Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τραγικό, όπως το διπλό φονικό στα Ανώγεια το βράδυ του Σαββάτου, οι ντόπιοι μπαίνουμε ενστικτωδώς στη διαδικασία να υπερασπιστούμε τον τόπο μας.
Το κάνουν και άλλοι, οι Κρητικοί με μεγαλύτερο πάθος.
– «Είναι όμορφος», λέμε.
– «Έχει ωραίους ανθρώπους».
– «Τέτοια περιστατικά δεν μας χαρακτηρίζουν όλους»
– «Είναι κρίμα να αμαυρώνουν την εικόνα μας»
– «Άλλωστε συμβαίνουν και αλλού».
Τα έχω πει και τα έχω γράψει κι εγώ.
Κάπου ανάμεσα στην προηγούμενη τραγωδία και σε αυτήν που έπεται, έχω γελάσει με βίντεο καταιγιστικών πυροβολισμών σε γλέντια. Και έχω διασκεδάσει με την δήθεν σατιρική αναπαράσταση των χειρότερων κρητικών στερεοτύπων. Έχω γελάσει και έχω διασκεδάσει, διότι τα έχω αποδεχτεί ως μέρος της παράδοσής μας. Κομμάτι της κληρονομιάς μας. Κι επειδή σε όλη μου τη ζωή υπήρξα ένας φλώρος και μισός, κοιτάζω ακόμα με ενδόμυχο δέος τα ανοιχτά μαύρα πουκάμισα που αντιπροσωπεύουν σαφώς καλύτερα από εμένα την «κρητική λεβεντιά».
Με πιο απλά λόγια, είμαι βασικό μέρος του προβλήματος.
Όπως είμαστε σχεδόν όλοι οι Κρητικοί. Ανίκανοι και απρόθυμοι να κοιτάξουμε κατάματα την ασχήμια που μας περιβάλλει, συμβιβασμένοι και δειλοί μπροστά στην αλήθεια που το αίμα άλλων δυο ανθρώπων, μας τρίβει στα μούτρα.
Όσο δεν παραδεχόμαστε ούτε στον εαυτό μας την πραγματικότητα, τόσο θα διαιωνίζεται το κακό. Που φυσικά δεν είναι στιγμιαίο. Είναι χρόνιο.
Και είναι ζήτημα, εντέλει, ηθικής. Η αντίληψη ότι η ανθρώπινη ζωή δεν μετρά και τόσο, μπροστά στην « υπεράσπιση της τιμής» , όταν αυτή η τιμή, από τις πολλές εκπτώσεις , έχει φτάσει να μετριέται σε εκτάρια γης, σε κάποιες βαριές κουβέντες, ή σε μια προσπέραση στο δρόμο, είναι επί της ουσίας ανήθικη.
Τούτη η ανηθικότητα, γαρνιρισμένη με μπόλικες δόσεις στρεβλού τοπικισμού, κακοφορισμένης «υπερηφάνειας» και μαζικής μυστικοπάθειας, αποτελούν έναν κακοήθη όγκο στα σωθικά της Κρήτης και την τρώνε ζωντανή.
Έναν όγκο που υπάρχει πάντα εκεί : στις υπέροχες παραλίες και στα αθώα γλέντια, στα σπηλιαράκια του βουνού και στις καρέκλες των καφενείων, στις παιχνιδιάρικες μαντινάδες και στα ποτηράκια της ρακής.
Κάθε σκηνή της κρητικής ομορφιάς εμπεριέχει και την αρρώστια που μας δηλητηριάζει εδώ και χρόνια.
Πάμε άλλη μια φορά λοιπόν:
Όχι. Ένας τόπος που εκτρέφει και υποθάλπει τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι όμορφος.
Άνθρωποι που τις ανέχονται με συγκατάβαση ή τις αποκηρύσσουν συμβατικά και χλιαρά, δεν είναι ωραίοι.
Τέτοια περιστατικά, μας χαρακτηρίζουν όλους.
Και δεν αμαυρώνουν την εικόνα μας, την περιγράφουν επακριβώς.
Το φονικό δεν είναι η Κρήτη που ξεφεύγει από τις χαραμάδες και εμφανίζεται μια στο τόσο.
Είναι η καθημερινή Κρήτη που πασχίζουμε να κρύψουμε.
Και όσο πασχίζουμε να την κρύψουμε, αντί να την αντιμετωπίσουμε με θάρρος και ειλικρίνεια, τόσο θα θεριεύει μέχρι να μας κατασπαράξει.
Συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων.
Υ.Γ. Επί του πρακτέου: υπάρχει ποτέ περίπτωση να γίνει μια μαζική και συντονισμένη προσπάθεια να κατασχεθούν τα παράνομα όπλα; Να καταπολεμηθεί η παράνομη οπλοκατοχή και η οπλοχρησία; Να παταχθεί η παραβατικότητα και η ανομία στη ρίζα τους; Με τη στήριξη και όχι την κάλυψη των περισσότερων πολιτικών του τόπου;
Όχι; Το φαντάστηκα. Με συγχωρείτε για την διακοπή, ας συνεχίσουμε να θρηνούμε.
Υ.Γ. 2: Αγαπώ την Κρήτη βαθιά. Και αγαπώ τα Ανώγεια, το χωριό μου, εξίσου. Για αυτό στεναχωριέμαι. Το κείμενο, μοιάζει θυμωμένο, αλλά στην πραγματικότητα είναι κείμενο αγάπης.
Και αγάπη δίχως ειλικρίνεια δεν υπάρχει.
Κώστας Κεφαλογιάννης
sdna.gr
