ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ Η ΛΙΜΝΗ ΠΡΕΒΕΛΗ;
Η υπόθεση του Παλίγκρεμνου στον Πλακιά φέρνει στο προσκήνιο το σοβαρό ζήτημα, το οποίο έχει να κάνει με την προστασία των ιδιαίτερων φυσικών μνημείων, που διαθέτει ο κάθε τόπος.
Και αυτό γιατί είναι απορίας άξιο, όλο αυτό που έχει συμβεί με την αδειοδότηση ιδιωτικών επενδύσεων σε ένα τέτοιο φυσικό χώρο, όπως είναι ο Παλίγκρεμνος, με πολλά ερωτηματικά να εγείρονται για το πώς εγκρίθηκαν ευρωπαϊκοί πόροι για να χτίσουν ακόμα ένα ξενοδοχείο δίπλα στην θάλασσα και πάνω σε ένα σπάνιο φυσικό βράχο!
Και ενώ τα ερωτηματικά τρέχουν για τον Παλίγκρεμνο, δημιουργούνται γενικότερα απορίες, για το τί μπορεί να συμβεί και σε άλλα αντίστοιχα ιδιαίτερου φυσικού κάλλους σημεία, όπως είναι η Λίμνη Πρέβελη, επίσης στον Δήμο Αγίου Βασιλείου. Και αυτό γιατί ολόκληρη η περιοχή είναι ιδιωτική, όπως είναι και του Παλίγκρεμνου!
Για όσους δεν ξέρουν,η Λίμνη Πρέβελη ανήκει σε ιδιώτες από το 1965, οπότε την αγόρασε συγκεκριμένη οικογένεια μετά από δημοπρασία που έκανε η Μονή Πρέβελη. Ειδικότερα, η θέση «Αγκουτσακιάς» και «Λίμνη» πέρασαν στα χέρια ιδιώτη αντί 400 χιλιάδων δραχμών. Εξαιρέθηκε μόνο ο μικρός ναός στην όχθη του ποταμού. Η απόφαση εκποίησης της περιουσίας της Μονής υπογράφηκε από τον τότε υφυπουργό παιδείας και Θρησκευμάτων Γ. Μυλωνά, στην οποία αναφέρεται πως η «εκποίηση» γίνεται «προς της Ι. Μονής ωφέλειαν εξ οικονομικών απορρέουσα λόγων». Κατά το παρελθόν είχε επιχειρηθεί να γίνει εκεί τουριστική εγκατάσταση, η οποία ωστόσο απετράπη.
Ωστόσο, η υπόθεση του Παλίγκρεμνου πιθανότατα ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για διάφορες αντίστοιχες θέσεις, με την Λίμνη Πρέβελη να μην εξαιρείται, όπως άλλωστε δεν θα εξαιρούνται στο εξής και οι θέσεις natura αφού στο προωθούμενο σχέδιο διαχείρισης των περιοχών αυτών έχουν προβλέψει να φύγουν οι κτηνοτρόφοι για να προστατευθεί το περιβάλλον αλλά να επιτρέπονται τουριστικές μονάδες και βεβαίως ΒΑΠΕ!
Σε κάθε περίπτωση τίθενται σοβαρά ερωτηματικά για το πώς προστατεύονται περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλους ή ιδιαίτερης φυσικής σημαντικότητας. Ειδικά όταν ανήκουν σε ιδιώτες, οι οποίοι επίσης δεν είναι δίκαιο ή σωστό να αδικούνται.
