Τέτοιες μέρες ήταν και τότε.
Παραμονές Χριστουγέννων...
Μόνο που "τότε" μια ολόκληρη ζωή περίμενε εσένα και ένας απέραντος κόσμος σε καρτερούσε για να απλώσεις τα φτερά σου!!! Μα κι εσύ έσπρωχνες τον χρόνο να κυλήσει πιο γοργά...
Να περάσουν γρήγορα τα "γαμημένα" τα χρόνια... Να βγάλεις τρίχες στο πρόσωπο και να αρχίσεις το ξύρισμα και να κάνεις το πρώτο σου το σφύριγμα σε ξένα παραθύρια!!!
Αυτές οι σκέψεις περνούσαν σαν γρήγορα πουλιά από το πίσω μέρος του μυαλού σου εκείνες τις παραμονές των Χριστουγέννων όταν η μάνα σου από τα άγρια χαράματα σε σκούνταγε και σου ψιθύριζε εορταστικά:
- Άντε ξύπνα μεσημέριασε!!!
Δεν θα πας να πεις τα κάλαντα ;;;
Όλη η βιασύνη σου για να μεγαλώσεις πήγαινε περίπατο... Άστο τώρα έπρεπε να βιαστείς εσύ για να προλάβεις τους ανταγωνιστές που είχαν εισβάλει στην περιοχή σου από τις πέρα γειτονιές.
Από τα παιδικά λαρύγγια τους γάργαρα κυλούσαν τα άσματα των Χριστουγέννων.
- Καλήν εσπέρα άρχοντες...
Με εξωπραγματικές για την εποχή ταχύτητες πεταγόσουν από την κουκέτα σου... Με τις ίδιες ταχύτητες νιβόσουν στο παλιό βρυσάκι που κρέμονταν με έναν σπάγκο από το κυπαρίσσι της αυλής.
Φόραγες τα καινούργια λουστρίνια του νονού... Έκαιγες τα σωθικά σου από το βραστάρι που έχει ετοιμάσει χαμογελαστά η μάνα σου κι έπιανες την κατηφόρα του Παλιού Προσφυγικού Συνοικισμού!!!
- Θεία να τα πω!!!
- Πες τα γιέ μου!!!
Να... Αυτές τις παραμονές έσπρωχνες γρήγορα να περάσουν.
Και πέρασαν. Και τί σου κατάλαβες;;;
Τώρα ακούς από μακριά τα παιδιά από τις πέρα γειτονιές και λαχταράς πότε θα σου κτυπήσουν την πόρτα και να σε ρωτήσουν με εκείνη την δική σου τρομαγμένη φωνή:
- Θείε να τα πω!!!
- Πες τα γιέ μου!!!
Μ.Θ.Κ
