ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Συνηθισμένες μοιάζουν. Απλές, καθημερινές, ηλιόλουστες, βροχερές, συννεφιασμένες. Πρωινά με τη τσίμπλα στο μάτι και ένα καφέ στο χέρι. Με μουσική στο αυτοκίνητο και με ένα σωρό έγνοιες στο κεφάλι. Ναι, από εκείνες τις χτεσινές που κοιμήθηκαν μαζί σου και σήμερα ξύπνησαν πιο άγριες, πιο επιτακτικές, πιο έντονες. Προβλήματα που σε κυνηγούν, άνθρωποι που δεν σε καταλαβαίνουν, συστήματα που δεν αλλάζουν, μέρες που δικάζουν, ζωές που καταστρέφονται, κοινωνίες που μας μοιάζουν και καιροί που αλλάζουν μαζί με μας. Να τρέχεις να προλάβεις, να αρνείσαι να αναλάβεις, να προσποιείσαι πως καταλαβαίνεις, να μιλάς χωρίς να ξέρεις και να σιωπάς επειδή ξέρεις. Ναι, στο τέλος όλα θα γίνουν έτσι όπως επιθυμείς, δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το μέλλον, μπορεί και να τα καταφέρεις. Το έχεις μάθει καλά το ποίημα, έχεις αποστηθίσει τους στίχους, μια χαρά είναι και η σκηνική σου παρουσία. Καλά τα πας, μπορείς και καλύτερα όμως.
Αττική Οδός. Διόδια 2,80 euro. Πληρώνεις στην είσοδο, η ώρα επτά το πρωί, πιάνεις την αριστερή λωρίδα γιατί σου αρέσει η ταχύτητα, προσπερνάς τους πολλούς που τρέχουν δεξιά σου, αφήνεις πίσω και τους συρμούς του μετρό που τρέχουν στα αριστερά σου. Αεροδρόμιο πας, κοιτάζεις πινακίδες, περνάς κόμβους και εξόδους, «πετάς» στο δρόμο εσύ και το αμάξι σου κάτι που πρέπει να το κάνουν μόνο τα αεροπλάνα, εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, κόσμος που πάει κι έρχεται, σμάρια ανθρώπων που ταξιδεύουν, επιστρέφουν, πάνε, έρχονται, αποχαιρετούν, αποχωρίζονται, πονούν κι ας μην κλαίνε πια. Στρατιές ταξιδιωτών, αρκετή βαβούρα κι ακόμα περισσότερη μοναξιά. Μια Άνοιξη που χαμογελά σε μια χώρα που κλαίει. Τελικά σε αυτόν τον τόπο κανένας δεν ευθύνεται, όλοι ξεχνάνε και κανείς δεν φταίει.
Μια «μέρα - ποίημα» ξημέρωσε σήμερα χωρίς να γνωρίζεις τον ερχομό της χτες. Ένα ξημέρωμα που μπορεί να εξελιχθεί σε κωμωδία αλλά και σε δράμα. Μια μέρα που σου χαμογελάει και σε κάνει να νιώθεις εκεί ψηλά μοναδική κι ιδιαίτερη. Ιδιαίτερα μοναδική και μοναδικά ιδιαίτερη. Παγκόσμια Ημέρα ποίησης προχτές κι εσύ γεννημένη σε μια εποχή που οι ποιητές δεν είχαν λαλιά και οι βλάκες ήταν εκνευριστικά λαλίστατοι. Ήσουν φως σε μια σκοτεινιά που η λάμψη σου ενοχλούσε τους μοχθηρούς και τους βάναυσους ανθρώπους. Ήσουν καθαρός αέρας μέσα σε ένα σκοτεινό και νοτισμένο υπόγειο δυο πατώματα κάτω από το ύψος του δρόμου. Ήσουν ηλεκτροσόκ σε μια κλινική αναίσθητων και αποχαυνωμένων με ανοιχτό στόμα και απλανές βλέμμα. Ήσουν δυνατή και διαπεραστική φωνή μέσα σε κοιμητήριο, ήσουν δυνατή μουσική σε κατανυκτική πομπή κηδείας. Ήσουν τελικά στίχος και ποίηση σε μια γενιά που μισούσε ακόμα και τις πιο απλές προτάσεις.
Κι έτσι έμεινες. Βαθιά χαραγμένη στο μυαλό και στην ψυχή. Αιώρηση σε στιγμές απόλυτης μοναξιάς, βήματα απαλά πάνω στα μονοπάτια του μυαλού μου, ισορροπία ριψοκίνδυνου ακροβάτη σε τεντωμένο σχοινί, δημιουργία αφανούς εργάτη προπολεμικής φάμπρικας, πόλεμος χωρίς όπλα απλού στρατιώτη, παζάρι σε αγορά της Αιγύπτου, ταξίδι ονείρου στη σκέψη, δυνατό τσίμπημα στην καρδιά, απαλό άγγιγμα στην ψυχή. Σε περιμένω κι ας αργείς, ας μην έρχεσαι, ας μη σηκώνεις το γάντι της πρόκλησης. Δεν πρόλαβε ο θάνατος να μυρίσει, δεν άντεξε η σκέψη να συνειδητοποιήσει, δεν πρόλαβε η καρδιά να πονέσει γιατί έσπασε και ράγισε. Ναι, δεν άφησες το θρήνο να στήσει χορό, δεν επέτρεψες στα δάκρυα να γίνουν πρωταγωνιστές, δεν σχημάτισες τετράγωνα στον ουρανό γιατί σκόρπισες όλα τα αστέρια σε ένα ακατανόητο μοτίβο που μόνο εσύ μπορείς να ξεκλειδώσεις. Άσε τώρα εμάς τους τρελούς, τους αθεράπευτα ρομαντικούς να ξοδεύουμε την ψυχή μας σε άσπρες κόλλες, να ζωγραφίζουμε την λόξα μας πάνω σε πληκτρολόγια υπολογιστών. Γιατί τι να την κάνεις τη νύχτα ψυχή μου χωρίς έναν ποιητή να σου χαρίζει ουρανό για να καρφιτσώνεις αστέρια πάνω του; Ποια Ανάσταση και ποιο Πάσχα..;
