Σύνδεση μερών ενός συνόλου, αρμολόγημα, σύνδεση αρμών, «θεέ και κάνε με αητό σ’ αρμό του Ψηλορείτη». Από υπόλοιπα του πολυειδούς και πολύτροπου Ι ν’ αρχίσουμε:
Με Έλληνική ρίζα και οι Ίβηρες, αρχαιότατος λαός στην Ιβηρική χερσόνησο. Η δυτικότερη και μεγαλύτερη της Ν. Ευρώπης. Ιβηρία ονομάζονταν και η Γεωργία από τη Μαύρη θάλασσα ως τον Καύκασο. Λυρικός ποιητής του 6ου αι. από το Ρήγιο, αποικία των Χαλκιδαίων στη Ν. Ιταλία, ο Ίβυκος. Ημίθεοι και γίγαντες οι Ιδαίοι Δάκτυλοι της Κρήτης, στην Ίδη, φίλοι των ανθρώπων, γενάρχες, κάποτε και δαίμονες, εφευρέτες, μαχητές, αποικιστές, αυτοί διέδωσαν στην Κρήτη ειδικά τα μυστήρια. Μάλιστα ο Ηρακλής Ιδαίος μετά τον κατακλυσμό επανίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες στην Ολυμπία όπου υπήρχε βωμός των Ιδαίων Δακτύλων. Μία παράδοση των Ηλείων δίνει τα ονόματα των 5. Ηρακλής, Παιωναίος, Επιμήδης, Ιάσιος και Ίδας. Το Ιδαίον Άντρον όπου ανατράφηκε ο Δίας και τόπος μυστηρίων, πολιτιστικής – πολεμικής – θρησκευτικής, πολλαπλής και μακραίωνης δραστηριότητας. Ο Ίδας του Αφαρέα, βασιλιά της Μεσσηνίας και της Αρήνης, αδελφής του Τυνδάρεω, βασιλιά της Σπάρτης, πατήρ της Ελένης, της Κλυταιμνήστρας και των Διόσκουρων. Σύζυγός του η Λήδα (τα κουτσομπολιά τη θέλανε με τον Δία κλπ κλπ σου ξου μου και σούρτα φέρτα), η Λήδα δηλαδή συνυφάδα της Αρήνης. Ο Ίδας υπήρξε Αργοναύτης. Νύμφη η Ίδη, μεγάλωσε τον Δία, Κρήσσα. Ίδη όρος στην Τρωάδα, διόλου τυχαία εμφανώς.
Κόρη του Κάδμου της Θήβας (εξ Άργους) και της Αρμονίας του Άρη και της Αφροδίτης η Ινώ με το ωραίο όνομα, τροφός του Διονύσου, μητριά του Φρίξου και της Έλλης, δεύτερη γυναίκα του Αθάμαντα στον Ορχομενό.
Λαμπρή η Ισμήνη, κόρη του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, η φρίκη και το δράμα της σε τραγωδίες. Αδελφή συνεπώς της Αντιγόνης με σημαίνοντα ρόλο στην παράλληλη τραγωδία. Ο Ισοκράτης συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους ρήτορες, Αθηναίος, 4ος αι, έζησε 98 έτη, περίφημοι λόγοι του έμειναν στην παγκόσμια ιστορία. Για την Ισσό στην Κιλικία όπου ο Αλέξανδρος κατενίκησε τον Δαρείο Γ’ που τράπηκε σε φυγή αφήνοντας γυναίκα και οικογένεια το 333, ξαναγράψαμε, τρισένδοξη σελίδα πολέμου της παγκόσμιας ιστορίας. Στους αντίπαλους, οι... Έλληνες μισθοφόροι! Λίγα χρόνια αργότερα άποικοι από αυτή την ελληνική πόλη ίδρυσαν την Ισσό στη Μηδία. Στους Έλληνες οι ιππομάχοι (σήμερα εκ παραφθοράς «Πομάκοι») Αγριάνες του Στρυμόνα ποταμού (Σέρρες), Μακεδόνες, Κρήτες τοξότες, Ιππικό Μακεδόνων (Εταίροι), Παιόνων (Θράκες), Θεσσαλοί (με τα περίφημα άλογα), συνολικό συμμαχικό Ελληνικό ιππικό, ίλη Ελαφρού, μισθοφόροι Έλληνες κι από δω, οι φάλαγγες Κοίνου, Περδίκκα, Κρατερού, Αμύντα, Μελέαγρου, Πτολεμαίου, ακοντιστές, υπασπιστές. Στη γνωστή «σφήνα» ο Πτολεμαίος του Σελεύκου έχασε 120 Αξιωματικούς σε λίγες ώρες. Με απώλειες τρομερές κάποτε και οι Έλληνες.
