Χρονοτριβήσαμε αλήθεια στο Α, λίγο το τριγύρισμα περί ονομάτων, λίγο το ίδιο το γράμμα με τις περισσότερες ονομασίες - και λέξεις -, οι παρεμβάσεις σας, μολονότι πολύτιμες, επιταχύνουμε και αλλάζουμε γράμμα ενδιαμέσως. Παρέλκει, περιττεύει να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως για το Α και τα τσιριχτά (αρχαιοελληνικό ρήμα) ή τους τσαμπουκάδες (Τούρκικο) και όσα διάφορα τσαμπούνησαν (Ιταλικό) διάφοροι, δεν είμαι φιλέκδικος (το αρχαίο μου να ευχαριστηθώ), μνησίκακος, εκδικητικός στην καθομιλουμένη και καθαρολογία – καθαρεύουσα.
Τέρμα λογοκοπίες, λογομαχίες, λογοπαίγνια, λογογραφικά, λογοδιάρροιες, λογύδρια κατά συρροήν, Απία (Απίη) η πριν του Πέλοπα ονομασία της Πελοποννήσου, το όνομα του Άπι, μυθικού ηγεμόνα της που δεν ήταν πάντα και ακριβώς «βασιλιάς». Και τι δεν θάδινα να μάθω τι σήμαιναν αυτά τα τρία γράμματα του Άπι... Αποθέται (αποθέτω, εναποθέτω, αφήνω χάμω), γκρεμός στον Ταΰγετο, ο Καιάδας όπου η Σπάρτη πέταγε τα άχρηστα μωρά ή γέρους, ιστορικά αναπόδεικτο πάντως, ανασκαφές χωρίς αρχαιολογικά ευρήματα. Μια ονομασία δεν τεκμηριώνει ακράδαντα και απαρασάλευτα. Δολοφονούσαν π.χ έναν ανάπηρο πολέμου ή τη χήρα;
Μέγας ο Απολλόδωρος (2ος αι.) ιστορικός και γραμματικός, Αθηναίος, τι να πούμε εμείς οι ταπεινοί για τον Απόλλωνα, σαν να ψαρεύεις καρχαρία με πετονιά. Τα ευκόλως εννοούμενα, παραλείπονται. Το κήτος θα σε χάψει. Το θέμα θα ισοπεδώσει τον ερευνητή ή τον όποιον γραφιά. Γιος του Δία και της Λητώς, θεός του φωτός, της μουσικής, και της ιατρικής, πανταχού παρών, από την Ιλιάδα μέχρι τους ήρωες, τις ιστορίες, τους μύθους, τους Δελφούς, τα μαντεία, γεμάτη Απολλωνίες η Ελλάδα των τριών Ηπείρων. Θα μας πλανέψει κι’ εμάς τους πλανόβιους στο Α αν με πηδηξιά και πηδαληουχία δεν γαντζωθούμε (αντιδάνειο γαμψός) γεγωνυία τη φωνή στα γεγενημένα του Απολλώνιου ο Ρόδιος, ποιητής των «Αργοναυτικών», γιατί με τον Όμηρο μόνον, οι τεμπελχανάδες τεντιμπόηδες της ιστορίας θα επικαλούνταν μιαν έκρηξη, διάττοντα. ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ. Κι’ άλλη εποποιία σύσσωμου κι ενωμένου έθνους σε μακρυνές εκστρατείες πολυετείς, από την Τροία, Καύκασο, ως τους πάγους, δεν ήταν θεριακλήδες μπεκροκανάτες που μερακλώθηκαν, πειρατές και τραμπακουριά τραμπαλιζόμενα. Ήταν οι ήρωες που επιτάχυναν το βηματισμό της οικουμένης και ως σήμερα εξυμνούνται, ως σήμερα η ανθρωπότητα αναρριγά στο άκουσμα των Αχιλλέα, Ιάσονα, Οδυσσέα.
Ο Απόλλωνας σκοτώνει τον Πύθωνα.
Απολλώνιος και ο Περγαίος (2ος αι.), μαθηματικός και αστρονόμος, ο γλύπτης από τις Τράλλεις Λυδίας και μια σειρά λαμπρών και τρανών επιστημόνων, καλλιτεχνών, συγγραφέων των πρώτων μετά Χριστόν αιώνων σε όλον τον Ελλαδικό χώρο.
Ο Άρατος ήταν στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας του 2ου αι, ομοσπονδία Αχαιών. Αραφήν, Αττικός Δήμος, έγινε στην παράφραση και παραφθορά, Ραφήνα! Λόγω τιμής! Να το πιστέψετε... Ποταμός στην Ήπειρο ο Άραχθος, στην Αργολίδα το όρος Αραχθαίο, έστω και αν φαινομενικά άνευ ουδεμίας σημασίας, φαντασιώδες για μια φαντασμένη, φαιδρωτικόν έτερον εκάτερον κολοκύθια στο πάτερο, ωστόσο κάθε τι εμπεριέχει το ενδιαφέρον ή την πλάκα του, η κόρη του Ίδμονα, βαφέα από τον Κολοφώνα στη Μ. Ασία, καυχήθηκε στην Αθηνά για την υφαντική της δεινότητα (πού πας ρε Καραμήτρο;) και η θεά την έκανε έντομο να υφαίνει στους αιώνες των αιώνων. Η Αράχνη, ο ακκισμός της Ακκώ που λέγαμε προηγούμενα αν θυμάστε...
Τα Άρβηλα ήταν αρχαία Ελληνική πόλη στην Ελληνική Αδιαβηνή για να τρατάρουμε τσόφλια και τσούχτρες των μισελλήνων και τις τσουράπες τους, ακόμα ένα τυλιγάδι να τυλώσουν (αρχαιοελληνικό), στο... Κουρδιστάν. Ο Ξενοφών στο «Κύρου Ανάβασις» αποκαλεί τους Κούρδους Καρδούχους ή Κάρδους. Καρδούχεια όρη. Ξέρετε πού είναι; Εκεί η τελική νίκη του Αλέξανδρου εναντίον του Δαρείου. Προ Κλεισθένη οι Αργαδείς, εκ των τεσσάρων φυλών τότε της Αττικής, δυναστεία Μακεδονική οι Αργαίοι, απ’ άκρου εις άκρον Ελληνικά ανέκαθεν. Ο Αργέστης έγινε Β.Δ άνεμος ο έρμος, γιος του Αστρέα και της Ηώς, αδελφή Ήλιου – Σελήνης, το πρώτο φως.
Κύκλωπας και ο Άργης, γιος Ουρανού – Γης, διόλου τυχαία τα τέρατα, Ουρανός – Γη! Χωρίς τερατογονίες, τερατομορφίες, τερατουργίες και τερατολογίες (από αυτές πια...) αδύνατον εντέλει, τω όντι καν ένα κείμενο. Αράγιστοι στην αράδα αραχτοί και αραιοί ο Άργης με τον Απόλλωνα, η Αράχνη με τον Άραχθο και τους Αργαίους. Του Α τα αξεπέραστα...
