Το λιμάνι της πόλης μας, και εννοώ το μικρό και γραφικό λιμανάκι που οι γενιές του '60 και του '70 γνώρισαν και βίωσαν, δεν ήταν το τουριστικό προϊόν της γκλαμουριάς και των imitation VIP's που σήμερα "κοσμεί" τα τουριστικά φυλλάδια και τους τουριστικούς οδηγούς.
Πολύ περισσότερο δεν υπήρξε ποτέ "γυναικωνίτης" ξεπεσμένων κορασίδων ούτε στέκι που "αντράκια" με τατουάζ στην γάμπα και μοκασίνι για πατούμενο, σύχναζαν εκεί για σούσι σολομού και γαριδομακαρονάδα γκουρμέ!!!
Αντίθετα!!!
Στα δύο -τρία καφενεία, που λειτουργούσαν όσο οι άνθρωποι της μικρής λεκάνης του πάσχιζαν για το αλμυρό μεροκάματο, δικαίωμα στις καρέκλες τους είχαν μόνο οι λιμανίτες, οι ψαράδες, και οι άνθρωποι οι κοντινοί τους... Μόνο προς τα τέλη του '60 όταν πια από το 1965, τα βαπόρια της ναυσιπλοΐας είχαν σταματήσει να εκτελούν δρομολόγια προς το Ρέθυμνο, τα καφενεία του μεταλλάχτηκαν δειλά -δειλά σε λαϊκές ψαροταβέρνες!!!
Μια τέτοια λαϊκή ψαροταβέρνα πρωτοεμφανίστηκε όταν ο Σήφης Μανούσακας παραχώρησε το καφενείο του στον φιλιότσο του Μήτσο Τσομπανάκη. Και το όνομα αυτής "ΖΕΦΥΡΟΣ"!!!
Ο Μήτσος τότε ήταν από το νέο αίμα που έμπαινε στο καλντερίμι του λιμανιού. Με όρεξη και φιλόδοξες διαθέσεις έβαλε τον "πρώτο λίθο" για να φτιαχτεί η είσοδος που θα επέτρεπε στην νεολαία να κατηφορίζει προς τον απαγορευμένο τόπο... Πέταξε στην θάλασσα το παλιό γραμμόφωνο του Σήφακα και έφερε ίσως ένα από τα πρώτα juk-box με το οποίο κάλυπτε τις ανάγκες των φιλόμουσων νεαρών πελατών. Σιγά-σιγά αλλά όμως σταθερά, οι μεγάλοι άρχισαν να επιτρέπουν στους νεοσσούς τους... το ενετικό λιμάνι ως χώρο διασκέδασης!!!
Όμορφες νύχτες... νεανικά σκιρτήματα και όνειρα έζησε η γενιά μου στον ΖΕΦΥΡΟ του Μήτσου εκείνα τα εφηβικά χρόνια της γκρίζας εποχής!!!
Σήμερα η ταβέρνα λειτουργεί με όρους και ρυθμούς σύγχρονης εποχής από τον γιό του Μήτσου, τον Αχιλλέα, στον ίδιο χώρο και στον ίδιο τόπο!!!
Σε εμάς έμειναν όμως οι φωτογραφίες εκείνης της γενιάς, από το καφενείο του Μήτσου, για να θυμόμαστε καμιά φορά ποιοι... έφεραν την κολόνια στο Ενετικό Λιμάνι της πόλης μας!!!
Στην φωτογραφία (1968) όρθιοι από αριστερά:
Αντώνης Δάνδολος (κουτσοδαιμόνιο), Μανώλης Καρνιωτάκης, Παναγιώτης Γκαλονομάκης.
Καθιστοί από αριστερά: Μανώλης Τζανιδάκης, Γιάννης Καστανιάς. Στο βάθος πίσω από το ψυγείο διακρίνεται ο αδελφός του Μήτσου, ο Γιώργος Τσομπανάκης.
