Πασχίζει και αγωνίζεται ο Μανώλης Σειραγάκης για την θεατρική του ομάδα, για το φεστιβάλ, για την μεταλαμπάδευση «του όλου», που αφορά στο ταξίδι μιας θεατρικής παράστασης ή της διοργάνωσης ενός μεγάλου προγράμματος εκδηλώσεων.
Να ξέρετε πως δεν είναι εύκολο. Ούτε απλό. Και στο ίδιο πλαίσιο κινούνται οι άνθρωποι του Θεατρικού Περίπλου και του TheGaraze και όλων των θεατρικών σχημάτων του Ρεθύμνου. Έχουν στο οπλοστάσιο τους το μεράκι και το πάθος για το θέατρο, αξιοποιούν τις γνώσεις τους και εξωτερικεύουν το ταλέντο τους για να δώσουν με πολύ κόπο, λίγα εφόδια και ελάχιστη έως καθόλου στήριξη, την πλειάδα των ευκαιριών που μπορεί να απολαύσει το τοπικό κοινό.
Μέσα στις γιορτές των τελευταίων Χριστουγέννων πήγα και είδα το «Χάμελιν» στο Θεατρικό Περίπλου. Έφυγα με βαθειά συγκίνηση για αυτό που είδα και για αυτό που έζησα σε αυτό τον όμορφο χώρο του Μασταμπά. Και χάρηκα όταν είδα πως η παράσταση «Πουπουλάνθρωπος» του Γιάννη Μπλέτα πήρε 7 βραβεία στο 10ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Ιεράπετρας γιατί μέσα από αυτή την συμμετοχή και τις διακρίσεις, τιμήθηκε το ίδιο το Ρέθυμνο και οι άνθρωποι του. Δεν την παρακολούθησα αυτή την παράσταση αλλά δεν έχει καμία σημασία. Διότι, όπως προείπα, σημασία έχει πως γίνονται δουλειές και πως υπάρχει τεράστια δυναμική σε αυτό τον τομέα στην πόλη μας.
Και δεν πρέπει να ξεχνούμε πως υπάρχει επίσης ο ΒαγγγέληςΛιοδάκης, ο ΒασίληςΞενικάκης και η Ελβίνα Μποτονάκη που δραστηριοποιούνται στο Ρέθυμνο και έχουν δημιουργήσει πολυβραβευμένες παραστάσεις με το Δημοτικό Θέατρο Μυλοποτάμου αλλά και δικές τους ιδιαίτερα σημαντικές δουλειές.
Επίσης, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Αρκαδικής Εθελοθυσίας είδαμε την το θεατρικό έργο «Μια σπουδαία μέρα», της δημοσιογράφου και θεατρικής συγγραφέως Αθηνάς Πετρακάκη. Μια παράσταση, που γράφτηκε, σκηνοθετήθηκε και βγήκε στην σκηνή μόνο από Ρεθεμνιώτες δημιουργούς. Αντίστοιχες προσπάθειες έχουμε δει από την Εύα Λαδιά, η πένα της οποίας δεν έχει ανάγκη τον δικό μας έπαινο αλλά και τις κατά καιρούς προσπάθειες του Λυκείου των Ελληνίδων με την Μαρία Σακαδάκη – Σακαράκη. Δεν ξεχνούμε επίσης την θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου Σταυρωμένου, τον Απόστολο Κουγιτάκη και τον θίασο του Πολιτιστικού Συλλόγου Ρεθύμνου καθώς επίσης την ομάδα της Μητροπόλεως και τον πολυγραφότατο Γιώργο Καλογεράκη.
Υπάρχει, λοιπόν, τεράστια δυναμική. Υπάρχουν πολλοί, αξιόλογοι και ικανοί άνθρωποι σε αυτή την πόλη που πασχίζουν μόνοι τους. Αυτή λοιπόν η δυναμική, θεωρώ, πως πρέπει να αξιοποιηθεί και να βοηθηθεί. Το Ρέθυμνο έχει όλα τα εχέγγυα σε ανθρώπινο δυναμικό για να γράψει μια σπουδαία ιστορία που θα συνεχίσει επί της ουσίας την φήμη της πόλης των τεχνών και των γραμμάτων.
Το Ρέθυμνο μπορεί και πρέπει να ξαναδημιουργήσει ένα δικό του Δημοτικό Θέατρο. Το ΔΗ.ΘΕ.ΡΕ. ήταν μια σπουδαία υπόθεση. Προφανώς έγιναν πολλά λάθη και το ότι έπαυσε να λειτουργεί έδωσε πολλά «μαθήματα» για να μην υπάρξουν άλλα «παθήματα». Δεν ξέρω τι έγινε τότε και γιατί έπαυσε να υπάρχει. Πιστεύω, όμως, πως θα πρέπει να αναγεννηθεί από τις στάχτες του και να δώσει πολλές και διαφορετικές ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους του Ρεθύμνου που μπορούν, θέλουν και είναι ικανοί να «γράψουν» μια λαμπρή ιστορία στην πολιτιστική συνέχεια του τόπου μας.
Ακόμα και αν δεν είναι το νέο ΔΗ.ΘΕ.ΡΕ. θα πρέπει να είναι μια οργανωμένη προσπάθεια αξιοποίησης των καλλιτεχνών του Ρεθύμνου, που έχουν ανάγκη τον δικό τους «χώρο» μέσα στο όλο αναπτυξιακό γίγνεσθαι ενός τόπου που ψάχνει λύσεις σε πολλούς και πολυεπίπεδους τομείς της καθημερινότητας του.
Καταθέτω τις σκέψεις μου αυτές με αγάπη και σεβασμό προς τους επαγγελματίες και τους ερασιτέχνες της θεατρικής τέχνης και αν αμέλησα κάποια ομάδα ή κάποιο πρόσωπο – ελπίζω να μην το έκανα - είναι από παράλειψη και όχι με σκοπό.
Αφιερώνω δε, το άρθρο μου στον Μανώλη Ζαχαράκη και στο όραμα που μας χάρισε.
