Τον Κώστα Βαβαδάκη, γνωστό στην λιμενολεκάνη του Ενετικού λιμανιού της πόλης μας με το ψευδώνυμο "Γαζέπι", τον γνώρισα και με γνώρισε... εξ απαλών ονύχων!!! Ήταν στα πρώτα χρόνια του δημοτικού σχολείου, εκεί στην "αρχαία" τώρα πια Καλλιθέα... Καθόμαστε μαζί στο τελευταίο θρανίο από την πρώτη έως και την έκτη Tάξη στο 5ο Δημοτικό Σχολείο.
Χρόνια με βαριά περιστατικά φτώχειας.
Μοιραζόμαστε μαζί, εκτός από το τελευταίο θρανίο, το κίτρινο τυρί και το γάλα σκόνης κάθε πρωί, που τα χρόνια εκείνα έδιναν στους μαθητές, για να ευγνωμονούμε το σχέδιο Marshall και την μαμά Αμερική!!!
Για σχολική "σάκα" είχε ένα μπατζάκι από παντελόνι του πατέρα του, που η αείμνηστη μητέρα του είχε ράψει με ένα κορδόνι τις δύο άκριες του.!!!
Σε τέτοια παιδικά χρόνια, μας ένωσε με δυνατή και αγνή φιλία... η φτώχεια, η πείνα και η μιζέρια!!!
Τα χρόνια πέρασαν και ο καθένας τράβηξε τον δικό του δρόμο. Αυτός σάλπαρε κάποτε με ένα βαπόρι και ξεμπάρκαρε στην Αμερική. Δεν άντεξε την ξενιτιά και έπειτα από μερικά χρόνια τον συνάντησα ως
"τρόφιμο" του Λιμανιού στα καΐκια και στους πάγκους των ψαράδων...
Άλλοτε να ξεχορτιάζει τα δίχτυα... Άλλοτε να βοηθάει στο καρνάγιο και να κουβαλάει τα τελάρα με τα ψάρια.
Μέχρι που οι φίλοι του τον αναβάθμισαν και του έδιναν ψάρια είτε να τα βγάζει στην λοταρία είτε να γυρίζει τις γειτονιές ως πλανόδιος ψαράς!!!
Όσο και αν προσπάθησε δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την μοίρα του και την φτώχεια του. Όμως κράτησε ως φυλαχτό την παιδική μας φιλία και δεν λησμόνησε ποτέ τα χρόνια που ζήσαμε μαζί στο τελευταίο θρανίο του Δημοτικού Σχολείου!!!
Έφυγε νωρίς στα 60 του χρόνια, έτσι όπως φεύγει κάθε ταλαιπωρημένος και πικραμένος από την ζωή ανθρωπάκος!!!
Στην φωτογραφία ο Κωστής ή το Γαζέπι, ποζάρει ανέμελος τώρα πια, πίσω από έναν πάγκο ψαρά... κάπου στην Μαρίνα!!!
Μ.Θ.Κ
