Χωρίς φειδώ. Ανοιχτόχερα. Η τσιγκουνιά είναι από το τσιγκάνος. Τούρκικο. Αθίγγανος ( να μην ακουμπάς, Ελληνικής προέλευσης σε αντιδάνειο Τούρκικο). Αφειδία. Αφθονία. Αφειδώλευτα όταν μάλιστα συνεχίζουμε ένα αχανές, αθόλωτο, αποθεωτικό και αρρύπαντο, αστραφτερό και αυθεντικό Α, αρχής γενομένης με τον Αλκυονέα, Γίγαντας, γιος Ουρανού – Γης που γεννούν και το κακό και το καλό, το χρήσιμο, το απαραίτητο αλλά ουδόλως το περιττό. Για να βοηθηθεί ο γενικότερος συλλογισμός μας, αυτά. Γίγαντες όχι στα βάθη προϊστορίας αλλά εποχής ανθρωπίνου πολιτισμού ακμαίου αφού ετούτον σκοτώνει ο Ηρακλής. Γίγαντες, τέρατα από ανθρώπους, τερατόμορφα, μεταμορφώσεις, πολλά περίεργα, όπως η Αλκυόνη, κόρη θεού, του Αιόλου, σύζυγος του Κήυκα (υπέροχο όνομα), βασιλιά στην Τραχίνα της Οίτης, μεταξύ Φθιώτιδας – Φωκίδας η οροσειρά, οι Τραχίνιοι εκεί, Μαλιείς στο Μαλιακό κόλπο, Ν. Θεσσαλία. Όχι όποια κι όποια σουρλουλού. Ο Δίας ξανά, τη μεταμόρφωσε σε πουλί. Η Αλκυών. Αλκυονίδες ημέρες, η ζώνη καλοκαιρίας καταμεσίς Ιανουαρίου.
Η Αλμωπία στη Πέλλα. Αριδαία. Ήρωας εκεί ο Άλμωψ, δίνει το όνομά του, ΠΡΟΣΟΧΗ, είναι ΓΙΓΑΝΤΑΣ κι’ αυτός, σωρός τα ανερμήνευτα, παράξενα ως σήμερα για εμάς, ανεξιχνίαστα, επιπλέον γιατί ο ήρως τυγχάνει γιος του Ποσειδώνα και της Έλλης. Της γνωστής. Θεός με άνθρωπο γεννούν τέρας ωφέλιμο και ηρωικό, ονομάζουν την περιοχή προς τιμήν του. Άλος, μια ακόμη Μυκηναϊκή πόλη στη Θεσσαλία. Άλτις, ένας ιερός χώρος στην αρχαία Ολυμπία και Αλυάττης, ο πατέρας του φίλτατου Κροίσου (Σόλων – Σόλων), βασιλιάς της Λυδίας, Ελλήνων τόποι – ηγέτες έστω σε ανάμειξη, απομάκρυνση, κάπως αποκομμένοι. Ο Αλυζεύς, του Ικαρίου, το όνομά του η πόλη Αλυζία στην Ακαρνανία.
3ος μετά Χριστόν αι. αλλά θεωρητικός της αρχαίας Ελληνικής μουσικής ο Αλύπιος, ενώ Άλυς ο μεγαλύτερος ποταμός της Μ. Ασίας που ονοματίζεται Ελληνικά. Αλφειός στην Πελοπόννησο.
Στις Αμαζόνες οι γυναίκες απολάμβαναν μεγάλο βαθμό ελευθερίας και ισότητας
Γράψαμε για την Ακκώ (ακκισμός), τώρα η Αλφιτώ, την παρέα ολοκληρώνουν Έμπουσα και Λάμια. Τέρατα κι αυτές, φόβιζαν και τρομοκρατούσαν ιδίως τους μικρούς άτακτους παίδες. Γιορτή τα Αλώα στην Αθήνα, τιμώνται Δήμητρα, Περσεφόνη, Διόνυσος. Ολοχρονίς κατά τα φαινόμενα, οι Αθηναίοι σε γιορτές και πανηγύρια. Όχι, θα κάτσουν να σκάσουν... Αλών ονομάζουν το λιμάνι του Πειραιά. Αλωπεκή, Δήμος Αττικός, Αμαδρυάδες οι νύμφες των δασών, Αμαζόνες οι γνωστές πολεμίστριες, από αυτές ο Αμαζόνιος ποταμός της Νοτίου Αμερικής.
Από τις Υάδες νύμφες η Αμβροσία, οι μπαγάσηδες στον Όλυμπο αμβροσία και νέκταρ. Κωμικός ποιητής σύγχρονος του Αριστοφάνη, 5ος αι., μόνον στην Αθήνα αυτά τα κόλπα, βεβαίως Ελληνικά αλλά το ορθότατον και εξειδικευμένο λέγεται «Αθηναϊκόν» όπως οι κωμωδίες του Αμειψία, ουδείς λαός με κωμωδίες και κωμικούς, θα γέλαγαν ή σατύριζαν (εκ του σάτυρος) κάθε που θα γλύστραγε περαστικός στη λάσπη. Γιατί σε θέατρα και σε απαγγελίες, αποκλείεται. Ουδείς είχε. Κάτι με πανιά, κεριά, σκιές και κούκλες στην Κίνα, για 15 θεατές σε 5 τετραγωνικά. Όχι θέατρα να χωρούν περισσότερους από τους κατοίκους της πόλης...
Και σε κάθε σχεδόν πόλη. Μ. Ασία, Ελλάς, Κ. Ιταλία, παντού... Εκατοντάδες θέατρα!
Ελληνικά ονόματα δανείζονται οι μετά Χριστόν Αμβρόσιοι π.χ, άγιοι των Καθολικών, επιφανείς επίσκοποι, λόγιοι, επιστήμονες κλπ, προερχόμενα εκ της Αμβροσίας προφανώς, καθώς λίαν ύποπτα στο σημείο αυτό της αλφαβήτου και οι Άμμωνες στην Αίγυπτο, οι εξελληνισμένοι Αμενόφις, Φαραώ, ο Καρχηδόνιος Αμίλκας, η Αμιένη στη Γαλλία, πόλη ιστορική, Έλληνας ο Λατίνος ιστορικός Αμμιανός το 330 μ.Χρ. Αρκούν τα αυθεντικά...
Αμνισός το επίνειο της Μινωικής Κνωσσού, Άμπελος ο σάτυρος του Διονύσου, το αμπέλι μας. Ο Αμυθάων ανανέωσε τους Ολυμπιακούς , γιος του Κρηθέα και πατέρας του Βία, ήρωα του Άργους και του μάντη Μελάμποδα γενάρχη των Βιαντίδων στο Άργος. Σύζυγος του Αμυθάοντα, η Ειδομένη. Ο Αμύκλας γιος του Λακεδαίμονα και της Σπάρτης, εγγονός του Δία και της Ταϋγέτης (ο Ταΰγετος), θεός ο παππούς, το όρος η γιαγιά, τους Λακεδαίμονες ο πατήρ, τη Σπάρτη η μήτηρ, τις Αμύκλες ο Αμύκλας, αχαϊκή πόλη στη Λακωνία, επί αιώνες κέντρο λατρείας του Απόλλωνα.
Μη χάσετε τη συνέχεια. Το καλό που σας θέλω...
