Δεν έχω αποφασίσει πώς να προσδιορίσω όλο αυτό το χάος, με το οποίο έρχομαι αντιμέτωπος καθημερινά μέσω διαδικτύου. Και δεν έχω καταλάβει και που αποσκοπεί όλη αυτή η σπατάλη ανθρώπινης ενέργειας μέσα σε προβληματισμούς που μάλλον είναι κενού περιεχομένου αλλά προβάλλονται αναλόγως ανάλογα με το πώς σκέφτεται αυτός που γράφει, αυτός που αναρτά, αυτός που επιθυμεί να διαδώσει, αυτό, το οποίο ως πομπός μεταδίδει και εγώ ως δέκτης το παραλαμβάνω στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού μου και τελικά μπαίνω στην διαδικασία να το αξιολογήσω, δηλαδή, να το δεχτώ ή να το απορρίψω.
Η γνώση, μάλλον, έχει μπει σε περίεργες ατραπούς. Αντίστοιχα και η ενημέρωση. Ειλικρινά δεν ξέρω να ζυγίσω σωστά τα πόσα θετικά έχει φέρει η ένταξη της ζωής μας μέσα στο διαδίκτυο ή αν τα αρνητικά είναι πολύ περισσότερα από τα οφέλη. Θεωρώ, πάντως, πως ο η σύγχρονη πραγματικότητα χωρίς διαδίκτυο, θα ήταν μια μίζερη κατάσταση που θα διαμόρφωνε πολύ χειρότερη την καθημερινότητα μας, η οποία θα κυλούσε στην μακαριότητα της άγνοιας.
Αλλά αν τελικά η γνώση που απολαμβάνουμε, αντανακλά στην πραγματικότητα και δεν εκπορεύεται εκ του πονηρού, τότε μάλλον κυριαρχεί η βλακεία και η σχέση μας με όρους όπως μάθηση, επικοινωνία, ενημέρωση, είναι από τυχαία έως αποσπασματική, μάλλον δε, αποχαυνωτική και εν τέλει επικίνδυνη.
Το βέβαιο για μένα είναι πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Σοβαρό πρόβλημα με την ευκολία διάδοσης μιας γνώσης ή μιας είδησης. Κάθε ένας μπορεί να γράψει και να αναμεταδώσει με ταχύτητα σε όλο τον κόσμο, ό,τι θέλει και κυρίως, όπως το θέλει. Και τούτο δεν είναι καλό. Βεβαίως, και οι δικές μου σκέψεις, οι οποίες αποτυπώνονται σε τούτη την στήλη, θα μπορούσε να μην είναι σωστές. Και γιατί να είναι, άλλωστε, αφού έκαστος μπορεί να πιστεύει πως γράφω βλακείες. Αλλά και εγώ προφανώς, ειδικά για το ζήτημα της αξιολόγησης των δεδομένων της καθημερινότητας που διαμορφώνεται μέσω διαδικτύου, να μην μπορώ να προσδιορίσω με βεβαιότητα το σωστό και το λάθος ή μάλλον, που είναι η αλήθεια και που το ψέμα.
Διότι, τελικά, εκεί κρύβεται το μυστικό. Στην ικανότητα μας να διακρίνουμε την αλήθεια και το ψέμα και ανάλογα να συμπεριφερθούμε.
Αφού, λοιπόν, θα χρησιμοποιήσω τετριμμένες, πλην όμως σοφές και πάντα επίκαιρες συμβουλές, όπως το να μην καταπίνομε αμάσητη την τροφή που μας δίνουν, να είμαστε προσεκτικοί στις παγίδες που μας στήνουν και να εκπαιδευτούμε σε μια εσωτερική αξιολόγηση των πραγμάτων, θα βάλω το ερώτημα: πάντα ήταν τόσο βλάκας ο κόσμος και τόσο ηλίθια η εξουσία ή τώρα «ξεβρακωθήκαμε» όλοι μαζί και έγινε γνωστό αυτό που υπήρχε και δεν το είχαμε αντιληφθεί;
Δεν ξέρω αν το ερώτημα το εκλάβετε ως ρητορικό ή φιλοσοφικό. Μου αρκεί να σας προβληματίσω πάνω σε μια σοβαρή προβληματική της σύγχρονης πραγματικότητας.
Με όλο αυτό που γίνεται, έρχεται στο νου μου η Βιβλική κατάπτωση του ανθρώπου, τον οποίο η γνώση που κατάκτησε τον έδιωξε από τον παράδεισο. Και σκέφτομαι, μήπως τελικά η πολύ η γνώση που νομίζομε όλοι πως κατέχομε, τελικά, αποδεικνύεται, έτσι όπως κατατίθεται δημοσίως με κάθε εύκαιρο τρόπο, ότι όχι μόνο δεν υφίσταται, αλλά αποδεικνύει πως είμαστε απολύτως «αδιάβαστοι» και από τα πολλά που ξέρομε όχι μόνο εκτός παραδείσου παραμένουμε, αλλά βρισκόμαστε σε κατάσταση τρικυμίας εν κρανίω…
