Γιάννης Μπλέτας. Ένας νεαρός ταλαντούχος σκηνοθέτης, που επέλεξε το Ρέθυμνο ως την πόλη στην οποία θα δημιουργήσει και θα μοιραστεί τις πολύ ιδιαίτερες παραγωγές του. Οι δουλειές του ξεχωρίζουν, όχι μόνο για τις άψογες θεατρικές παραστάσεις του, αλλά και γι’ αυτά τα ίδια τα έργα που επιλέγει να παρουσιάσει τα οποία όχι μόνο εντυπωσιάζουν αλλά και σοκάρουν. Ωστόσο, όπως λέει ο ίδιος, «τα επιλέγω γιατί όσο σκληρά κι αν είναι, είναι ο καθρέπτης μιας κοινωνίας».
Έχετε καταφέρει να εντυπωσιάσετε με τις τελευταίες σας θεατρικές παραστάσεις, και οι Ρεθεμνιώτες έχουν την ευκαιρία να δουν κάτι διαφορετικό και ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικό στο χώρο σας. Ποιο είναι αλήθεια το κριτήριο με το οποίο επιλέγετε κάθε έργο που ανεβάζετε;
«Προσπαθώ να επιλέγω έργα τα οποία είτε γνωρίζω, είτε έτυχε να διαβάσω, είτε έτυχε να παρακολουθήσω στην Αθήνα, ή στο Λονδίνο. Αν κάποιο έργο από αυτά, συνεχίσω να το σκέφτομαι για αρκετές μέρες, μετά την ανάγνωση ή τη θέασή του, αυτομάτως συνειδητοποιώ ότι έχω βρει το κατάλληλο έργο. Γίνεται αυτό το κλικ και βλέπεις όλη την παράσταση ολοκληρωμένη μπροστά σου. Γενικότερα καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς, αναζητώ θεατρικά κείμενα, κυρίως σύγχρονα, τα οποία έχουν την σκληρή πραγματικότητα την οποία βιώνουμε όλοι, αλλά και θεατρικά που δεν έχουν παρουσιαστεί ποτέ στο Ρέθυμνο, ούτε από περιοδεύοντες θιάσους».
Βρίσκεστε στην αντίπερα όχθη με το γενικό σκεπτικό ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να δει κάτι ευχάριστο για να ξεφύγει από τις δυσκολίες της καθημερινότητας.
«Δεν είμαι κατά σε αυτό. Όλα χρειάζονται. Όλα είναι σημαντικά και σπουδαία. Έχω πιάσει και τον εαυτό μου να το αναζητά. Γι’ αυτό όμως υπάρχουν τόσες θεατρικές επιλογές στο νομό μας. Όλοι κάνουν μια αξιόλογη δουλειά. Όταν κάποιος θα αναζητήσει, κάτι πιο ευχάριστο, ίσως να μην επιλέξει το “Σημείο”. Από την άλλη υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κοινού του Ρεθύμνου, που υποστηρίζει τις παραστάσεις μας, όσο σκληρές και αν είναι».
Ποια είναι η αντιμετώπιση του κοινού σε αυτές τις ιδιαίτερες και πολύ προσεγμένες παραγωγές;
«Το κοινό του Ρεθύμνου, πάντα στηρίζει τις παραστάσεις μας, όσο “σκληρές” κι αν είναι. Αυτό μας δίνει τη δύναμη, να συνεχίσουμε. Οι θεατές βγαίνουν σοκαρισμένοι, θα έλεγα και μουδιασμένοι. Πολλές φορές δεν έχουν τη δύναμη και την αντοχή να χειροκροτήσουν στο φινάλε. Σίγουρα δεν είναι μια παράσταση για κάποιον που δεν έχει ξαναδεί θέατρο στη ζωή του. Οι θεατές δε μπορούσαν να φανταστούν, ότι θα έβλεπαν ένα τέτοιο έργο, σε μια επαρχιακή πόλη. Παραμένουν στο χώρο μας, μετά το τέλος της παράστασης, ώστε να συζητήσουμε για το έργο. Και αυτή είναι μια μαγική διαδικασία που μας αρέσει πολύ. Ένα από πιο σημαντικά στοιχεία είναι ο θεατής να παίρνει την παράσταση στο σπίτι του. Φυσικά, όμως να τονίσω ότι μιλάμε για ένα είδος θεάτρου, που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του '90 στο Λονδίνο, το in yer face theater, που είχε αυτόν ακριβώς το στόχο. Να “τρίψει” στα “μούτρα” των θεατών τη σκληρή πραγματικότητα, εξού και το “κατάμουτρα” θέατρο».
