Για άλλη μια φορά η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια πραγματικότητα με δεκάδες θύματα να «πληρώνουν το μάρμαρο» όχι μόνο του ανθρώπινου λάθους ενός σταθμάρχη που «ξέχασε» να γυρίσει το κλειδί, αλλά και ενός ολόκληρου κράτους που σπατάλησε δισεκατομμύρια για να μην έχουμε ασφαλή σιδηροδρομικές μεταφορές.
Και έρχεται στο νου μας η εκατόμβη των νεκρών στο Μάτι. Θυμόμαστε τους ανήμπορους που πνίγηκαν στις πλημμύρες στην Μάντρα αλλά και τους 21 μαθητές που σκοτώθηκαν στο πέταλο του Μαλιακού πριν 20 χρόνια. Δεν είναι ένα. Είναι πολλά τα περιστατικά. Είναι πάρα πολλές οι μαυροντυμένες οικογένειες. Είναι τεράστιες οι τραγωδίες!
Και για όλες αυτές τις αδιανόητες καταστάσεις, για όλες αυτές τις ψυχές που χάθηκαν άδικα, ή αλήθεια είναι πως παντού καταγράφεται – πέρα από του υπαρκτού ανθρώπινου λάθους – μια μόνιμη ανυπαρξία έγκαιρης κρατικής μέριμνας για σωστές και σύγχρονες υποδομές.
Πρόκειται δε για έργα, που δεν χρειάζονταν ελληνικά χρήματα γιατί υπήρχαν τα πακέτα ΝΤΕΛΟΡ και τα ΕΣΠΑ που παρείχαν δισεκατομμύρια για να αποκτήσει η χώρα τις υποδομές ενός σύγχρονου κράτους.
Και βέβαια θα ρωτήσω που πήγαν αυτά τα λεφτά, και βέβαια θα υποστηρίξω πως κατασπαταλήθηκαν και βέβαια θα αναρωτηθώ γιατί τα «φάγανε» και βέβαια θα θέσω αμείλικτα ερωτήματα προς το πολιτικό σύστημα που πάλι προσπαθεί να δικαιολογηθεί για όσα ποτέ δεν κάνειστην ώρα που πρέπει, για όσα ποτέ δεν κάνει για να με υπερασπιστεί ως πολίτη!
Πώς θα απαντήσετε στις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών, αγαπητά μέλη της κυβέρνησης αλλά και όλων των κυβερνήσεων από το 2000 και εντεύθεν; Τι θα μας πείτε πάλι όλοι εσείς που μάθατε να ανταλλάσετε πυρά και αναθέματα για το ποιος φταίει πιο λίγο ή και ποιος περισσότερο;
Αλήθεια ποιοι δικάστηκαν για την υπόθεση της Μάντρας ή του Μάτι; Και πως θα προσδιοριστούν οι ευθύνες για την νέα τραγωδία στα Τέμπη;
Είναι τόσο κρίμα που βρισκόμαστε σε αυτή την τραγική θέση να γδέρνουμε τις ίδιες μας τις σάρκες με τέτοια ερωτήματα και τέτοιους συλλογισμούς. Αλλά η πραγματικότητα μας εξοργίζει και η ιστορία μας καταγράφει με τόνους δραματικούς και γεγονότα καθολικού πόνου και γενικευμένης ντροπής.
Δεν γίνεται να συνεχίσει έτσι η Ελλάδα του 21ου αιώνα. Δεν γίνεται να δικαιολογούνται όλα και βεβαίως μια παραίτηση υπουργού και μια συγνώμη δεν λύνουν το υπαρκτό, διαχρονικό πρόβλημα του ωχαδερφισμού και δυστυχώς πολλές φορές της ρεμούλας.
Αναδύεται δυσωδία. Όχι από τα πτώματα. Αλλά από την μη λειτουργία του ελληνικού κράτους και από τις τραγικές αστοχίες του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί προκλητικά ελλιπώς την δημοκρατία, προκλητικά επιτυχώς τα συμφέροντα ολίγων και ισχυρών, που επιβιώνουν πάνω σε τέτοιες επιλογές, όπως αυτές που προκάλεσαν όλες τις τραγωδίες από την μεταπολίτευση και εντεύθεν. Διότι είναι πολιτικές επιλογές. Δεν είναι παραλείψεις. Οι υποδομές που προκάλεσαν την τραγωδίες, έγιναν έτσι ή παρέμειναν έτσι, για να κερδίσουν χρήματα κάποιοι. Πιο σωστά, για να αποκομίσουν κέρδη οι αναλόγως ανάλογα «ημέτεροι» εκείνων που κάθε φορά καλούνται να αποφασίσουν επίσημα με το αζημίωτο για την τσέπη τους και το ζημιογόνο - ενίοτε θανατηφόρο - για εμάς! Μια τέτοια ιστορία είναι και ο ΒΟΑΚ… ή μήπως όχι;
Αλήθεια… τι κρίμα!
Τι πόνος να σκιαγραφείς μια καθημερινότητα με τόσο μαύρο, τόσο πένθος, τόση δυστυχία…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΑΡΚΑ
