Ξημέρωσε ... ξημέρωσε και από το πρωί ένας κόμπος, στο λαιμό, με κυριεύει. Ένας κόμπος, στο λαιμό, που σιγά σιγά μεταφέρεται στο στομάχι. Σκέψεις ... διάφορες σκέψεις, περνούν από το μυαλό μου. Σκέψεις που κατακλύζονται από συναισθήματα θλίψης, πόνου, μα και οργής και αγανάκτησης. Μα, γιατί, φίλε αναγνώστη σε μένα, όλα αυτά, αναρωτιέμαι παίρνοντας μια βαθιά τζούρα καφέ, με στόχο να χαλαρώσω, κάπως .. τι μου συμβαίνει φίλε μου, τι μου συμβαίνει φίλη μου ;
Σταματάω το γράψιμο, μα και πάλι, ο ίδιος , κόμπος κυριεύει τον λαιμό μου. Το στομάχι μου, αντί να καλυτερεύει, ολοένα και περισσότερο “παραπονιέται” σαν να ψάχνει απάντηση σε κάτι που με “τρώει”. Οι σκέψεις πληθαίνουν και τα συναισθήματά μου γίνονται, ακόμη, πιο έντονα με το πέρασμα, των λεπτών .. Ιδρώνω και ξεϊδρώνω, απότομα, ενώ, οι παλμοί μου αυξάνονται, απειλητικά .. Τόσο άγνωστο, όλο αυτό, σε μένα .. τι κακό μου συμβαίνει, αναρωτιέμαι, για άλλη μια φορά, και από την πίεση με πιάνουν τα κλάματα .. Τόσο έντονα, κλαίω που νιώθω ότι κάτι άσχημο, θα μου συμβεί .. Ξαφνικά , όμως, πέφτει το μάτι μου, εντελώς παρορμητικά, στην σημερινή ημερομηνία, που αναγράφεται στην οθόνη του κινητού μου ..
Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου, 2024 .
Κάτι .. μου λέει η συγκεκριμένη ημερομηνία, ψιθυρίζω .. Ναι, λέω στον εαυτό μου !
Πράγματι, σαν σήμερα έλαβε χώρα η κρατική δολοφονία, στην κοιλάδα, των Τεμπών και, αμέσως, ο κόμπος στον λαιμό και στο στομάχι μου, γίνεται ακόμη πιο έντονος. Ένας κόμπος σαν σχοινί που είναι έτοιμο να με πνίξει. Μα, γιατί, όμως ; Πρώτη φορά, νιώθω αμήχανα για τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Τι μου συμβαίνει ; Αρχίζω να τρέμω ολόκληρος, όμως, δε τα παρατάω .. ανοίγω τον υπολογιστή και συνεχίζω να συγγράφω το παρόν κείμενο, το κείμενο, που κρατάς στα χέρια σου, φίλε και φίλη μου ..
Σύντομα, παρατηρώ ότι όσο γράφω, νιώθω καλύτερα .. οι σκέψεις μου παίρνουν την μορφή τους, στο πληκτρολόγιο και τα συναισθήματά μου αρχίζουν να γαληνεύουν. Ναι, αυτό ήταν, ομολογώ .. η όλη μου ταραχή, σήμερα, οφείλεται στο γεγονός ότι συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την συγκλονιστική - κρατική - δολοφονία, των Τεμπών. Δεκατρία λεπτά, αργότερα, συνειδητοποιώ ότι τα συναισθήματα μου είναι αποτέλεσμα, της όλης συγκυρίας που έχει δημιουργηθεί, μέσα μου, από εκείνη την τραγική ημέρα, για όλο το έθνος μας.
Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, 2023 | Κοιλάδα των Τεμπών | 23μ.22
Ήταν μια φορά και έναν καιρό, 28 Φεβρουαρίου, 2023 όταν συντελέστηκε - στην χώρα μας - ένα από τα πιο θανατηφόρα (ή ακόμη, χειρότερα, το πιο θανατηφόρο) σιδηροδρομικό δυστύχημα, στην σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους. Τα θύματα ήταν 57 νέοι και νέες, κατά πλειοψηφία, φοιτητές και φοιτήτριες, φοιτητές και φοιτήτριες, με όλο το μέλλον μπροστά τους.
Από τότε έως και σήμερα, είναι κοινώς αποδεκτό ότι το συγκεκριμένο δυστύχημα αποτελεί μια καλά οργανωμένη κρατική δολοφονία, με διαχρονικούς αυτουργούς. Οι αυτουργοί, του συγκεκριμένου εγκλήματος, είναι ουκ ολίγοι βουλευτές, ανά δεκαετίες που δεν νοιάστηκαν ποτέ για την ασφάλεια των ελληνικών - σιδηροδρομικών - γραμμών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τέτοιου βουλευτή, είναι ο κ. Καραμανλής, ο οποίος την ημέρα της δολοφονίας υπήρξε ο αρμόδιος υπουργός μεταφορών, της χώρας. Πόσο απαράδεχτες και απάνθρωπες, οι τοποθετήσεις του πριν, μετά και κατά την διάρκεια του πόνου και της θλίψης, της ελληνικής κοινωνίας .. Δε ήταν μόνο αυτό, όμως ! Σε όλη, αυτή, την ιστορία, από την πρώτη στιγμή, οι τωρινές, κρατικές, αρχές θέλουν να μας πείσουν ότι δε φταίνε για τίποτα. Όμως, δε είναι έτσι ! Λάθη, παραλείψεις και σκόπιμες ανακρίβειες παρουσιάζονται με στόχο την συγκάλυψη, ενός ολόκληρου συστήματος, που στηρίζεται στην διαφθορά, στις πελατειακές σχέσεις, στην μη σωστή άσκηση της δικαιοσύνης.
Ναι, φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια,
Έναν χρόνο τώρα, προσπαθούν να μας παραπληροφορήσουν για το συγκεκριμένο “ανθρώπινο λάθος”, όπως, υπερασπίζονται τάχα, οι ίδιοι. Δε έχουν τα κότσια να λογοδοτήσουν, στον ελληνικό λαό, για τις αμέτρητες παραλήψεις, όλα αυτά, τα χρόνια στο πεδίο της σιδηροδρομικής ασφάλειας, της χώρας. Πόσο, ακόμη, θα τους το επιτρέψουμε, αυτό ;
Έναν χρόνο τώρα, μιλούν σαν να μην έχει γίνει τίποτα, χύνοντας “κροκοδείλια δάκρυα” κάθε φορά που εμφανίζονται σε τηλεοπτικά πάνελ. Δε έχουν τα κότσια να κοιτάξουν στα μάτια, τους συγγενείς των θυμάτων και να παρουσιάσουν ξεκάθαρα τα αίτια, όλης, αυτής της βίαιης, κρατικής, δολοφονίας. Πόσο, ακόμη, θα τους το επιτρέψουμε, αυτό ;
Έναν χρόνο τώρα, η δικαιοσύνη φαίνεται να είναι κοιμώμενη και να μη θέλει να τα βάλει με τα ισχυρά και δυνατά συμφέροντα. Φανερώνεται ότι η δικαιοσύνη είναι απαραίτητο μέρος, του συστήματος διαφθοράς, που επικρατεί στους περισσότερους τομείς, της ανθρώπινης ζωής, στην χώρα. Πόσο, ακόμη, θα τους το επιτρέψουμε, αυτό ;
ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ! ΔΕ ΣΑΣ ΞΕΧΝΑΜΕ ! ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ !
ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ! ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ !
Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ !
