Έτσι όλοι έχουμε αδύναμες πλευρές και αντιμετωπίζουμε ζητήματα και προβλήματα που μας ξεπερνούν και πολλές φορές μας «γονατίζουν». Κυρίως, όταν πρόκειται για ζητήματα υγείας, τα οποία ακόμα και αυτά πολλοί δεν σέβονται και δεν αντιλαμβάνονται, ότι χρειάζεται ειδικός χειρισμός ακόμα και όταν θέλεις να δείξεις πως ενδιαφέρεσαι ή νοιάζεσαι.
Ένα από τα προβλήματα που οι περισσότεροι δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως άπτονται των ζητημάτων της υγείας και όχι της επιλογής ενός εκάστου είναι το σωματικό πάχος. Η παχυσαρκία είναι ασθένεια. Είναι διαταραχή της λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού.
Οι «χοντροί» και οι «χοντρές», όπως οι περισσότεροι άνθρωποι θέλετε να λέτε εμάς του παχύσαρκους, έχουμε κάποιο πρόβλημα που μας προκαλεί τα περιττά κιλά. Δεν είμαστε ούτε δούλοι του φαγητού, ούτε παθιασμένοι να τρώμε όλη την ημέρα, ό,τι βρούμε μπροστά μας.
Ωστόσο, η παχυσαρκία στον κοινό νου έχει εντυπωθεί πως αποτελεί γνώρισμα των «κοιλιόδουλων» και των ανθρώπων με αδυναμία στο φαγητό, το ποτό και την καλοπέραση. Καμιά φορά είναι και αυτό. Τις περισσότερες φορές όχι. Δεν είναι έτσι. Σπάνια είναι έτσι.
Όταν ήμουν σπουδαστής στην σχολή δημοσιογραφίας συγκατοικούσα με ένα κολλητό μου φίλο και συμμαθητή μου από τα σχολικά θρανία. Μαγειρεύαμε σπίτι μας. Εγώ έτρωγα μια κανονική μερίδα φαγητό. Εκείνος το υπόλοιπο του ταψιού ή της κατσαρόλας. Εγώ μια φέτα ψωμί. Εκείνος το υπόλοιπο. Εγώ δεν έπινα ποτέ αλκοόλ. Εκείνος πάντα σχεδόν ένα ποτηράκι ή παραπάνω. Εκείνος ήταν αδύνατος και λεπτός, εγώ πάντα διπλάσιος σε μέγεθος! Ουδείς πίστευε πως ο Μιχάλης έτρωγε τριπλάσιες ποσότητες από εμένα. Αλλά έτσι ήταν και ας μην το πίστευε κανένας.
Ο φίλος μου ο Μιχάλης λεπτός και αδύνατος παρέμεινε στα 30 χρόνια που έχουν περάσει. Εγώ συνέχισα να φουσκώνω. Έκανα δίαιτες, γυμναστικές, ξανά δίαιτες, ξανά μηχανήματα… στα 200 κιλά έφτασα. Όταν πήγα σε αυτά τα κιλά έκανα ακόμα πιο εντατικές δίαιτες. Έχασα 30 κιλά. Συνέχισα. Για ένα χρόνο πάσχιζα. Τίποτα. Όχι μόνο δεν έχανα αλλά άρχισα να ξαναπαίρνω βάρος προς τα πάνω. Δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να πάω κάτω από τα 170 κιλά. Η διάγνωση για νοσογόνο παχυσαρκία ήταν ξεκάθαρη.Έτσι λοιπόν ακολούθησα τις οδηγίες των βαρίατρων και έκανα πρόσφατα το σχετικό χειρουργείο.
Δεν τα γράφω, όμως όλα αυτά για να μεταφέρω την προσωπική μου εμπειρία για την παχυσαρκία. Τώρα που σιγά – σιγά μπαίνω στην διαδικασία να ελπίζω πως θα περάσω υγιής στην «αντίπερα όχθη», είναι ώρα να υπερασπιστώ όλους εκείνους που έχουν διαβεί τις ίδιες συμπληγάδες με εμένα.
Σας λέω, λοιπόν, πως δεν είναι ωραίο, και δεν δείχνεις πως νοιάζεσαι όταν προσβάλλεις έναν παχύσαρκο άνθρωπο και του μιλάς με απαξίωση για τα κιλά του. Το «κάνε κάτι με αυτό το πάχος γιατί είσαι όμορφος και χάνεις από τα κιλά» είναι μαχαιριά στην καρδιά του εύσωμου ανθρώπου και δεν ενέχει το παραμικρό δείγμα ευγένειας ή ενδιαφέροντος.
