Η κρίση την οποία διανύουμε χαιρετίστηκε από πολλούς ως ευκαιρία να αλλάξει κατεύθυνση η
Ευρώπη προς το προοδευτικότερο.
Παρόλα αυτά στις εκλογικές αναμετρήσεις και τις δημοσκοπήσεις της τελευταίας περιόδου τα προοδευτικά κόμματα παραμένουν πίσω από την συντηρητική δεξιά. Ακόμα και στην Γερμανία που οι Πράσινοι είχαν δημιουργήσει
προσδοκίες νίκης στις ερχόμενες εκλογές μετά την προσπάθεια τους να«προσεγγίσουν το κέντρο» και να μετριάσουν τις θέσεις τους, άρχισαν να χάνουν έδαφος, κυρίως νέους ψηφοφόρους και τώρα βρίσκονται στην δεύτερη θέση δημοσκοπικά.
Το παράδειγμα της Γερμανίας μπορούμε να το εντοπισουμε και σε άλλες χώρες του
Δυτικού κόσμου.
Η γενιά 18-35 είναι ριζοσπαστική, ζητάει μεγάλες αλλαγές, καταπολέμηση
της κλιματικής αλλαγής, αναδιανομή του πλούτου, διεύρυνση των δημοκρατικών και
κοινωνικών δικαιωμάτων.
Οι ηγεσίες των προοδευτικών κομμάτων από την άλλη
προτάσσουν την ρητορική της «κοινωνικής διαχείρισης του νεοφιλελευθερισμού» και του εξανθρωπισμού του μέσα από μικρο-βελτιώσεις στο σύστημα.
Στην πραγματικότητα οι ηγεσίες απευθύνονται σε ένα ακροατήριο που είτε δεν υπάρχει είτε είναι πολύ μειοψηφικό και χωρίς την ορμή της νιότης που μπορεί να λειτουργήσει ως ιδεολογικός και εκλογικός πολλαπλασιαστής.
Το ίδιο φαινόμενο, παρατηρούμε και στην Ελλάδα.
Οι νέοι και οι νέες σύμφωνα με μελέτη της
PRORATA αυτοχαρακτηρίζονται προοδευτικοί σε «ποσοστά συντριπτικά» και με μεγάλο ενδιαφέρον για την πολιτική.
Παρόλα αυτά ,αυτό το ενδιαφέρον δεν μεταφράζεται σε
εκλογικά ποσοστά στις κάλπες, αντίθετα βλέπουμε τεράστια ποσοστά αποχής.
Η εύκολη ερμηνεία αυτού του γεγονότος είναι να μιλήσουμε για επαναστάτες του καναπέ.
Ωστόσο η πραγματικότητα αμέσως θα μας διαψεύσει.
Οι νέοι και οι νέες είναι αυτοί/ες που παράγουν φεμινιστικές αναλύσεις και βρίσκονται διεκδικούσαν ισότητα και θεσμικές αλλαγές στο κράτος προκειμένου να προστατευθούν οι γυναίκες, προτού έρθουν οι πρόσφατες γυναικοκτονίες να τους επιβεβαιώσουν.
Οι νέοι και οι νέες είναι που μαζεύονται ανά χιλιάδες σε κάθε διαδήλωση για το περιβάλλον.
Οι νέοι και οι νέες ήταν οι μόνοι/ες που διοργάνωσαν μαζική διαμαρτυρία απέναντι στην κυβερνητική καταστολή τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Οι νέοι και οι νέες ήταν που στελέχωσαν το αντιφασιστικό κίνημα τις δύσκολες εποχές, πριν μαζευτούμε όλοι μαζί έξω από το εφετείο για να πανηγυρίσουμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής.
Απλώς οι νέοι και οι νέες δεν βλέπουν τον εαυτό τους στο πολιτικό σύστημα.
Σε αυτό το πλαίσιο μια σύγχρονη αριστερή σοσιαλδημοκρατία αν επιθυμεί να έχει μέλλον πρέπει να στραφεί στην νέα γενιά να την αφουγκραστεί και να εξελίξει τον λόγο και την πρακτική της ώστε να ταιριάζει στις προτεραιότητες των νέων.
Εν όψει λοιπόν και του ερχόμενου συνεδρίου του Κινήματος Αλλαγής, ίσως αντί να συζητάμε με τόση ζέση ζητήματα ηγεσίας, να μιλήσουμε για τις ιδεολογικές μας προτεραιότητες.
Να φέρουμε μια ριζοσπαστική πράσινη μετάβαση στο προσκήνιο, να δεσμευτούμε να ανατρέψουμε τον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη και να πάμε ένα βήμα παρακάτω φέρνοντας την δημοκρατία στους χώρους εργασίας.
Να ενισχύσουμε την θέση των νέων προσφέροντας ένα σύγχρονο συνεταιριστικό πλαίσιο που θα είναι λειτουργικό για κοινοπραξίες σε ζητήματα παροχής
υπηρεσιών και νέων τεχνολογιών και να το χρησιμοποιήσουμε ως βάση για ένα νέο
παραγωγικό μοντέλο.
Να δεσμευτούμε για την ουσιαστική επαναφορά των κοινωνικών και
πολιτικών δικαιωμάτων που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κάνει κουρελόχαρτο και να
διερευνήσουμε πως μπορούμε να τα διευρύνουμε ώστε να ανταποκρίνονται στις
προκλήσεις της ψηφιακής εποχής.
