Τον Ιούλιο του 2005, η εικοσιτριάχρονη Carol διέσχιζε απρόσεκτα κάποιο δρόμο. Λίγο αργότερα, οι κρανιοεγκεφαλικές της κακώσεις, της στερούσαν μια φυσιολογική ζωή. Από εδώ και πέρα θα ήταν κλειδωμένη στο μη ανταποκρίσιμο σώμα της. Για τους γιατρούς και τους συγγενείς της, ήταν ‘φυτό’.
Ο ιατρός Andrian Owen, αποδείχτηκε η μόνη διέξοδος της φυλακισμένης, αλλά φυσιολογικής, αντίληψης της Carol. Έχοντας ήδη αποδείξεις από τομογραφίες άλλων ασθενών, ο Owen είχε καταφέρει να αποδείξει ότι, συχνά υπήρχαν άνθρωποι με άθικτες αντιλήψεις μέσα σε σώματα που βρίσκονταν σε φυτική κατάσταση.
Το 2005 όμως, η ομάδα του δοκίμαζε κάτι νέο. Προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με την Carol, με τη βοήθεια της Λειτουργικής Απεικόνισης Μαγνητικού Συντονισμού.
Τα πειράματα που είχαν γίνει σε ‘φυσιολογικούς’ εθελοντές, είχαν αποδείξει ότι, όταν τους ζητούσαν να φανταστούν ότι παίζουν τένις, οι εγκέφαλοι όλων ενεργοποιούσαν μια περιοχή που ονομάζεται Προκινητικός φλοιός. Ο εγκέφαλος της Carol αντιδρούσε σε διάφορες εντολές, όπως και εκείνοι των ‘φυσιολογικών’ ανθρώπων.
Ο Owen όμως, επρόκειτο να έρθει αντιμέτωπος με τον θεράποντα ιατρό της Carol, ο οποίος δεν μπορούσε να πεισθεί για την ωφελιμότητα της εξέλιξης αυτής. Παρά την ελαφρά βελτίωση της κατάστασης της, και παρά τα αποτελέσματα της έρευνας του Owen, η νεαρή γυναίκα μεταφέρθηκε στη συντηρητική φροντίδα κάποιου τοπικού νοσοκομείου.
Η θλίψη του Owen ήταν μεγάλη. Η χρησιμότητα κάποιας τέτοιας εξέλιξης είναι τεράστια. Η Kate, μια παλιότερη του ασθενής, για παράδειγμα, της οποίας η κατάσταση βελτιώθηκε, έδωσε τραγικές μαρτυρίες για την εμπειρία της σαν ‘φυτό’. Ενώπιον της Kate, όλοι έλεγαν ότι εκείνη ‘δεν αισθάνονταν πόνο’. Σύμφωνα με την γυναίκα εκείνη, αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Όχι μόνο πονούσε, αλλά και συχνά αισθανόταν μια μεγάλη δίψα, την οποία δεν μπορούσε να εκφράσει. Συχνά φώναζε για να την ακούσουν, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Μάλιστα, κάποτε προσπάθησε να αυτοκτονήσει κρατώντας την αναπνοή της.
Η έρευνα του Owen λοιπόν, έχει τη δυνατότητα να απαλλάξει τους ασθενείς σε φυτική κατάσταση από το μαρτύριο του πόνου. Και αυτό, με μια απλή ερώτηση.
Άλλοι ασθενείς, μάλιστα, έχουν καταφέρει να επικοινωνήσουν επιθυμίες, όπως το να βλέπουν Hockey στη τηλεόραση, ή να ακούνε την αγαπημένη τους μουσική.
Κάποια μέρα, σύμφωνα με τον Andrian Owen, θα μπορούμε να ανιχνεύουμε αντίληψη, στο νοσοκομείο ή και το σημείο κάποιου ατυχήματος. Θα μπορούμε να επικοινωνήσουμε πλήρως με τους ασθενείς, και αν είναι δυνατόν, να εκπληρώσουμε κάποια από τα αιτήματα τους.
Έως τότε, αν βρεθούμε δίπλα σε ένα τέτοιο κρεβάτι, ας θυμηθούμε ότι, πιθανότατα, το σώμα αυτό είναι απλά η φυλακή μιας φυσιολογικής αντίληψης. Μέσα του, κάποιος ακούει και βλέπει, χωρίς να μπορεί να μιλήσει.
