της αλλά και στην Επισκοπή 2010. Βρέθηκα με τον πρόεδρο, ενώ παρών ήταν και ο τότε προπονητής της της Επισκοπής 2010, ο Βαγγέλης ο Γασπαράκης. Ήρθαμε σε πλήρη συμφωνία και έτσι από τις ακαδημίες της ομάδας ξεκίνησε αυτό το όμορφο ταξίδι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Θέλω να πω, ότι επειδή πολλές φορές ακούς διάφορα, ότι υπάρχει αδικία στο ποδόσφαιρο, εγώ θα σου πω το αντίθετο. Όταν είσαι στην δουλειά σου σωστός- εξελίξιμος, ψάχνεσαι και προσπαθείς να προσφέρεις στο ποδόσφαιρο πρώτα, και στην ομάδα σου, τότε δεν χάνεσαι. Αν συνεχίσεις να δουλεύεις με τον σωστό τρόπο και συνεχώς βελτιώνεσαι, τότε το ποδόσφαιρο θα στο ανταποδώσει, όπως και έγινε με μένα που ξεκίνησα από τις ακαδημίες της ομάδας και μου δόθηκε η ευκαιρία να ανέβω. Σιγά σιγά ο πρόεδρος της ομάδας, Μιχάλης Νικολιδάκης, ο οποίος ήταν παρών σε κάθε προπόνηση των ακαδημιών, μου έκανε την πρόταση στο τέλος της σεζόν να αναλάβω την πρώτη ομάδα. Χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησα θετικά, και χωρίς να είναι η αλήθεια να έχω πολύ εμπειρία, αλλά αυτό δεν με φόβισε καθώς είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου αλλά και στην ίδια την ομάδα. Έτσι μαζί με την ομάδα ξεκινήσαμε το «ταξίδι» από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και έχουμε φτάσει να βρισκόμαστε στο επαγγελματικό, μια κατηγορία μακριά από την Α´ Εθνική».
- Αν δεν κάνω λάθος μετά από 5 χρόνια μόνο εσύ έχεις μείνει από τους προπονητές, το περίμενες ότι θα μείνεις τόσα πολλά χρόνια στην ομάδα:
« Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω αν είμαι ο μακροβιότερος από τους προπονητές, αλλά γενικά δεν θυμάμαι κάποιον άλλον από τους προπονητές τα τελευταία 15 χρόνια να έχει μείνει τόσο καιρό. Αυτό σίγουρα με τιμάει και μου δείχνει την εμπιστοσύνη που υπάρχει στο πρόσωπο μου και γω όμως ανταποδίδω, γιατί πάντα θέλω να εξελίσσομαι και να προσφέρω στους ποδοσφαιριστές αλλά και στον σύλλογο. Πότε δεν μπήκα βέβαια στην διαδικασία κάθε χρόνο που τελείωνε η σεζόν και μιλούσα με τον κ. Νικολιδάκη, όπως και τώρα που έχουν μπει οι ξένοι επενδυτές με επικεφαλή Σάιμον Γουέντγουορθ, να σκεφτώ πάρα πολύ για να ανανεώσω. Είναι μια ομάδα που την έχω μέσα στην καρδιά μου και θεωρώ ότι έχουμε μεγαλώσει ποδοσφαιρικά μαζί».
«Είχαμε πίστη στην ομάδα»
- Πες μας για την εμπειρία της Super League 2:
« Πολύ ταξίδι, και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή εμείς από άποψη αποτελεσμάτων δεν ξεκινήσαμε καλά, αλλά δεν μπορώ να πω ότι είχαμε φοβηθεί. Σίγουρα είχαμε ανησυχήσει λόγω ότι είχαμε μόλις έναν βαθμό στα πρώτα 5 παιχνίδια και πιστεύω ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι ήμασταν μια καινούργια ομάδα. Είχαμε πίστη στα παιδιά και κάναμε μεγάλες νίκες όπως με τον Παναθηναϊκό Β’, την Κηφισιά, την Καλλιθέα που ήταν και ένα από τα φαβορί για το πρωτάθλημα. Επίσης στερήσαμε και σημαντικούς βαθμούς στην έδρα μας τόσο στην Καλαμάτα, όσο και στον Λεβαδειακό που ήταν η ομάδα που πανηγύρισε την άνοδο. Δύσκολο ταξίδι αλλά και όμορφο για μένα. Να τονίσω εδώ ότι δεν είχαμε ιδιαίτερη βοήθεια από το κράτος και δεν είναι εύκολο για ομάδες που βρίσκονται σε αυτό το επίπεδο, με τόσες υποχρεώσεις, ταξίδια, μισθούς να καλούνται να ανταπεξέλθουν μόνες τους».