Ανακοινώσατε δύο ακόμα παραστάσεις, για την "Ψύχωση" πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Μιλήστε μας για το έργο σας, αλλά και για τις δύο ηθοποιούς που είδαμε να ενσαρκώνουν τους αντικειμενικά δύσκολους ρόλους;
«Η Σάρα Κέιν, η συγγραφέας του έργου πάνω στο οποίο στηριχτήκαμε και κάναμε τη διασκευή μας, είναι από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του είδους. Η Σάρα Κέιν, η οποία νοσούσε ψυχικά, έγραψε το 4.48 Psychosis και μετά από λίγο καιρό αυτοκτόνησε. Επομένως μιλάμε για ένα κείμενο, με αρκετά στοιχεία αυτοβιογραφικά, με έντονο λυρισμό και ποιητικότητα. Οι δυσκολίες λόγω κειμένου ήταν πολλές. Σιγά- σιγά, με πολλούς αυτοσχεδιασμούς αρχίσαμε, με την Μυρτώ Μαρκάκη – μόλις 23 ετών - στον κεντρικό ρόλο και με την Ελένη Βαρούχα, στο ρόλο της “γιατρού”, να αναζητούμε τις ιστορίες αυτών των ατόμων: το παρελθόν τους. Πράγματα που δεν υπήρχαν στο κείμενο και έπρεπε εξ ολοκλήρου να κατασκευαστούν, αλλά ταυτόχρονα να συνυπάρχουν αρμονικά. Νιώθω πολύ τυχερός που έκανα το συγκεκριμένο έργο, με τις δύο κοπέλες. Νομίζω ότι δε θα μπορούσα να δουλέψω, αυτό το κείμενο με κάποιον άλλο. Αυτό συμβαίνει γιατί είμαστε ήδη εξοικειωμένοι, δουλεύουμε αρκετά χρόνια μαζί και έτσι, οι δύσκολοι ρόλοι που φαντάζουν αβάσταχτοι, αρχίζουν να γίνονται ρόλοι της διπλανής πόρτας. Σε αυτό φυσικά βοήθησε κι η κινησιολογία της Κωνσταντίνας Γιασεμίδου, η οποία μελέτησε πολύ προσεκτικά κλινικές περιπτώσεις αντίστοιχων περιπτώσεων. Τέλος, και η Μαρία Βιβιλάκη με την ενδυματολογική επιλογή, δημιούργησε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον ενδυματολογικά, ώστε να κουμπώσει με την εικόνα της παράστασης».
Ποιες είναι οι δυσκολίες και πόση ψυχική δύναμη χρειάζεστε όταν δουλεύετε πάνω σε αυτά τα ιδιαίτερα κείμενα τα οποία έχουν πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από άλλα περισσότερο συμβατικά;
«Απαιτεί αρκετή ενέργεια. Από την άλλη, ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε με όλα αυτά τα “σκληρά πράγματα”, τα οποία είναι υπαρκτά γύρω μας και όχι να τα “κρύβουμε” σα να μην υπάρχουν. Ίσως αυτό να συντελέσει, ώστε να σταματήσουν άτομα, με οποιοδήποτε δυσκολία, ορατή ή και αόρατη, να νιώθουν αποκομμένα. Υπάρχει χώρος για όλους. Το καλό είναι ότι λόγω εξοικείωσης με τις ηθοποιούς, πάντα υπήρχαν οι στιγμές χαλάρωσης, ενώ ήταν σημαντικό να διαχωριστεί, πότε κάνουμε πρόβα, πότε κάνουμε απλώς πέρασμα τα λόγια, όπως επίσης σημαντικό για την πρωταγωνίστρια κυρίως, να αποστασιοποιείται από όλο αυτό».
Έχετε αποφασίσει την επόμενη δουλειά σας; Τι να περιμένουμε από σας;
«Είμαστε πολύ κοντά στο να ξεκινήσουμε την επόμενη δουλειά. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε 2 έργα. Η επόμενη παραγωγή του “Σημείο” προγραμματίζεται κοντά στο Πάσχα. Σίγουρα θα συνεχίσουμε να επιλέγουμε έργα, που όσο “σκληρά” κι αν είναι, είναι ο καθρέπτης μια κοινωνίας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω το κοινό του Ρεθύμνου, που αγκάλιασε και αυτό το “τολμηρό” βήμα. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ».
Οι δύο νέες παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν 4 και 5 Νοεμβρίου στις 21:00 στο χώρο πολιτισμού «Σημείο». Η γενική είσοδος είναι 12 ευρώ και όπως επισημαίνεται η παράσταση είναι αυστηρώς ακατάλληλη για άτομα κάτω των 18 ετών. Πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων στο τηλέφωνο 6983320439.
