Μονολογώντας για το "παλιό λιμάνι μου" στην πόλη του Ρεθύμνου, πολλές φορές φτάνουν απρόσκλητες στο πίσω μέρος του νου κάποιες στιγμές που χρόνους πολλούς μα περασμένους "φωλιάζουν" εκεί. Πρόκειται για εκείνες τις στιγμές που ο σκηνοθέτης Χρόνος φρόντισε να "παγώσουν", ανάμεσα σε σκοτεινούς θαλάμους και χημικά υγρά και επάνω σε ένα "παρατεταμένο" φιλμ νουάρ!!!
Προχωρώντας τους μονολόγους μου και φτάνοντας στα χρόνια της "αυτοκτονίας" μας, ζωντανεύουν οικειοθελώς εκείνες οι στιγμές σε κάποιες γωνιές του λιμανιού, που ανθρώπινες φιγούρες, ντουβάρια και πλεούμενα ζητούν δικαίωμα στην μνήμη και στην ανάσταση.
Επιδιώκουν μέσα από την σιωπή να παίξουν ξανά τον ρόλο τους μακριά από τα πολύχρωμα φώτα, τα τιγρέ τραπεζοκαθίσματα, τις οριοθετημένες αυλές και της αμφιβόλου προέλευσης και καταγωγής αλλοδαπούς.
Είτε πρόκειται για καμάκια... καφετζήδες ή νταπήδες και παραγιούς!!!
Ένα γκρίζο "καρέ" από εκείνες τις αείμνηστες σκηνές σήμερα σου στέλνω.
Πρόκειται για μία σκηνή από φιλμ νουάρ του1969... Σε μια γωνιά του καφενέ του Αχιλλέα Τσομπανάκη που ο Σήφακας Μανούσακας είχε παραχωρήσει στον γιό του Αχιλλέα. Στον Δημήτρη Τσομπανάκη.
Η παρέα στριμωγμένη στην γωνιά της, αγκαλιασμένοι προσπαθούν να μας χαμογελάσουν πίσω από ένα μακρινό και μισοβυθισμένο λιμάνι!!!
Ένα παλιό ξύλινο τραπέζι καφενείου με τρία ποτήρια κόκκινο κρασί και δύο πιάτα με τουλουμοτύρι όλος τους ο ρεφενές, συμπληρώνουν το σκηνικό εκείνης της στιγμής... εκείνου του καρέ και όχι του καρτέλ!!! Να τους θυμηθούμε…
Από αριστερά:
Γιάννης Παπαδάκης (Καρεκλάς), γιος του γνωστού λυράρη. Αντώνης Δάνδολος, γνωστός στην πιάτσα και ως Κουτσοδαιμόνιο. Αχιλλέας Τσομπανάκης, καφετζής και αρχιμουσικός τότε στην Φιλαρμονική του Δήμου μας.
Και τέλος Παντελής Ποθουλάκης λεμβούχος και ψαράς.
Μ.Θ.Κ.
