Εκείνο το Καλοκαίρι του 1969 ήταν στο ξεψύχισμα του... Τέλη του Αυγούστου νομίζω, όταν ο αδελφός του παππού μου Βαγγέλης Φατσής από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, ο οποίος μετά την καταστροφή του 1922 είχε καταφύγει στο Παρίσι, επισκέφθηκε τον αδελφό του και τους συγγενείς του στο Ρέθυμνο.
Στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια εγώ άκουγα... έβλεπα και ζούσα σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, εκείνες τις μακρινές σφαγές και την σκληρή προσφυγιά των προγόνων μου!!!
Δεν θα λησμονήσω ποτέ τις αγκαλιές που άνοιγαν κάθε φορά που νέα πρόσωπα ερχόταν να δουν και να συναντήσουν τον παππού από το "Παρίσι"!!!
Δάκρυα χαράς και συγκίνησης στην αρχή και στην συνέχεια γλέντια και τραγούδια για τίς χαμένες πατρίδες!!!
Πρώτος ξεκινούσε ο παππούς, ο Νικόλας ο Φατσής, με το "Καναρίνι μου γλυκό"... με δάκρυα στα μάτια. Τί λαρύγγι ήταν αυτό και από πού έβγαιναν εκείνες οι μελωδίες. Τραγουδούσε απίθανα ο μπαγάσας !!!
Λίγο πριν φύγει πίσω για την Γαλλία, ο παππούς, ζήτησε να φωτογραφηθεί με όλα τα ανήψια και τους συγγενείς. Ήξερε και όλοι ήξεραν ότι δεν θα τον έβλεπαν ξανά...
Η θεία μου και κόρη της αδελφής του Αθηνά Λεμονιά είχε ένα σπιτάκι στην Παλιό Προσφυγικό Συνοικισμό.
Ο δρόμος Γ. Ανδρουλιδάκη μόλις είχε διανοιχθεί. Επίσης η οδός Κ. Λουκάρεως είχε διανοιχθεί δύο χρόνια πριν. Το πάρκο μπροστά από το Ορφανοτροφείο δεν είχε επίσης ακόμα απαλλοτριωθεί. Παντού χώμα, σκόνη... αμπέλια και συκιές.
Σε εκείνη την διασταύρωση μαζεύτηκαν κοντά - κοντά ο παππούς από το Παρίσι με τίς ανηψιές του και φωτογραφήθηκαν για να αντέξουν στον χρόνο.
Και άντεξαν!!!
Από αριστερά: Ανδρονίκη Φλώρου, Βαγγέλης Φατσής, Αθηνά Λεμονιά, Ανδρονίκη Καρνιωτάκη.
Μ.Θ.Κ
