Πώς αισθάνομαι την Αγάπη;
Ίσως, ώς ένα ανώτερο συναίσθημα ολοκληρωτικής παράδοσης.
Μία τάση ακόρεστης προσφοράς, χωρίς καμμία προσδοκία ανταπόδοσης.
Κάτι σαν, έναν μαγνητισμό ταύτισης και ενοποίησης.
Ώς μία ανεξέλεγκτη και ασυνήθιστη κατάσταση, μακρυά και έξω από τον γνωστό εαυτό μου. Όπου, μία Θεϊκής ίσως εμβέλειας δύναμη, εκδηλώνεται και εξαφανίζει το "εγώ", χωρίς την θέλησή μου.
Έτσι, οδηγούμαι σε μία κατάσταση διαφορετικής συνειδητότητας, σ' ένα περιβάλλον ανώτερης κατοίκησης, σ΄ένα χώρο αιθέριο και εκλεπτυσμένο.
Και τότε, ο "κόσμος σταματά", δεν κάνω σκέψεις και δεν φοβάμαι, δεν βλέπω και δεν ακούω, μόνο αισθάνομαι.
Υπάρχει ένα έντονο αίσθημα συλλογικότητας και ανείπωτης γαλήνης.
Σ' αυτό το περιβάλλον, αισθάνομαι την διάκριση της αντικειμενικής και αυθεντικής Αγάπης από εκείνη της επίπλαστης και υποκριτικής. Εκείνης που είναι Αληθινή και εκείνης που εγώ έχω κατασκευάσει και εκλαμβάνω ώς αληθινή.
Αυτό που θεωρώ αγάπη, στην συνηθισμένη μου ζωή, μάλλον δεν έχει σχέση με την Αληθινή Αγάπη. Δεν είναι συναίσθημα αλλά, συναισθηματικότητα. Γιατί πώς αλλοιώς να εξηγήσω το γεγονός της διακριτικής επιλογής μου στην αγάπη. Επιλέγω ποιόν θα αγαπώ σήμερα ή μου προκύπτει και αύριο τον μισώ και μεθαύριο αγαπώ κάποιον άλλον και την άλλη μέρα άλλον και αυτό δεν έχει τέλος. Πώς λοιπόν, μπορώ να πώ ότι Αγαπώ Αληθινά; Μπορεί άραγε, η Αληθινή Αγάπη να περιδιαβαίνει ανάλογα με τις προτιμήσεις και τις διαθέσεις μου;
Μπορεί μία Αληθινή Αγάπη να έχει ημερομηνία έναρξης και λήξης και είναι αυτό δυνατόν να είναι διαχειρήσιμο από ένα τόσο ασήμαντο πλάσμα όπως ο άνθρωπος, σε μία Θεϊκής υπόστασης συνθήκη;
Αισθάνομαι, ότι η Αληθινή Αγάπη, ώς ένα ανώτερο συναίσθημα και ώς μία κατάσταση ανώτερης πνευματικά συνειδητότητας, δεν μπορεί να έχει αφεθεί στην διαχείρηση του ανθρώπου.
Η Αγάπη μάλλον, "υπάρχει στον άνθρωπο", ώς μία έμφυτη και σταθερή κοσμική συνθήκη. Υπάρχει σ' αυτόν και ανεξάρτητα απ' αυτόν. Και σίγουρα δεν πρέπει να είναι μόνον δικό του προνόμιο, αλλά και ολόκληρου του Σύμπαντος.
Η Αληθινή Αγάπη, πρέπει να βρίσκεται πολύ μακρυά από την ιδιοτέλεια και ακόμη μακρύτερα από την όποια κοινωνική ή θρησκόληπτη ανθρώπινη ηθική.
Αναρωτιέμαι άν πράγματι, το ν' αγαπώ το παιδί μου, αλλά όχι το διπλανό ή ν' αγαπώ την "όμορφη" γυναίκα μου και να περιφρονώ την απέναντι "άσχημη" ή ν' αγαπώ τον σπουδαίο και "καταξιωμένο κοινωνικά" φίλο μου και ν' απαξιώνω εκείνον τον ταπεινό που επιζητά την φιλία μου ή ν' αγαπώ τον όμορφό μου σκύλο, σπουδαίας ράτσας και να κτυπώ ή ακόμη και να θανατώνω τον άλλον αδέσποτο, είναι όντως αυτό μία αληθινή εκδήλωση αγάπης.
Σε τέτοιες περιπτώσεις και σε πολλές ακόμη, η αγάπη μου επιβάλλεται, από εξωγενείς παράγοντες, δηλαδή "δημιουργείται σ' εμένα" ασυνείδητα, κυρίως από κοινωνικές και παραδοσιακές επιρροές και έτσι νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που πραγματικά θέλω. Αγνοώ την Αληθινή Αγάπη. Γι' αυτό ίσως, αισθάνομαι κενός και προσπαθώ ασυνείδητα να καλύψω την απουσία της με έντεχνες συναισθηματικότητες, που αυθαίρετα ονοματίζω αγάπη.
Όμως, η Αληθινή Αγάπη, ώς Θεϊκή συνθήκη, απαιτεί αδιαπραγμάτευτη και χωρίς διάκριση Αγάπη προς όλους και τα πάντα, στο ίδιο επίπεδο και με την ίδια ένταση, για πάντα.
Αν αυτό συμβεί κάποτε, ίσως να μην χρειάζεται πλέον να εκδηλώνω την αγάπη μου, γιατί αυτή θα εκδηλώνεται σ' εμένα και τότε, εγώ ο ίδιος θα είμαι η Αγάπη.
Και τότε, Εγώ και η Αγάπη, θα είμαστε ένα αδιαίρετο σύνολο, το ίδιο ακριβώς πράγμα, έξω από τον χώρο και τον χρόνο, στην Αιωνιότητα.
Αλέξανδρος Κυριακάκης
