Οι πολίτες είναι που πρέπει να αντιληφθούν επί τις ουσίας και να κρίνουν κατάλληλα, όλες εκείνες τις προτάσεις και τις επιλογές που τους παρουσιάζονται για τα πρόσωπα που διεκδικούν την ψήφο τους. Ποιοι είναι, ποιο είναι το υπόβαθρο που τους καθιστά ικανούς να εργαστούν για τον τόπο και την κοινωνία και βέβαια ποιοι είναι εκείνοι που τους στηρίζουν.
Κυρίαρχο όλων των παραπάνω ζητημάτων είναι να εξετάσουν σοβαρά οι πολίτες τα κίνητρα ενός εκάστου. Υπενθυμίζω, πως ο Γάλλος συγγραφέας Ροσφουκώ, έχει γράψει πως «Αν φανερώνονταν τα κίνητρά μας, τότε θα ντρεπόμασταν για τις καλές μας πράξεις». Αλήθεια, ποια είναι τα κίνητρα που οδηγούν κάποιο να θέλει να διοικήσει;
Σίγουρα δεν είναι πάντα αρνητικά. Σαφώς και πολλοί είναι εκείνοι που κινούνται με αγαθές προθέσεις. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος εξετάζοντας όλα τα παραπάνω με σύνεση και δημιουργική υποψία για τα όσα βλέπει και ακούει γύρω του. Δεν είναι τυχαίο που ο Ιονέσκο υποστήριξε πως «Οι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να βρουν κίνητρα πίσω από κάθε καλή πράξη. Μας τρομάζει η αγνή καλοσύνη όσο και η αγνή κακία.»
Εμείς, πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας μεταξύ της υποψίας και της καχυποψίας. Να δούμε απολύτως καθαρά ποια είναι η αλήθεια και να προσδιορίσουμε επακριβώς το ζητούμενο. Δηλαδή, να τεθούν με δημιουργικό υπόβαθρο τα ερωτηματικά και να απαντηθούν κατάλληλα. Γιατί είναι αυτοί εδώ; Τί θέλουν να κάνουν; Τί προτείνουν; Τί ικανότητες έχουν; Ποιο είναι το όραμα τους και κυρίως με ποιους το διαμορφώνουν, για ποιους το προορίζουν και τί θέλουν να πετύχουν;
Στο σημείο αυτό έρχεται και η σειρά να μπει η λέξη «συμφέρον». Ο Θουκυδίδης υποστήριξε πως το «Το δίκαιο και το συμφέρον δεν είναι δυνατό να συνυπάρχουν στο ίδιο πράγμα». Είναι ακριβώς έτσι; Κατά μία έννοια μπορεί να είναι. Αν επιζητάς το «δικό σου συμφέρον» είναι έτσι. Αν επιζητάς το «κοινό όφελος» τότε διαφέρει η χρήση της λέξης.
Το ποιο κρίσιμο, όμως, είναι να διακρίνεις καθαρά για να μην υποστείς τελικά αυτό που υποστήριξε ο Πλάτωνας: «Το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού»!
Κατά την γνώμη μου, εδώ έρχεται, τίθεταιεμβόλιμα και τελικά καθορίζει το ζητούμενο η άποψη του Κομφούκιου: «Ο ανώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τη δικαιοσύνη. Ο κατώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τα συμφέροντά του».
Με απλή λογική και σύνεση : βλέπω, συγκρίνω, κρίνω, διακρίνω και ευελπιστώ να μην κάνω την λάθος επιλογή. Αυτό μπορεί να γίνει πιο εύκολα με μια απλή ματιά, στα πρόσωπα πίσω από τους πρωταγωνιστές. Καμιά φορά αυτά είναι που απογυμνώνουν και ξεκαθαρίζουν ό,τι δεν γίνεται ορατό στην βιτρίνα που έχεις μπροστά σου ως πρόταση.
«Δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι», το λένε απλά και κατανοητά. Εκείνοι που «από πίσω προκρίνουν», είναι εκείνοι που φανερώνουν τους σκοπούς, τις ανάγκες και τα κίνητρα, περί των οποίων φιλοσοφήσαμε αρκούντως.