Οι Κουρήτες δίδαξαν τον ένοπλο χορό Πυρρίχιο, στην Κρήτη.
Να συνεχίσουμε με το αρχικό γράμμα Α από το σεβάσμιο και πολυαγαπημένο αποθετήριο της αρχαιοελληνικής μνήμης, ανεξαρτήτως της χωρητικότητας εδώ, περιορισμένης αναγκαστικά, απελπιστικά στενής αλλά και εκ της εξίσου καταπιεστικής ιεραρχικής κατάταξης όπως παρελαύνουν γεγονότα, τόποι, πρόσωπα.
Στον Ακαρνάν είχαμε μείνει, η Ακαρνανία, οι λαμπροί Ακαρνάνες, τα Ακαρνανικά όρη, γιος του Αλκμέωνα των Αλκμεωνιδών της Αθήνας (εκ Βοιωτίας καταγωγή) και της Καλλιρρόης (δύο λ – δύο ρ), κόρης του Αχελώου. Ήρωες, ημίθεες, ποταμοί, γενάρχες, γένη, λαοί, όρη σε ένα όνομα. Ο Ακαρνάν.
Νύμφη η Ακάστη, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος που ήταν Τιτανίδα. Η Ωκεανίδα Ακάστη λοιπόν είναι εγγονή Ουρανού – Γης. Το προσέξατε ήδη. «Εγγονοί» Ουρανού – Γης οι Τιτανίδες, «τέκνα» οι Ωκεανοί. Τα ήξεραν καλά, οι Αρχαίοι μας όπως και σήμερα σχεδόν και μεταβίβαζαν μέσω μύθων και ονομάτων τις πληροφορίες και γνώσεις στις γενεές.
Ο Ακεσίδας ονομάζονταν και Ίδας. Αδελφός του Ηρακλή εξ’ αίματος. Το άλμα στις χιλιετίες ας επιτραπεί σαν εξαίρεση όταν πρόκειται για τον Ακινάτη Θωμά του 1274. Ιταλό θεολόγο, φιλόσοφο και μετέπειτα Άγιο των Καθολικών. Η Ακκώ, μυθική πραγματικά για την ανόητη φιλαρέσκειά της, όλοι αγνοούμε (ποιος να μας τα μάθει;) ότι εξ’ αυτής σήμερα ο ακκισμός, ακκίζομαι. Οινωδοί, φαφούτηδες πνευματικοί ταγοί που μας καθοδηγούν, τα παραλείπουν αυτά. Ακκίζονται: Προσποιούνται, νάζια αδιαφορίας, σκέρτσα για να τα πούμε και Τούρκικα και Ιταλικά. Το χαριτωμένο, κομψό, καμώνομαι. Υποκρίνομαι. Παριστάνω τάχα. Είδατε η αξιέραστη κι’ ερίτιμος Ακκώ; Πάντως ήταν τέρας μαζί με τρεις ακόμα ζουζουλο – ζουρλοπαντιέρες που τρομοκρατούσαν από νήπια μέχρι ραμολί. Είχε και τέτοια ο μπαξές...