Για να μην σας πω, πώς νοιώθει κάποιος που είναι καλεσμένος σε ένα οικογενειακό τραπέζι και πετιέται ο «αγαπημένος συγγενής» από δίπλα και λέει στον οικοδεσπότη: «μην του βάλεις πολύ φαγητό, μα αυτός δεν χρειάζεται να τρώει, έχει αποθέματα»! Τι ωραία συμπεριφορά, μπροστά σε κόσμο μάλιστα, έ;
Επίσης, στον δρόμο όταν βλέπετε ένα παχύ άνθρωπο και γελάτε, να ξέρετε πως το αντιλαμβάνεται και επίσης αυτά που λέτε πίσω από την πλάτη του συνήθως τα μαθαίνει με κάποιο τρόπο. Κάποτε πήγε ένας υποψήφιος δήμαρχος που δεν με συμπαθούσε και είπε στον εργοδότη μου: «τί τον θέλεις εδώ αυτόν το σάπιο - κοιλιά; Διώξε τον»!
Αυτά είναι μερικά από όσα έχω περάσει ως «χοντρός»! Και προφανώς κάποιοι θα έχουν περάσει χειρότερα και θα έχουν βιώσει πολύ πιο προσβλητικές συμπεριφορές από όσες έχω βιώσει εγώ.
Ας καταλάβετε, λοιπόν όλοι όσοι κάνετε τους αδύνατους και τους έξυπνους, πως οι παχύσαρκοι άνθρωποι έχουν πρόβλημα υγείας και χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί και ευγένεια στην συμπεριφορά σας απέναντι τους. Και το ίδιο πρέπει να μάθετε στα παιδιά σας, τα οποία στην συντριπτική τους πλειοψηφία δείχνουν αγένεια και ανάρμοστη συμπεριφορά στα χοντρά παιδάκια και όχι μόνο. Τα παιδιά σας είναι ο καθρέπτης σας και σας το λέω εγώ που υπήρξα επί σειρά ετών υπεύθυνος παιδείας και ήμουν σχεδόν κάθε ημέρα και σε ένα σχολείο. Βίωνα κανονικό bullying. Μια φορά μάλιστα και από δυο δασκάλες.
Επίσης όλοι αυτοί που βγαίνουν δημοσίως και φωνάζουν «τα πάχη μου - τα κάλλη μου» και άλλα διάφορα που βλέπω τελευταία να προβάλλονται ως μόδα, και αυτοί κακές υπηρεσίες προσφέρουν και κακό παράδειγμα δίνουν. Το πάχος είναι αρρώστια και πρέπει αναλόγως ανάλογα να απευθυνόμαστε στους διατροφολόγους ή στους γιατρούς. Δεν μπορεί να είναι αντικείμενο προβολής. Η υγεία δεν είναι μόδα και το πάχος δεν είναι ποτέ επιλογή!
Σε κάθε περίπτωση σεβαστείτε τον παχύσαρκο άνθρωπο. Σεβαστείτε την διαφορετικότητα του και βοηθείστε τον με αγάπη να οδηγηθεί στα βήματα του. Αν δεν τον αγαπάτε, τουλάχιστον μην ασχολείστε μαζί του.
Σταματήστε το bullying στους παχύσαρκους ανθρώπους και μάθετε επιτέλους τον κάθε ένα να τον αγαπάτε με το πρόβλημα του!
Υ.Γ.
Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω δημόσια την Ομάδα του Αλέξανδρου Κολιοπάνου και ειδικά τον γιατρό Μανώλη Σγουρομάλλη καθώς και όλο το προσωπικό της Β’ Χειρουργικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου «Γεώργιος Γεννηματάς» στην Αθήνα για τις υπηρεσίες τους κατά την περίοδο της νοσηλείας μου. Αισθάνομαι βαθύτατα υποχρεωμένος από τον τρόπο που μας αντιμετώπιζαν όλους εκεί, από το γεγονός πως γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό ήταν πάντα δίπλα και συνεχώς στην διάθεση μας ολόκληρο το 24ώρο. Πάντα δε με χαμόγελο, ευγένεια και ενθαρρυντικοί για τον αγώνα που δίναμε εκείνες τις ημέρες αλλά και για ό,τι ήξεραν πως μας περίμενε εκτός νοσοκομείου.
Ευχαριστώ θερμά!