Διότι, στο Παλίγκρεμνο υπήρξε η σχετική επαγρύπνηση. Για άλλες περιοχές υπάρχει; Δεν θα έπρεπε να υπάρξει μέριμνα για να προστατευθούν κάποια σημεία και να μην επιτρέπεται η παραμικρή ενέργεια παρέμβασης; Δεν πρέπει να γίνει μια συστηματική δουλειά σε συνεργασία των δήμων και της περιφέρειας, της Διεύθυνσης Δασών, της πολεοδομίας και της αρχαιολογίας για να ξεκαθαρίσει το τοπίο για κάποια συγκεκριμένα σημεία, είτε αυτά ανήκουν σε ιδιώτες, είτε στο δημόσιο;
Τα ερωτήματα που τίθενται, δεν είναι ρητορικά. Είναι ουσιαστικά. Διότι από την μια πλευρά ο κάθε ιδιώτης είναι λογικό να επιθυμεί να αξιοποιήσει την περιουσία του, όποια και αν αυτή είναι. Ωστόσο, θα πρέπει να ξέρει αν μπορεί να το κάνει. Και όταν δεν θα επιτρέπεται, προφανώς και είναι δίκαιο ο ιδιώτης να αποζημιώνεται, αφού δεν θα μπορεί να κάνει κάτι με την γη που του ανήκει αλλά πρέπει να προστατευθεί.
Αδιαμφισβήτητα και δεν υπάρχει λογική στο να χτιστεί ξενοδοχείο στον Παλίγκρεμνο. Αλλά αφού ο νόμος το επέτρεπε, έτσι όπως είναι σήμερα διαμορφωμένο το νομικό καθεστώς, γιατί να μην θελήσει να το πράξει ο ιδιώτης, ο οποίος και το έπραξε; Ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει; Ποιος θα είχε περιουσία και θα την άφηνε αναξιοποίητη; Μην ξεχνούμε δε, ότι το κράτος περιουσία στην Κρήτη δεν έχει πλην τριών συγκεκριμένων περιπτώσεων ενώ δήμοι και μοναστήρια ολίγα έχουν και πιο ολίγα μπορούν να πράξουν.
Προφανώς, λοιπόν, το κράτος θα έπρεπε να έχει δικλείδες ασφαλείας για περιοχές όπως ο Παλίγκρεμνος. Προφανώς, όμως, όχι μόνο δεν έχει, αλλά δίνει άδειες σαν αυτή που έδωσε για το συγκεκριμένο σημείο του Πλακιά και μάλιστα εγκρίνει ευρωπαϊκές επιδοτήσεις!
Άρα, δεν θα είναι καθόλου παράξενο αν θα δούμε μια πολυτελή ξενοδοχειακή μονάδα στην Λίμνη Πρέβελη ή στο μοναδικό δάσος του Ψηλορείτη στις Αραβάνες ή οπουδήποτε αλλού υπάρχουν τόσο όμορφα φυσικά μνημεία που το κράτος αφήνει απροστάτευτα, προκαλώντας αντίστοιχα σύγχυση και σοβαρές οικονομικές απώλειες για όσους ιδιοκτήτες έχουν περιουσία τέτοιου είδους.
Η περίπτωση του Παλίγκρεμνου δεν πρέπει να περάσει ως μια ιδιαίτερη και μοναδική περίπτωση. Διότι όχι μόνο δεν είναι, αλλά ανοίγει διάπλατα τους ορίζοντες να ακολουθήσουν και άλλες. Και είναι βέβαιο, πως στο τέλος θα αρχίσουν να «χτίζουν» μέχρι και πάνω στα αρχαιολογικά μνημεία αλλά και στο αφρό της θάλασσας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ουσία των πραγμάτων και στην διατήρηση της φυσιογνωμίας ολόκληρων περιφερειών και όχι μόνο στενά τοπικών περιοχών.
Αδήριτη ανάγκη είναι λοιπόν, να συνεργαστούν όλοι οι συναρμόδιοι φορείς, να συγκεκριμενοποιήσουν τα σημεία της γης, στα οποία δεν θα πρέπει να επιτρέπεται η παραμικρή ανθρώπινη παρέμβαση και να ληφθούν μέτρα προστασίας παράλληλα με την αποζημίωση όσων ιδιωτών ζημιώνονται, ώστε να περνά η ιδιοκτησία στον οικείο δήμο, που θα αναλαμβάνει την επιτήρηση και την προστασία αυτών των φυσικών μνημείων.
