Της δάφνης βαγιόκλαδα, βαγιόκλαρα, η βαγιά, έτσι του Β οι ονομασίες καθώς σ’ αυτό επιστρέφουμε σαν ανάσα από το Α (επανακάμπτοντες επαναδιπλόμενοι) μολονότι ουδόλως μας κούρασε, ούτε το βαρεθήκαμε (εκ του βαρώ, ελληνικότατο, ξανά τα γλωσσικά αντιδάνεια αφού βα-τζε-στίμ στα Τούρκικα σημαίνει το ίδιο σε βαρύτερη μορφή, κορεσμός). Το βροντερό, βροχηδόν Β με βουερά, βραχώδη ονόματα, βοτρυοειδή ή βοστρυχοειδή σε βοριαδάκι καθώς βολτάρουν (Ιταλικά) ή και βολοδέρνουν χωρίς βαθμονόμηση, βυθομέτρηση, βαθουλώματα και βαθύμετρο. Βαθύγνωμα, βαθυσκαφή, βαθυστόχαστα, βαθύφωνα και βαθύχρωμα, βαϊφόρα (μετά βαΐων) ή βακχεία (του Βάκχου Διονύσου) ονόματα, βαλλιστικά (κι’ όμως ναι, εκ του Γαλλικού βαλς, του χορού και όχι του βάλλω ή αντίστροφα, το βαλς εκ του βάλλω. Βαλλιστικό, αυτό που εκφενδονίζεται).
Μας χρονοτρίβησαν τα βεργολυγερά του Β, ο Βίων σαν αρχή, του 4ου αι. αστρονόμος και μαθηματικός, μαθητής του Δημοκρίτου, συμπολίτες από τα Άβδηρα Θράκης. Συνώνυμος ένας κυνικός φιλόσοφος του 3ου αι. Κι ένας βουκολικός ποιητής του 2ου αι. από τη Σμύρνη. Μαθηματικοί, φιλόσοφοι, ποιητές σ’ ένα όνομα, κατά ειδικότητα – τομέα μάλιστα, όχι γενικά, αστρονόμοι – κυνικοί – βουκολικοί. Βίτων ο Τακτικός, επίσης 3ου αι, συγγραφέας στρατιωτικών έργων. Ο Βιτρούβιος για να πούμε κι έναν Ρωμαίο, στο μεταίχμιο προ – μετά Χρ. έγραψε σπουδαία περί αρχιτεκτονικής.
Λιμνοθάλασσα μεταξύ Ξάνθης – Ροδόπης η Βιστονίδα, πανάρχαιο και περίλαμπρο Θρακικό έθνος οι Βίστονες, κανείς λαός σαν τον Ελληνικό με τόσα έθνη, με τόπο, γεννήτορες, πόλεις, νόμους, ιστορία, έθνη, όχι φυλές και οικογένειες από δέκα κατσικοκλέφτες, παρεπιδημούντες από όχθη σε έρημο και τούμπαλιν για κάποιες γενιές. Θυμάται κανείς πόσα Ελληνικά έθνη συναντήσαμε στο διάβα και βηματισμό μας τον τόσο συνοπτικό και σύντομο τούτων των πενιχρών και πενόμενων κειμένων;
Ο Βιθυνός του Δία και της Θράκης, κόρη Ωκεανού – Παρθενόπης (αδελφή της Ευρώπης), γεννήτορας των Βιθυνών και ιδρυτής της Βιθυνίας στη ΒΔ Μικρά Ασία. Επειδή δε ετούτα τα άκρως ολιγαρκή κείμενα μήτε ολιγάκις συνηθίζουν να αδικούν ή τυμβωρυχούν ή τριχοτομούν, να αναφερθεί ο Ρωμαίος ΜΕΓΑΣ ΒΙΡΓΙΛΙΟΣ στο όριο προ – μετά Χριστόν, στο μνημειώδες «Αινειάς» πιάνει τον φωτοβόλο Αινεία εκεί που τον αφήνει ο Όμηρος καθώς ο ΕΛΛΗΝ με το Ελληνικό (αινώ) όνομα (μονομαχεί με τον Ιδομενέα της Κρήτης στην Ιλιάδα) ίδρυσε μετά την πτώση της Τροίας, τη Ρώμη. Ο μεγαλύτερος επικός ποιητής Λατίνος. Κλείνουμε το γόνυ Βιργίλιε...
Από τις συναρπαστικότερες ιστορίες ο Βελλερεφόντης, γιος του Γλαύκου, βασιλιά της Κορίνθου (του Ποσειδώνα κατά τους κακόγλωσσους), σκότωσε τη Χίμαιρα, τέρας, λιοντάρι – γίδα – δράκος, ταυτίστηκε με το απραγματοποίητο, το φανταστικό, χίμαιρες, οι ουτοπίες. Αλί και τρισαλί, τον τύφλωσε ο Δίας όταν ασέβησε. Τόμος ο μύθος του αλλά πάμε τρεχάτα αναγκαστικά στο μύθο της Βαυκίδας, μπαμπώγρια στη Φρυγία, σύζηγος ο Φιλήμων με το ωραίο όνομα, φιλοξένησαν Δία – Ερμή, η επιθυμία τους να πεθάνουν μαζί πραγματοποιήθηκε και μεταμορφώθηκαν σε δρυ και σε φιλύρα. Θεά της γονιμότητας και η Βαυβώ. Ο ναός του Επικουρείου Απόλλωνα διά χειρός Ικτίνου (Παρθενών) στη Φιγάλεια Αρκαδίας, οι Βάσσαι. Θεότητα χθόνια, υπό τη γη, στην Αθήνα η Βασίλη.
Εκτός του Μέγα της εκκλησίας, των Βυζαντινών τρισμέγιστων Αυτοκρατόρων και του περίφημου Βουλγαροκτόνου, ο Βασίλειος Α’ ο Μακεδόνας (867 π.Χρ) ίδρυσε τη δυναστεία των Μακεδόνων. Βασίλεια η πρωτότοκη Ουρανού – Γης, συνεπώς αδελφή Ρέας του Δία και Τιτάνων. Το Βαλτέτσι του 1821 κατ’ εξαίρεση στην Αρκαδία, η δαφνοστεφανωμένη νίκη. Η Βακτριανή του Αλέξανδρου στο Αφγανιστάν, ο ποιητής Βακχυλίδης, λυρικός, 5ος αι. από τη νήσο Κέα, ο Βάκχις γιος του Προύμνιδος, βασιλιάς στην Κόρινθο, 10ος αι, γενάρχης των Βακχιάδων. Ο Διόνυσος Βάκχος, οι τσούπρες (Αλβανικά) συνοδοί με τα συμπαραμαρτούντα Βάκχες ή Βακχίδες ή Μαινάδες (μαίνομαι), θεότητες κι’ αυτές.sss
Ο Βελλερεφόντης σκοτώνοντας την Χίμαιρα
Γλύπτης και αρχιτέκτονας εκ της Μικρασιατικής Μαγνησίας του 6ου αι, ο Βαθυκλής. Από τον Μινωίτη Αέλιο – Βαβέλιο (Ήλιος) ιδρύθηκε η Βαβυλώνα, πρωτεύουσα της Βαβυλωνίας και στη θέση της προ χιλιετίες Βαβέλ που είναι ακριβώς η Βαβυλωνία για την οποία γράψαμε και είπαμε πολλά, ότι να γράψει και να πει κανείς, θάναι λίγα. Εκεί πέθανε ο Αλέξανδρος...