- Πριν 30 χρόνια το Ρέθυμνο είχε και τότε ομάδα στην Β Εθνική, θέλω να μου κάνεις την συγκριση του τοτε με του τώρα:
« Εκείνη την εποχή μάζευα σε χαρτάκια του παίκτες της ΕΑΡ και θυμάμαι που έβλεπα στην τηλεόραση το γήπεδο του Γάλλου και αναρωτιόμουν που βρίσκεται αυτό το γήπεδο με την τόση ωραία θέα. Η σύγκριση με αυτά που έχω ακούσει και μάθει είναι ότι ο κόσμος στήριζε την ομάδα και σίγουρα έπαιξε σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι η ΕΑΡ διέθεται αρκετούς ποδοσφαιριστές από το Ρέθυμνο. Θέλουμε ο κόσμος να αγαπήσει περισσότερο την ομάδα γιατί είναι ομάδα της πόλης, ομάδα του Ρεθύμνου η οποία αγωνίζεται στο πιο υψηλό επίπεδο και πρέπει να στηριχθεί. Μακάρι να υπήρχε και άλλη ομάδα από τον νομό μας που να βρισκότανε σε ένα εξίσου υψηλό επίπεδο. Αυτό είναι ένα κομμάτι που αφορά κάποιους άλλους που είναι αρμόδιοι. Στην Επισκοπή τώρα, σίγουρα μας έχει βοηθήσει ο κόσμος αλλά μπορεί πολύ περισσότερο, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αθλητισμός ενώνει, είναι υγεία και εγώ σαν προπονητής δεν βλέπω να ασχολούνται πολλά παιδιά με τον αθλητισμό. Θα πρέπει να αποβάλλουμε αυτή την νοοτροπία που έχουν οι περισσότεροι και νομίζουν ότι αξίζει να ασχοληθείς μόνο για να πας σε μια μεγάλη ομάδα, αυτό είναι λάθος. Καταρχάς θα πρέπει να αθλείσαι και να μάθεις τους στοιχειώδεις κανόνες όπως είναι η πειθαρχία, ο σεβασμός, η αυτοσυγκέντρωση και η κοινωνικοποίηση. ΟΙ γονείς πρέπει να ωθήσουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό και σε συνδυασμό με την είσοδο των νέων επενδυτών και την τεράστια αγάπη του προέδρου προς την ομάδα, να έρθουν περισσότερα παιδιά και να αναδειχθούν μέσα από τις ακαδημίες».
«Το επίπεδο στο Ρέθυμνο θα μπορούσε να είναι καλύτερο»
Πως θα σχολίαζες το επίπεδο τερματοφυλάκων στο Ρέθυμνο :
« Αυτή είναι δύσκολη ερώτηση και επειδή παρακολουθώ μέσω των social media όλα τα παιχνίδια από την Α’ κατηγορία της ΕΠΣ Ρεθύμνου μέχρι και την Β’, θα πω ότι το επίπεδο θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Η αλήθεια είναι ότι σαν Νομός δεν έχουμε δώσει μεγάλη βαρύτητα σε αυτό το κομμάτι και για αυτό σίγουρα υπάρχουν πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο. Ένας είναι ότι δεν έχουμε την απαραίτητη τεχνογνωσία ή ότι δεν έχουμε σχολή για τους τερματοφύλακες, είναι πάρα πολλά. Δυστυχώς η θέση του τερματοφύλακα είναι ιδιαίτερη για τον λόγο ότι όλοι θέλουν να σκοράρουν. Πρέπει οι ακαδημίες να περνούν όλα τα μικρά παιδιά από την θέση του τερματοφύλακα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η συγκεκριμένη θέση δεν είναι απλή, γιατί είναι η πρώτη θέση που ανακοινώνει ο προπονητής όταν αναφέρεται στην ενδεκάδα που θα ξεκινήσει σε έναν αγώνα. Οπότε εμείς οι προπονητές με τον σωστό τρόπο πρέπει να προωθήσουμε και να στηρίξουμε όσα παιδιά διαθέτουν ταλέντο και μπορούν να παίξουν με τον σωστό τρόπο. Είναι μια θέση που πρέπει να έχεις προσωπικότητα, να ξέρεις ποδόσφαιρο, είδικα την σύγχρονη εποχή έχουμε δει ότι πρέπει να ξέρουν να παίζουν την μπάλα και με τα πόδια. Εγώ σαν προπονητής τερματοφυλάκων πάντα έχω τον νού μου για ένα παιδί που διαθέτει ταλέντο και αξίζει. Θα κάνω ό,τι μπορώ να βοηθήσω όποιο παιδί μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω, να αξιοποιηθεί όπως πρέπει».
