Η φωτογραφία που σήμερα σου επισυνάπτω έρχεται από μακριά... Μπορεί το ασπρόμαυρο που κουβαλάει στην "πλάτη" της να έχει γύρω στα 65 χρόνων χειμώνες και καλοκαίρια.
Αυτό το μικρό στενάκι βρίσκεται στο παλιό Ενετικό Λιμάνι της πόλης μας και ο πιτσιρικάς που μας βγάζει την γλώσσα του πίσω από εκείνο το μακρινό παρελθόν σήμερα είναι ακόμα εδώ!!!
Είχε το όνειρο του, το ποδήλατο του και όλα κύλαγαν αργά... θα μπορούσε να ψιθυρίζει εκείνο το αλάνι, εάν ο Μακεδόνας, είχε υπάρξει πριν από αυτόν.
Ξύπναγε τα καλοκαίρια νωρίς, την ώρα που τα καΐκια των ψαράδων "μπαίνανε" μέσα από το μπογάζι!!!
Σαλτάριζε από την κουκέτα την λευκή ως γάτος λιμανίτης, έριχνε λίγο νερό στο πρόσωπο του, απο την γούρνα που υπήρχε στο ισόγειο, καβαλίκευε το ποδήλατο του και σαν άνεμος έφτανε στο καρνάγιο. Εκεί που οι μεγάλοι ψαράδες ξεσκάρταραν τον νυχτερινό ιδρώτα τους.
Μετά απο την μοιρασιά έπαιρνε το μπουγέλο με το αναλογούν μερτικό της φαμίλιας και με το ποδήλατο ως Πήγασος επέστρεφε στο σπίτι στο λιμάνι!!!
Το πρωϊνό εν τω μεταξύ ήταν έτοιμο.
Ένα μαύρο παξιμάδι από του Κωτάκη τον φούρνο...μια κούπα τσάι και μια χούφτα ελιές τσακιστές από του Διομήδη.
Και όταν όλα είχαν ισορροπήσει επέστρεφε στο ποδήλατο του!!!
Μπογάζι... Φορτέτζα...Μπουρδέλα... Φραγκόκκλησια... Πλατεάκι... Αποβάθρα.
Το δρομολόγιο του...και τα ταξίδια του.
Αεροπεταλίες και ορθοπεταλιές στο ποδήλατο του και πολυκύμαντη η περιπλάνηση του, τόσο στα στενά του λιμανιού όσο και στα στενά της μετέπειτα ζωής του. Όμως δεν ξέμεινε ποτέ από τρύπια σαμπρέλα, ούτε του έκοψε η αλυσίδα!!! Σε ανηφόρες αλλά και σε κατηφόρες εκείνο το ποδήλατο δεν τον άφησε ποτέ... πάντα οι ρόδες του ολοστρόγγυλες και πάντα οι ακτίνες του να γυαλίζουν όπως τα παιδικά του μάτια.
Σήμερα που οι δρόμοι στένεψαν, όπως στενεύουν με τα χρόνια οι αντοχές των φίλων, σκέπτομαι αδερφέ να γυρίσω στο ποδήλατο μου και στο παιδικό μου δρομολόγιο.
Άλλωστε αυτοί που ξέρουν...
Αυτό με συμβουλεύουν!!!
Μ.Θ.Κ
