Αντιπερισπασμοί στην ονοματοκαταγραφή επ’ ολίγον, ως συνέχεια επί θεμάτων που ανέκυψαν κατά το ρου. Πρώτη παρατήρηση ότι αποφεύγεται αναφορά στα νησιά κατά την ονοματοπεριήγηση, ίσως έτυχε τέλος πάντων, συμπτωματικά.
Τα νησιά η μισή Ελλάδα. Με υπέροχα ονόματα μάλιστα, Φολέγανδρος του γιού του Μίνωα, Πάρος, σύζυγος Μίνωα, Κεφαλονιά του Κέφαλου, Αίγινα (πρώην Οινώνη), κόρη του Ασωπού, η Κρήτη ανεξάντλητη, του Σπαρτιάτη Θήρα, του Μυκόνου, η Δήλος που φανέρωσε θεούς, η Νάξος Αριάδνης και Διόνυσου, η Σαλαμίνα της νίκης και προ χιλιετιών του Τελαμώνα βασίλειο και του Αίαντα πατρίδα, του Ιπποκράτη η Κω, του Ομήρου μάλλον η Χίος, της Λέσβου ποιητές η Σαπφώ και ο Αλκαίος, ο Απολλώνιος εκ Ρόδου όπου και το ένα των επτά θαυμάτων, επίσης ο ποιητής Αρχίλοχος του 7ου αι στην Πάρο, έως σήμερα από τον Ελύτη μέχρι τις Παναγίες Τήνου – Πάρου. O Οδυσσέας στην Ιθάκη, ο Άνδρος, με αποικίες, εμπόριο (Μήλος), στόλους, πολιτισμούς, σοφούς, ήρωες, επιστήμονες, σχολές, ουκ έστι αριθμός, από νησάκια που τα γυρίζεις σε μια βδομάδα με γάιδαρο ή σε δυό μερόνυχτα με βάρκα. Επί αιώνες και χιλιετίες διάρκεια, όχι εκλάμψεις τύχης, ορνιθοκλέπτες το σύθαμπο.
Δίχως αντίστοιχα μηδέ όνομα ή όποιας έννοιας ή μορφής επίτευγμα, χώροι και χώρες που για να τις περιηγηθείς απαιτούνται ξεποδάριασμα δεκαετίες με καμήλες, μέρες με το τηλέφωνο ή αεροπλάνο!..
Στο δεύτερο θέμα, φίλος παρατηρεί ότι πολιτεύματα συγγενεύουν και μεταξύ Ελληνικών πόλεων χωρίς συσχέτιση γεωγραφική, συμμαχική ή θρησκο – ιδεολογική. Συγγενεύουν διότι η κοινή εθνική συνείδηση διαμορφώνει ασυνείδητα κοινούς κανόνες λειτουργίας, κοινές πολιτικές πρακτικές και την εν γένει κοινή φιλοσοφική διάσταση και αντιμετώπιση όσων ανακύπτουν. Διαπιστώνεται, πάγια στη Σπάρτη, σε Δημοκρατίες – βασιλείες – τυραννίες, στόχος οι δυνατοί διαρκώς να υποβιβάζονται με μέριμνα της πολιτείας – κράτους σε ολοένα λιγότερο δυνατούς. Η δύναμη που συστηματικά και επίμονα τους αφαιρείται ως περίσσευμα, παροχετεύεται στους πιο αδύναμους ώστε ετούτοι να καθίστανται ολοένα λιγότερο αδύναμοι. Βήμα το βήμα, κλιμακωτά, σε βαθμίδες, κλιμάκια ή τάξεις κοινωνικές – επαγγελματικές – οικονομικές, σε βάθος χρόνου ή εξαιτίας καταλυτικών, ανατρεπτικών γεγονότων, επέρχεται και σταθεροποιείται μια καλύτερη ισορροπία υπέρ αδυνάμων. Δεν άρχουν - καν έστω συγκαταβατικά- ονόματα, τζάκια, πλούσιοι μήτε οσάκις κάπου, πράγματι, κάποιοι εξέχουν κάποτε εμφανώς.
Ο τρόπος λειτουργίας απέκλειε περαιτέρω ενδυνάμωση των δυνατών, που αναπόφευκτα θα επισυμβεί σε βάρος των αδυνάμων και διά της αφαίρεσης δεδομένων και προνομίων από τους αδύναμους. Η υπερσυγκέντρωση δύναμης σε ολίγους, προλαμβάνεται και πατάσσεται πριν ξεμυτίσει. Αδιάκοπα. Αληθεύει, τέλος, ότι αυτό το ασφυκτικώς πλήρες σύστημα δικλείδων ασφαλείας, δεν ισχύει απαρασάλευτα και ανυπερθέτως στις αποικίες, ούτε στις πόλεις – κράτη της Ελληνικής Μ. Ασίας.
Απολύτως ορθή απ’ αρχής μέχρι τέλους η ανάπτυξη του φίλου.
Αναγνώστρια παρατηρεί λόγω συχνών αναφορών σ΄αυτά τα πρόσωπα, παρά την αρχαιοελληνική αυστηρότητα (σήμερα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ), καραμπινάτη αιμομιξία αφού δύο αδελφοί, Αγαμέμνων – Μενέλαος, παντρεύονται δύο αδελφές, Κλυταιμνήστρα – Ελένη μολονότι αφορά μόνο τέκνα. Τα εκτός Ελλάδας τρισχειρότερα σε Αίγυπτο, Περσία, Ασσύριους κ.α. δεν απαλλάσσουν τους Ατρείδες...
Ορθότατα ξανά. Ό,τι στην Ελλάδα συνθέτει τραγωδία (Οιδίπους) ερήμην όλων των πρωταγωνιστών, με αυτοκτονίες, δράματα, τύφλωση κλπ, στην Αίγυπτο υφίσταται ως κανόνας συχνότατα. Ίσως γι’ αυτό 1) Ο πρώτος γάμος τελειώνει με φόνο. 2)Τα τέκνα Ιφιγένεια - Ορέστης – Ηλέκτρα εξαφανίζονται. 3) Φονεύεται και η Κλυταιμνήστρα υπό των τέκνων της. 4) Το θήλυ του 2ου ζεύγους, διαγράφεται. Τα τέκνα είναι και από τους δύο γονείς τους α’ εξάδελφοι. 5) Τα δύο ζεύγη χωρίζονται επί μακρόν και όταν το Μενέλαος – Ελένη επανασυνδέεται, μετά Τροίαν, στην αρχή φεύγει από την Ελλάδα ενώ δεν αποκτά άλλο τέκνο καίτοι νεώτατοι εισέτι.
Υποθέσεις εργασίας ή περιττολογίες τα ενίοτε μελανά, η ιστορία πότε στραβομουτσουνιάζει, κάποτε στρεβλώνει, ξάφνου σκουντουφλά, σταυροπόδι στο σταυροδρόμι, μπρούμητα και ανάσκελα, πρηνηδόν και ανακλαδιστά, ύπτια, υποβρυχίως, εναερίως εναλλάξ.
Κρίνα και βιόλες στον μπαξέ της ιστορίας των Ελλήνων τα ονόματα, ρουμπίνια και ζαφείρια, μαλαματόπετρες στο δακτυλίδι της όταν αλλού, το πλείστον, ένα μάτσο χάλια στων διαόλων τα κιτάπια.
Ευχαριστούμε όλους. Και επί των παρομοίων θα επανέλθουμε...
