Με ρωτάς και μου ζητάς να μάθεις γιατί επιμένω να καταθέτω "φόρους τιμής" σε μια εποχή πλάστης γοητείας. Σου γράφω λοιπόν και σου απαντώ τα εξής...
Εξακολουθώ να παραμένω ερωτευμένος με εκείνη την μιζέρια των παιδικών μου χρόνων και με εκείνη την λαϊκή Ρεθυμνιώτικη κοινωνία που εγώ βίωσα. Επίσης εξακολουθώ να απολαμβάνω, ακόμα και σήμερα, όλες εκείνες τις ενοχές που οι πατεράδες μας αναγνώριζαν τότε που αντιλαμβάνονταν τα λάθη τους απέναντι στην γενιά μου... Και τέλος έχω αποφασίσει με τούτα τα σημειώματα μου, να διεκδικήσω τον τίτλο ενός ευαίσθητου "ληξίαρχου" από την ρετσινιά ενός έκπτωτου "ήρωα"!!!
Θα πρέπει να μάθεις αγαπητέ μου Νικόλα πως η Πόλη μας εξακολουθεί να διαθέτει ακόμα ελάχιστους, αλλά γηγενείς "κλητήρες", που επιστατούν παντού και φωνάζουν "Παρών!!!" όταν τα τιμαλφή της πολιτείας διαπραγματεύονται για μια φούχτα επιπλέον Τουριστών...
Εεεε μάθε λοιπόν πως οι περισσότεροι από αυτούς δεν επιθυμούν να συμμετέχουν στην εκποίηση του πλούτου της πολιτιστικής τους κληρονομιάς και θεωρούν ότι οι αναμνήσεις εκείνης της συγκεκριμένης εποχής αποτελούν την Κιβωτό που μέσα σε αυτή φυλάσσονται όλες οι προπατορικές εντολές και πεθυμιές τους!!!
Θα συνεχίσω λοιπόν να καταθέτω τον δικό μου φόρο τιμής, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά, σε μια εποχή που όλα βουλιάζουν και μια γεύση από στάχτη πυρκαγιάς μένει στον "ουρανίσκο" της μνήμης μας.
Με τέτοιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες θα συνεχίσω και θα προσπαθώ να σου θυμίζω τις "πιάτσες" εκείνης της τοπικής μας Αίγλης μακριά από γερασμένους και απρόσκλητους "επισκέπτες"... φιλόδοξα "νυμφίδια" και παράξενες σκιές από προσωπικές στάσεις ζωής!!!
Δημοτικός Κήπος Ρεθύμνου 1960
Από αριστερά: Ευθύμιος Αβερικίου, Νίκος Παρασυράκης (Αράπης), Βασίλης Νουχάκης, Σταύρος Τσουμενής, Ηλιάδης,
Μήτσος Τσομπανάκης, Νίκος Στεφάνου (Σπίθας).
Μ.Θ.Κ
