Το τριήμερο, εθνικό, πένθος, με αφορμή την μεγαλύτερη και πιο θανάσιμη σιδηροδρομική τραγωδία, στην χώρα μας, πέρασε. Όμως, η όλη τραγωδία άφησε πίσω της συναισθήματα πόνου, θλίψης, οδύνης, οργής και αγανάκτησης, σε όλα τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας, ανεξαρτήτως ηλικιακής ομάδας. Συναισθήματα που δε θα ξεχαστούν πότε και από κανένα μας. Συναισθήματα που χωρίς να κινητοποιήσουν και να ευαισθητοποιήσουν - όλες, ανεξαρτήτως απόχρωσης και ιδεολογίας - τις πολιτικές δυνάμεις, της χώρας, δε θα έχουν αξία και θα μείνουν στην λήθη του χρόνου, όπως σε παλιότερες - ουκ ολίγες, παρόμοιες - καταστάσεις που έχει βιώσει ο ελληνικός λαός, με τον πιο “εφιαλτικό” τρόπο.
Πόσο, ακόμη, θα ζούμε (σ)την λάθος (χ)ώρα .. ;
Εκ του αποτελέσματος, δε θα ήταν ουτοπικό να πούμε ότι το “μοιραίο, αυτό, δρομολόγιο” ήρθε να προστεθεί στην μακρά λίστα, εθνικών τραγωδιών, που καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή δυστυχώς, κλονίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στο Κράτος, την εκάστοτε Κυβέρνηση και τους πολιτικούς φορείς, γενικότερα. Είναι λυπηρό, εν έτη 2023, να συζητάμε για τα αυτονόητα, που στην χώρα μας, από ότι φαίνεται είναι ζητούμενα ή άλλες φορές δεν βρίσκονται καν στις προτεραιότητες των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. Είναι τραγικό, εν έτη 2023, να “πανηγυρίζουμε” για τεχνολογικά επιτεύγματα όταν τα τρένα μας λειτουργούν χειροκίνητα, δίχως, τα κατάλληλα - υποστηρικτικά - τεχνολογικά συστήματα. Είναι εξοργιστικό, εν έτη 2023, να μιλάμε για “ασφάλεια” των πολιτών, όταν τα μέσα μαζικής μεταφοράς δε έχουν “εξοπλιστεί” με την απαραίτητη τηλεδιοίκηση.
Ναι, .. μια χώρα που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή, σύγχρονη και που σέβεται τους πολίτες της, όχι μόνο δε μένει στα λόγια, αλλά, συνεχώς, προοδεύει με πράξεις, σε όλους, τους τομείς, της δημόσιας ζωής. Ένα σύγχρονο, πλήρως “ανανεωμένο” και με τα τελευταία συστήματα ασφαλείας και λειτουργίας, σιδηροδρομικό δίκτυο είναι χαρακτηριστικό ενός κράτους που είναι κοντά στους πολίτες του. Ή μήπως, όχι ;
Πόσο, ακόμη, θα ζούμε (σ)την λάθος (χ)ώρα .. ;
Η “εθνική τραγωδία”, η “μαζική - κρατική - δολοφονία”, όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς, των Τεμπών, ήρθε να προστεθεί στην μακρά λίστα του εθνικού μας “εκτροχιασμού”. Ναι, κάθε τρις και λίγο, συμπολίτες μας, έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις, οι οποίες δείχνουν το ποσό πίσω, σαν χώρα, είμαστε στους βασικότερους τομείς, της δημόσιας ζωής. “Χθες”, υπήρξε η “τραγωδία” στο Μάτι, “σήμερα” η “τραγωδία” στα Τέμπη .. “αύριο”, τι μας περιμένει ; Βρέχει, πνιγόμαστε .. με φωτιές, καιγόμαστε .. με χιόνια, αποκλειόμαστε .. με τρένο, “χανόμαστε” .. “Σήμερα” τα παιδιά, στα Τέμπη .. “αύριο” εμείς, η οικογένειά μας, οι φίλοι μας, το κορίτσι μας, το αγόρι μας, ένα δικό μας πρόσωπο .. τόσο απλά .. τόσο σκληρά ..
Καιρός είναι, λοιπόν, ως Κράτος και ως χώρα, γενικότερα, να θέσουμε τις προτεραιότητές μας, τόσο για την καλύτερη λειτουργία του κοινωνικοπολιτικού συστήματος όσο και για την καλύτερη και πιο ασφαλή ζωή, όλων μας. Είναι στο χέρι μας, όλο αυτό, και μόνο αν εμείς ενεργοποιηθούμε .. τώρα, που ακόμα, προλαβαίνουμε .. ίσως κάτι μπορεί να αλλάξει .. Μόνο, έτσι, θα έχουμε το μέλλον που αρμόζει, σε όλους και όλες .. Μόνο, έτσι, θα χαρακτηριστούμε ως ένα ασφαλές και άξιο θαυμασμού κράτος .. Μόνο, έτσι, οι πολίτες θα “ενεργοποιηθούν” ξανά με τα πολιτικά πράγματα και δε θα αντιμετωπίζουν το πολιτικό σύστημα, ως εχθρό τους .. Όπως, λέει και ο λαός, “από λόγια χορτάσαμε”, .. καιρός για πράξεις .. Όπως, λέει και ο λαός, “φτάνουν τα κροκοδείλια δάκρυα, για τα μάτια του κόσμου”, μόλις γίνει κάτι κακό και σκληρό ..
Πόσο, ακόμη, θα ζούμε (σ)την λάθος (χ)ώρα .. ;
Πόσο, ακόμη, θα μιλάμε για “λάθος στιγμές” και “ανθρώπινα λάθη” ενός μόνο ατόμου ; Πόσο, ακόμη, θα κατηγορούμε έναν μόνο άνθρωπο, ενώ, οι ευθύνες είναι συλλογικές, διαχρονικές και πολύπλευρες ;
Πόσο, ακόμη, θα πρέπει να θρηνούμε ανθρώπινες ζωές για να αλλάξει κάτι ;
Πόσο, ακόμη, θα στερούμε τα όνειρα, την ελπίδα, το χαμόγελο νέων ανθρώπων, επειδή, σαν χώρα δε έχουμε καθόλου ή δε έχουμε αναπτύξει, πλήρως, τους κατάλληλους μηχανισμούς λειτουργίας και ασφάλειας, της δημόσιας ζωής ;
Πόσο, ακόμη, θα ζούμε (σ)την λάθος (χ)ώρα .. ;
Ο προβληματισμός, δικός μας .. όπως, και οι αποφάσεις, εξάλλου ..
Υ.Σ1:Σκ@στε,“πλέον” οι μανάδες ουρλιάζουν .. .Αγαπητοί/ -ες, δημοσιογραφία είναι κάτι άλλο, από αυτά, που ακούγονται από πολλούς, επώνυμους, τις τελευταίες μέρες. Άλλο, η ελευθερία της έκφρασης και άλλο, η ασέβεια, σε τέτοιου είδους συνθήκες .. Σε τέτοιες συνθήκες που μανάδες κλαίνε τα παιδιά τους και η χώρα βιώνει μέρες πόνου και οδύνης, η καλύτερη σας επιλογή θα ήταν η σιωπή και όχι οι προκλητικές τοποθετήσεις .. η καλύτερη σας επιλογή θα ήταν η αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων και η απόδοση των ευθυνών, σε όλους όσους, τους αναλογούν .. αυτό, είναι η δημοσιογραφία, κύριοι ..