- Εσύ προσωπικά τι θεωρείς ότι χρειάζεται κάποιος να έχει για να πετύχει σε αυτή την θέση :
« Καταρχάς χρειάζεται να έχει όρεξη, να δουλεύει πάρα πολύ σε όλα τα κομμάτια και να δουλεύει μόνος του. Σκέψου ότι στην Αγγλία κλείνουν οκτάωρο, βέβαια δουλεύουν και σε άλλα πράγματα, όπως το να κάνουν φυσικοθεραπεία, γυμναστική και αποθεραπεία. Γενικά για να πετύχεις πρέπει να έχεις τρέλα για αυτή την θέση, να ξέρεις να ακούς γιατί με αυτό τον τρόπο μαθαίνεις, υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι συνάδελφοι που δεν δουλεύουν σε υψηλό επίπεδο αλλά έχουν γνώσεις. Πλέον υπάρχουν πολλά σεμινάρια, έμπειροι προπονητές από το εξωτερικό έρχονται στην Ελλάδα και μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις τους, και πιστεύω ότι δεν διαφέρει αυτή την χρονική στιγμή ένας προπονητής τερματοφυλάκων από εκείνους της Premier League. Η μεγάλη διαφορά είναι στο έμψυχο υλικό και στο άψυχο υλικό, αφού διαθέτουν υπερσύγχρονα συστήματα προπόνησης που είναι απαραίτητα για να βελτιώσεις τους τερματοφύλακες σου. Παίζει ρόλο βέβαια και η φιλοσοφία των προπονητών και της ομάδας, για το πως θες να παίξεις και σε τι στοιχεία θες να τον βελτιώσεις. Σε έναν αγώνα μπορεί να είσαι ο καλύτερος παίκτης και στον επόμενο ο χειρότερος, οπότε χρειάζεται και η ψυχική υγεία σε μεγάλο βαθμό. Άρα θες να έχεις, προσωπικότητα, δουλειά και ψυχή»!
- Μια ευχή ενόψει της νέα χρονιάς :
« Πρώτα απ όλα υγεία σε όλο τον κόσμο και τύχη. Μην ξεχνάμε ότι και στον Τιτανικό είχαν την υγεία τους αλλά δεν είχαν τύχη (γέλια) και γι' αυτό για μένα είναι πολύ σημαντική. Εύχομαι στην Επισκοπή να έχει μια καλή χρονιά φέτος, να εκπληρώσουμε τους στόχους μας. Όσοι καινούργιοι ποδοσφαιριστές έρθουν να έχουν και αυτοί υγεία. Σε εμάς τους προπονητές να έχουμε την όρεξη και την διάθεση να δουλεύουμε για το καλύτερο. Στην διοίκηση να έχει την αντοχή και την υπομονή για να μεγαλώσει ο σύλλογος ακόμα περισσότερο. Εύχομαι πραγματικά τα μικρά παιδιά να μην σταματήσουν ποτέ να ονειρεύονται και σε όλους του υπόλοιπους καλό καλοκαίρι και σας περιμένουμε στο γήπεδο».
