Αυτό αποτελεί γνήσια ελληνική κουλτούρα καθώς η συμμετοχή στα κοινά είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μιας δημοκρατίας. Μάλιστα στο Επιτάφιο του Περικλή, ο Θουκυδίδης αποδίδει εξαιρετικά αυτή την κουλτούρα υποστηρίζοντας πως «εμείς» - αναφερόταν στους Αθηναίους – «είμαστε ικανοί να φροντίζουμε τόσο τις ιδιωτικές μας υποθέσεις όσο και τα δημόσια πράγματα και το ένα δεν εμποδίζει το άλλο».
Γενικότερα από την αρχαιότητα έως σήμερα η συμμετοχή στα κοινά αποτελεί μια σημαντική παράμετρος για μια κοινωνία που θέλει να προοδεύει και να εξελίσσεται. «Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας» υποστήριξε επίσης ο Αριστοτέλης.
Ο Πλάτωνας δε, τόνισε ότι «Ο αληθινός άρχοντας δεν πρέπει να κοιτάζει το δικό του συμφέρον αλλά των υπηκόων του» βάζοντας επί των τύπων των ήλων το μέγα ζήτημα των κινήτρων που ωθούν ένα πολίτη να συμμετάσχει στα κοινά. Και αυτό έρχεται ουσιαστικά να μας πει πως ο ενεργός πολίτης, φαίνεται αν όντως είναι ενεργός και δεν είναι συνεργός ατιμίας και ψεύδους μέσα από το έργο του. Η σφραγίδα ενός εκάστου είναι διακριτή. Το αν είναι ικανός να ενεργεί για τους πολλούς ή ικανός να ενεργεί μόνο για τον εαυτό του, δεν μπορεί να κρυφτεί. Δεν μπορεί να αλλοιωθεί όσο και αν οι σύγχρονοι επικοινωνιολόγοι και επί των δημοσίων σχέσεων επαΐοντες, έχουν βρει τρόπους να ωραιοποιούν και να προβάλλουν κατάλληλα άλλα όχι πάντα με ειλικρίνεια, τον κάθε ένα και την κάθε μία που παρουσιάζεται ως ενεργός πολίτης. Το σάπιο, βρωμάει όπως και να έχει και κάποια στιγμή αποκαλύπτεται. Και εδώ θα προσθέσω την ρήση του Μπρέχτ: «Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές». Η διάκριση μεταξύ πολιτικάντη και πολιτικού αποτελεί υποχρέωση του ψηφοφόρου, που εντέλει έχει και την ευθύνη.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, είναι σημαντικό να συμμετέχεις στα κοινά και να προσφέρεις υπηρεσίες για το κοινό όφελος, γνωρίζοντας απολύτως, πως δεν περιμένεις ευχαριστώ ή πλούτη αλλά προσδοκάς ικανοποίηση πως έβαλες και εσύ την δική σου πινελιά στον καμβά της εξέλιξης και της προόδου για τον τόπο και τους συμπολίτες σου.
Αυτά διέπουν και την δική μου φιλοσοφία και από τα νεανικά μου χρόνια δεν έμεινα ποτέ ανενεργός πολίτης. Άλλωστε, πιστεύω ακράδαντα αυτό που επίσης αποδίδεται στον Πλάτωνα: «Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου».
Έτσι λοιπόν, έγινα συμμέτοχος στα κοινά δρώμενα πρεσβεύοντας τον όρο του Λένιν, που έγραψε ευφυώς: «Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας». Στην πορεία μου προσπάθησα να είμαι δυνατός και έντιμος. Να κλείνω τις πόρτες όταν πρέπει και να ανοίγω άλλες, όταν το πεδίο της δημιουργίας ανοίγονταν με προοπτική και βεβαίως με Νέα Αντίληψη των πραγμάτων. Η υποκρισία δεν υπήρξε ποτέ χαρακτηριστικό μου. Θύμα υποκριτών υπήρξα. Αλλά τουλάχιστον εγώ μπορώ και κοιτάζω τον καθένα με καθαρό βλέμμα και συνεχίζω αφήνοντας πίσω μου όσους πορεύονται σε παράλληλους δρόμους αλλά χαμηλώνουν τα μάτια τους όταν με βλέπουν…
