Ήταν 28η Φεβρουαρίου, του 1909, όταν για πρώτη φορά πραγματοποιείται η πρώτη τήρηση της “Ημέρας της Γυναίκας”, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Αμερικής. Η “Εθνική Ημέρα της Γυναίκας”, διοργανώνεται, από το τότε Σοσιαλιστικό Κίνημα, των ΗΠΑ και, ουσιαστικά, αποτελεί την αφετηρία για την καθιέρωση της 8ης Μαρτίου, ως “Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών”. Μάλιστα, η 8η Μαρτίου, προτάθηκε από την “Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών”, του 1910, και εξακολουθεί, μέχρι και στις μέρες μας, να είναι αφιερωμένη σε όλες, τις γυναίκες, του κόσμου. Η συγκεκριμένη ημέρα, γιορτάζεται ευρέως, σε άλλες χώρες περισσότερο και σε άλλες λιγότερο, μέχρι και σήμερα, από το Αφγανιστάν μέχρι και την Ελλάδα, από την Ζάμπια μέχρι και την άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Σήμερα, όμως, παρά τις όποιες ενέργειες γίνονται για ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, από πολλούς φορείς, η θέση της γυναίκας, μέσα σε κάθε μορφή κοινωνικής αλληλεπίδρασης παραμένει, δυστυχώς, στα ίδια επίπεδα, μειονεκτικής θέσης. Ναι, έχουν γίνει βήματα, προς τα εμπρός, όμως, έχουμε ακόμα, πολύ δρόμο να διανύσουμε ως πολιτεία, για να έχουμε αυτό που όλοι αποκαλούμε “ισότητα των δύο φύλων”. Η “ισότητα των δύο φύλων” αντιμετωπίζεται, ουκ ολίγες φορές, από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ως θέμα “ταμπού”, κάτι το οποίο δε διευκολύνει, σε καμία περίπτωση, στο να αντιμεπιστεί η όλη, αρνητική, στάση της πολιτείας απέναντι στο γυναικείο φύλο. Με άλλα λόγια, η 8η Μαρτίου, “γιορτάζεται” για να “γιορτάζεται” .. “υπάρχει” για να “υπάρχει” .. κάπως, σαν την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στις 14 Φλεβάρη.
Μια ειλικρινής συγγνώμη, λοιπόν, αντί για ένα “χρόνια πολλά” σε όλες, τις γυναίκες, που έπεσαν και πέφτουν θύματα έκφυλης βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης, βιασμού από τον “άνδρα”, τον “συνεργάτη”, τον σύντροφο”, τον “πατέρα”, τον “αδελφό” τους ..
Μια ειλικρινής συγγνώμη, λοιπόν, για όλες, τις γυναικοκτονίες που έλαβαν και λαμβάνουν χώρα, στην χώρα μας, εν έτη 21ου αιώνα και που, ακόμα, δε αναγνωρίζουμε νομικά τον όρο “γυναικοκτονία” .. τόσα πολλά, απάνθρωπα, εγκλήματα εις βάρος αμέτρητων γυναικών .. Πόσο, ακόμη, θα κρύβουμε το συγκεκριμένο “καρκίνωμα” της κοινωνίας .. με δικαιολογίες του τύπου “ήταν εκβρασμό ψυχής” .. ; Ή μήπως, όχι .. ;
Μια ειλικρινής συγγνώμη, λοιπόν, αντί για ένα “χρόνια πολλά”, σε όλες, τις γυναίκες, που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται μα δεν ακούγονται και δεν ακούστηκαν από την “κωφή” κοινωνία μας .. Μια τέτοια, γυναίκα, υπήρξε και η γυναίκα της φωτογραφίας, του συγκεκριμένου άρθρου, που βγήκε να διαδηλώσει, να “βροντοφωνάξει” ειρηνικά ότι στα Τέμπη έγινε μια καλά “οργανωμένη δολοφονία” και όχι ένα δυστύχημα .. μια καλά “οργανωμένη - κρατική - δολοφονία” που συγκλόνισε το πανελλήνιο τόσο με τις διαχρονικές, πολύπλευρες, “παθογένειες” του ελληνικού Κράτους όσο, κυρίως, με τον άδικο χαμό πολλών νέων ανθρώπων ..
Μια ειλικρινής συγγνώμη, λοιπόν ... γιατί, κάθε γυναίκα ΠΡΕΠΕΙ και ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να γιορτάζει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, σε μια σύγχρονη, προοδευτική χώρα, όπως, άλλωστε, “περηφανευόμαστε”, ότι είμαστε ..
Μια ειλικρινή συγγνώμη, λοιπόν ..
