Είχα γράψει το κείμενο που ακολουθεί και ετοιμαζόμουν να το δώσω για δημοσίευση όταν διάβασα για το περιστατικό του άγριου ξυλοδαρμού του 13 χρονου παιδιού σε γυμνάσιο του Ρεθύμνου.
Θα σας πω μια μικρή ιστορία:
Όταν ήρθα 12 χρονών από το μικρό χωριό μου τις Σαιτούρες , για να φοιτήσω στο μεγάλο σχολείο το ιστορικό 3ο - θηλέων το έλεγαν ακόμα- άφησα πίσω τους γονείς και το μικρότερο αδερφό μου. Ήταν συνηθισμένο παιδιά να μένουν μόνα τους στην πόλη προκειμένου να μάθουν γράμματα με το όποιο κόστος. Κόστος ήταν πως δεν ήταν δίπλα μας οι μεγάλοι . Για να μας καθοδηγήσουν στην δυσκολία, να μας ενθαρρύνουν στην αμφιβολία και βέβαια να μας προστατέψουν όταν μπαίναμε στο στόχαστρο βίαιων συμπεριφορών συνομηλίκων μας.
Από τη Δευτέρα που μπορεί να γινόταν το περιστατικό, μέχρι την Παρασκευή το μεσημέρι που το λεωφορείο του Παναγιωτάκη από τα Ρούστικα θα μας πήγαινε πίσω στις οικογένειες μας, μεσολαβούσε μια άβυσσος για την παιδική μας ψυχή.
Θα πω πως στην κοινωνία αγρίων που ζούμε, δεν είναι ανάγκη να σηκώνουμε το χέρι οι ίδιοι για να είμαστε συνυπεύθυνοι. Όταν δέρνουν ένα παιδί και γυρίζουμε την πλάτη για να μην βρούμε τον μπελά μας, πόσο αθώοι είμαστε ;
Χρειάστηκε πολλές φορές να φωνάξω στους δρόμους ενήλικη: γιατί τον κυνηγάς; γιατί τον χτυπάς; Για να εισπράξω την απάντηση: και εσένα τι σε νοιάζει;
Ξέρετε πόσο άγριος είναι ο κόσμος των παιδιών. Ανταγωνιστικός και άδικος. Αυτή την αδικία: δεν την κατάλαβα , δεν την αποδέχτηκα και βέβαια δεν την θεώρησα ως μια κανονικότητα, ως μια ανυπέρβλητη κατάσταση που δεν γίνεται να αλλάξει.
Χρειάστηκε πολλές φορές να προστατέψω τον εαυτό μου. Παιδί της επαρχίας. Κορίτσι. Μόνη απέναντι σε παιδιά που δεν έβλεπαν τη μάνα μου να με περιμένει στα κάγκελα το διάλειμμα για να μου δώσει το κουλούρι ή να με περιμένει να με πάρει από το σχολείο.
Ενήλικη πια, που δεν θα τολμούσα να αφήσω την κόρη μου μόνη 12 χρονών - τόσο είναι τώρα- ρώτησα τη μάνα μου:
-Καλά, δεν φοβήθηκες για μένα και με άφησες τόσο μικρή μοναχή; Για να πάρω την απάντηση:
-Δεν είχα επιλογές, ήθελα να μάθεις γράμματα. Έκανα το σταυρό μου και σε άφησα στο Θεό…
Δεν ξέρω πόσες φορές αυτός ο Θεός χρειάστηκε να βρεθεί από πάνω μου. Επειδή δεν ήμουν και το πιο εύκολο παιδί του κόσμου, σίγουρα πολλές. Περίεργη, αεικίνητη ήθελα να είμαι παντού και συνήθως έλεγα τη γνώμη μου με θάρρος και αλήθεια απέναντι σε ένα κόσμο που ήθελα να αλλάξει. Γιατί, μπορούσε να γίνει καλύτερος. Αυτό με έμαθε να πιστεύω η βαθιά θρησκευόμενη Χριστιανή μάνα μου. Και αυτό το ανυπόταχτο δεν με άφηνε στο απυρόβλητο. Υπήρχε το κόστος. Και ακόμα. Αλλά το τίμημα είσαι αποφασισμένος να το δώσεις όταν είσαι τόσο σίγουρος για το : τι δεν θέλεις να είσαι. Και επειδή:
Στην υποταγή, όταν ο ισχυρός παγιώνει την κυριαρχία του, δεν είναι η λύση.
Δεν περιμένεις την «Θεία δικαιοσύνη» , να αλλάξουν δια μαγείας τα πράγματα ή από ένα μηχανής Θεό.
Είναι βαθιά πολιτική στάση να σηκώνεις κεφάλι.
Να λές: θα αλλάξω τον κόσμο. Να προτείνεις, με τη συμπεριφορά σου, ένα άλλο τρόπο. Όχι με τα λόγια σου.
Να προτείνεις ένα άλλο τρόπο στα παιδιά. Από εκεί ξεκινάς. Αλλά μόνο με το δικό σου παράδειγμα. Ένα κόσμο δίκαιο , υποστηρικτικό. Που προστατεύει τα δικαιώματα κυρίως των αδύναμων. Που βγάζει γλώσσα στο κυρίαρχο. Ο κόσμος ισορροπεί εξαιτίας του καλού.
Κάποιοι δεν επιστρέφουν την αρνητική συμπεριφορά που δέχτηκαν. Πάνε παραπέρα από αυτήν. Δεν καταδέχονται να γίνουν αυτό που κατηγορούν.
Γίνονται φως και επιστρέφουν δημιουργικοί, σφυρηλατημένοι από τις δυσκολίες, ανθεκτικοί και σίγουροι πως η στάση αυτή είναι ο δρόμος της πραγματικής επιτυχίας.
Γιατί σου γελά και ο κόσμος έξω αλλά κυρίως: ο μέσα κόσμος σου.
Αυτοί οι άνθρωποι που βρέθηκαν από νωρίς χωρίς υποστηρικτικά πλαίσια , δούλεψαν περισσότερο, πίστεψαν στις δικές τους δυνάμεις και μόνο και: είδαν πως όλα γίνονται με δουλειά, πίστη , όραμα, αλήθεια. Δεν γίνονται απαραίτητα και αποκλειστικά δια του πλαγίου δρόμου. Της ιδιοτέλειας και της εξαπάτησης.
Μπαίνω στην πολιτική με σκοπό να μην αντιγράψω κανένα.
Μπαίνω στην πολιτική κλείνοντας τα αυτιά μου στις φωνές που μου λένε: δεν θα τα καταφέρεις λέγοντας την αλήθεια, όλοι ίδιοι είναι , το συμφέρον τους παρακινεί…
Δεν είναι όλοι ίδιοι, πιστέψτε με. Δικιά σας δουλειά είναι, των ψηφοφόρων, να τους ξεδιαλέξετε αλλά δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
Είμαι η πρώτη γυναίκα στο ψηφοδέλτιο του Σταύρου Αρναουτάκη για την Περιφέρεια Κρήτης.
