Διανθίζω, στολίζω με άνθη, διανθίσματα λόγου στο Δ, τις δροσοσταλίδες και δριμύτητές του δρασκελίζουμε σε β’ συνέχεια, δράττομαι της ευκαιρίας δραστήρια και δραστικά για δείνα, κάποιες ονομασίες από του Δ τα δεινά με τις τρεις σημασίες, συμφορές, σφοδρά, πολύ ικανά, θα τεθούν στο παρόν πονημάτιον, υποκοριστικό, σμίκρυνση του πονήματος, πομπωδώς.
Μη δολιχοδρομούμε διόλου, μείναμε στους Δαναούς, «να τους φοβάσαι κι’ όταν φέρνουν δώρα» σχολιάζουν οι Τρώες στην Ιλιάδα, επικίνδυνοι και παμπόνηροι δηλαδή, Αργείοι, Αχαιοί ευρύτερα, από τα ιστορικότερα, παλαιότερα και διασημότερα έθνη κι’ όχι φύλα, δεν ήταν συμμορίες, συμμίγδην συμπληρώματα, μια σβησιματιά του ρου της ιστορίας, ο Δαναός γενάρχης, πατέρας και των 50 Δαναΐδων που προαναφέρθηκαν, βασιλιάς στο Άργος, δίδαξε καλλιέργεια γης, αρδεύσεις, γράμματα, τέχνες, πόλεμο. Διασύνδεση με την Αίγυπτο, ρίζα ΔΑΝ στα πέρατα, σε περιοχές, ποταμούς, λαούς και ηγέτες.
Γιος του Δία και της Ηλέκτρας (από την Κρήτη) κόρης του Άτλαντα, ο Δάρδανος, αιολική αποικία στην Τρωάδα, στο προσκήνιο λαός μέχρι τη Ρωμαϊκή εποχή, επί χιλιετίες, βρέθηκαν στη Μακεδονία και προς Θράκη – Βουλγαρία, οι επιφανείς Δάρδανοι δεν ήταν στα κατσάβραχα κατσιποδιάρηδες με προβιές, τα Δαρδανέλια στενά στον Ελλήσποντο, ο λαμπρός Αινείας γιος της Αφροδίτης και του Αγχίση, επικεφαλής τους με την πλευρά των Τρώων.
Στην Τροία και ο Δάρης, ιερέας του Ηφαίστου, συγγραφέας μιας έγκυρης, προ Ομήρου, τρόπο τινά ιστορίας που όμως δεν βρέθηκε. Ο Όμηρος αναφέρει (ρ’Θ) έναν Δάρη πλούσιο και άμεμπτο με τέκνα τον Φηγέα και τον Ιδαίο. Τα πάντα ελληνικά πολύ προ, επί Ομήρου και αιώνες βέβαια μετά αφού στον τάφο του Αχιλλέα προσκύνησε ο Αλέξανδρος. Δαρείος, τρεις Πέρσες βασιλείς της δυναστείας των Αχαιμενιδών, στην Ισσό ο Γ’ ο Κοδομανός υπήρξε κάπως, κάπου, κάποτε εκτός Αχαιμενιδών, ο Πέρσης στρατηγός Δάτις με τον Αρταφέρνη στον Μαραθώνα του 490. Ο Δημάδης, ρήτορας Αθηναίος, επέπληξε τον Φίλιππο και από δούλο ο Μακεδόνας τον ανέδειξε σε σύμβουλό του, δόλιος ωστόσο και διεφθαρμένος, φιλοχρήματος έως μυελού οστέων, κατά Πλούταρχο «ναυάγιο της πατρίδας του». Το Δασκύλειον, Ελληνικότατο, πριν την Καππαδοκία, κάτω από τη Μαύρη θάλασσα κατά την πορεία Αλέξανδρου, ο Δημάρατος από την Κόρινθο, τρανός στρατηγός και πρέσβης, μεσολαβητής. Άσχετος του αίσχους, του συνώνυμου προδότη με τον Ξέρξη πρωτύτερα, Σπαρτιάτης τέως βασιλιάς που έκαψε την Ελλάδα με τις σωστές συμβουλές του στους Πέρσες. Είχαμε και τέτοια... Τα τούμπαλιν τραβολογήματα πότε μείζονος, πότε ήσσονος σημασίας, ο πολυμορφισμός και το τσαλαβούτημα, τσεκουρώματα τσιλιαδόρων, τσιλιβήθρων και τσιμπλιάριδων, και οι τσιγαριστές τσιπούρες (αρχαίων ψάρι, ίππουρος) τσούρμο πίσω των ηρώων.
Δάφνις νεαρός βοσκός εφευρέτης της ποιμενικής ποίησης
Στα Δίδυμα, μαντείο του Απόλλωνα κοντά στη Μίλητο, η πηγή άρχισε να ρέει μόλις πέρασε ο Αλέξανδρος. Ο Διόξιππος, Αθηναίος, κατά την εκστρατεία νίκησε σε αγώνα τον Μακεδόνα Κόρραγο σε δευτερόλεπτα, ο Αλέξανδρος έγινε έξαλλος. Οι αρίφνητοι τριγύρω τριγυρινοί, τριβόλοι, τρικολόρε της αυλής, θα οδηγήσουν τον Αθηναίο σε αυτοκτονία. Ευθύνεται αρκούντως, ευθέως αφού άμεσα και ακαριαία δεν ευθέτησε την ευθιξία του παληκαριού ο Μέγας, αποφαίνονται οι πηγές... Τι να πούμε εμείς;
Πάλι εξαίρεση για να μνημονευθεί ο Δασκαλογιάννης Γιάννης, ο Σφακιανός του 18ου αι, ΑΘΑΝΑΤΟΣ Δασκαλαγιάννη. Νύμφη η Δάφνη, ένα ξεχωριστό κεφάλαιο οι μεταμορφώσεις, αρνήθηκε τον Απόλλωνα και έγινε φυτό. Όμως ο Δάφνις ως γιος του Ερμή , νέος ευάερος και ευήλιος, εύσχημος, ευγενής και ευδόκιμος, ευήνεμος και ευφρόσυνος (άμα έχεις μέσον τον Ερμή!), θα πρωταγωνιστήσει στα βουκολικά ρεμβώδη ιστορήματα, «Δάφνις και Χλόη» και λοιπά αφηγηματικά αφεψήματα. Το όνομα του έχει δοθεί σε έναν από τους δορυφόρους τουΚρόνου. Αρχαία πόλη στη Λοκρίδα, παρά θιν’ αλός ο Δαφνούς. Γιος του Δαρδάνου που μόλις κάναμε μνεία ο Δείμας, βασιλιάς της Αρκαδίας, όμως ο Δείμος στην Ιλιάδα, το δέος δηλαδή και παρέα ο Φόβος, δέος και φόβος, δαίμονες, οι υπηρέτες του Άρη, Δείμο και Φόβο ονόμασαν τους δορυφόρους του πλανήτη Άρη, πολλά παράξενα και εξωγήινα για τα δύο δορυφοράκια εκεί πάνω ειδικά από τη Ρωσική πλευρά πριν λίγες δεκαετίες, τίποτα δεν αποτελεί «εκτός θέματος» για το δρεπανοφόρο, δηκτικό, δαντελωτό και δεκάκις δελεαστικό, δύσβατο και δυσδιάλυτο Δ.
