Έξω φύσαγε ένας μπονέντης, εκείνη την μέρα στην Σοχώρα, που έφερνε την αρμπόνα μέχρι κάτω... στο "γωνιακό" κουτούκι του Ρίτζα.
Μη με ρωτήσεις τί Χρόνος ήτανε και ποια μέρα της εβδομάδας!!! Για εμάς τους τακτικούς πελάτες, πάντα ήταν ο ίδιος χτύπος στο ρολόι και ο ίδιος ρόλος στο θέατρο της πλατείας.
Εκείνες όμως τις μέρες όλοι είχαμε κάτι που μας "έτρωγε" τα σωθικά...
Ξέραμε ότι αργά κυλούσε ο χρόνος και σε λίγο θα έκλεινε δύο κύκλους...
Τόσο για τον Γιώργο όσο και για τον Παναγιώτη. Κρυφό και κοινό μυστικό. Σιγά - σιγά αλλά σταθερά όδευαν και οι δύο προς τις... εκβολές τους!!!
Το ήξεραν... το βίωναν και το περίμεναν.
Θαυμάζαμε την καρτερικότητα τους και την αναμονή τους.
Και αν έξω λυσσομανούσε ο μπονέντης ο Παναγιώτης έδινε παραγγελιές στον "Κάπελα" τον Λευτέρη τον αντάρτη.
- Βάλε ρε μάγκα το τραγούδι μου!!!
Με κοίταξε με νόημα τότε ο Λευτέρης και άρχισα να ψάχνω στο You tube τον Καζαντζίδη και τα τραγούδια του.
Λίγο από 'δω... λίγο από 'κει το βρήκα...
Γάργαρη η φωνή του Στέλιου ξεχύθηκε μέσα από το φορητό ηχείο.
- Η ζωή μου όλη μια ανοησία που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία!!!
Σηκώνετε ο Πανάγος και αρχίζει να ρίχνει την ζεΐμπεκιά του, όπως μόνο αυτός ήξερε!!!
- Γεια σου ρε Κουμπάρε!!!
Κραύγασε αυθόρμητα ο Γιώργος κα σηκώθηκε να συνοδεύσει τον φίλο του.
Έξω σφύριζε και λυσσομανούσε ο Βοριάς... Νομίζω πως ακόμα φυσάει εκεί στο στέκι του Ρίτζα στην Σοχώρα!!!
Αργότερα δύο φορές χτύπησε το τηλέφωνο... και τις δύο φορές το ψυχρό μαντάτο.
Ένας - ένας έφυγαν για τους μακρινούς ορίζοντες. Άφησαν όμως εδώ έντονα το αποτύπωμα τους και την λαϊκή συμπεριφορά τους.
Αλάνια του λιμανιού και τελώνια μιας άλλης εποχής, όταν φυσάει αγέρας θαλασσινός θα είναι κάπου εδώ μαζί μας.
Μ.Θ.Κ
Καφενείο του ΡΙΤΖΑ (Σοχώρα)
Παναγιώτης Κουμνάς (Παγκανίνι)
Γιώργος Μαραγκουδάκης (Νταντούτσος)
