Όποιος βρέθηκε στο νοσοκομειακό κρεβάτι του πόνου σκεπτόμενος ότι είναι μελλοθάνατος, αυτός μόνο μπορεί να νιώσει τον πόνο του ιταλού πολίτη που ήταν λαβωμένος από τον κορονοϊό και απευθυνόμενος στο γιατρό του τον ρώτησε πόσο θα ζήσει ακόμα.
Είδαμε το γιατρό να αφηγείται το περιστατικό σε ιδιωτικό κανάλι κλαίγοντας.
Μια τέτοια στιγμή παρόμοιου φόβου τραυμάτισε την ψυχή μου πριν από σαράντα χρόνια ευρισκόμενος στο εξωτερικό.Ήταν μία νύχτα του Απρίλη που σε κάποια στιγμή ένιωσα ανήσυχος και ζήτησα τη βοήθειά του οικογενειακού μου γιατρού (μακαρία η ψυχή του) ο οποίος χωρίς καθυστέρηση ειδοποίησε ταξί, παρέδωσε στον οδηγό δυο εσώκλειστους φακέλους, το ένα για την πληρωμή του και το δεύτερο για το Νοσοκομείο που περιείχαν το σκεπτικό της κρίσης του για την κατάστασή μου. Η άφιξη μου στα επείγοντα περιστατικά του Νοσοκομείου έτυχε άμεσης βοήθειας. Μία πρώτη ενέργεια των γιατρών ήταν η ακτινογραφία θώρακος. Τη στιγμή της ανάγνωσης της ακτινογραφίας μου από δύο γιατρούς και κατά την ανταλλαγή των απόψεων τους (τις οποίες εγώ κατάλαβα), τους απεύθυνα την ερώτηση, ‘’Πέστε μου πόσο δύσκολη είναι η περίπτωση μου, γιατί θέλω κάτι να κάμω;’’. Ας σημειωθεί ότι είχα δύο μικρά παιδιά και η σκέψη μου πήγε σ’ αυτά. Με μία γρήγορη στροφή από την όψη της ακτινογραφίας οι γιατροί (με πολλή συμπάθεια) μου είπαν, «Ααα! ξέρεις Ολλανδικά; είχαμε σκοπό να σε κρατήσουμε, όμως θα πας στο σπίτι σου και θα σε καλέσουμε για περισσότερες εξετάσεις με την προϋπόθεση ότι θα παίρνεις τα φάρμακα που θα σου γράψουμε». (Τα φάρμακα ήταν νιτρικά για την αραίωση του αίματος και υπογλώσσια).
Η παρακολούθηση κράτησε ένα χρόνο από καθηγητή καρδιολόγο και τελικά με δική του εντολή διατάχθηκε η παύση από εργασία με την προϋπόθεση της δια βίου αποζημίωσης μου. Με συμβούλεψε δε να επιστρέψω στην πατρίδα μου, γιατί λόγω του καλού κλίματος θα επιμηκυνθεί η διάρκεια της ζωής μου. Δεν έφυγε ποτέ από τη σκέψη μου η στιγμή του κινδύνου της φυγής μου από τη ζωή και ανανεώθηκε με το άκουσμα του ιταλού πολίτη να εκφράζεται όπως εγώ πριν σαράντα χρόνια. Ευτυχώς όμως η ζωή συνεχίζεται γι’ αυτό χρωστάω ευγνωμοσύνη στην ανωτέρα δύναμη και στους ανθρώπους που με βοήθησαν.
