Ετέθησαν διάφορα των όσων ονομάτων και συναφών από αναγνώστες, εκτός θέματος μάλιστα ορισμένα. Το κατς(!) απρόοπτα, τώρα δάνεια – αντιδάνεια γλώσσας ως επακολουθήσεις σχολίων, αναλύσεων, χαρακτηρισμών.
Με Τούρκικα κυρίως, η Ελληνική μοιάζει πλημμυρισμένη. Πλαστή η εικόνα, τα... Αγγλικά φαίνεται ότι συντριπτικά υπερέχουν, ενασμενίζονται, ενσωματώθηκαν ή εναιωρούνται τις τελευταίες δεκαετίες. Τα... Αγγλικά που είναι γεμάτα ορατά και αόρατα (kiss, boy, girl) Ελληνικά από γεννήσεώς τους, όπως εξάλλου τα Λατινικά, ενώ κατά Γ. Μιστριώτη («Γραμματολογία»), Σύροι, Φρύγες, Ιουδαίοι, Αιθίοπες, Ινδοί, διαλέγονταν και έγραφαν Ελληνικά (αλλοιωμένα κατά τόπον βάσει προφοράς, εκφώνησης συμφώνων – φωνηέντων όπως α, ου, ρ, λ, μπ, τρ, κλπ). Στα Περσικά, Αφγανιστάν, Μάγιας, Ίνκας, Αζτέκοι στην Αμερική.
Το φτωχικό, νομάδων της ερήμου αραβικό λεξιλόγιο, στράφηκε στην Ελληνική για εμπλουτισμό. Εμπόριο – πολιτική διπλωματία επικοινωνούν γραπτά – προφορικά με Ελληνικά. Πρώτο επιστημονικό κείμενο στο Ισλάμ, η μετάφραση «Στοιχείων» Ευκλείδη.
Γύρω στο 1000 μ.Χρ - στη Βιθυνία περί 1230 μ. Χρ – οι πρώτοι Τούρκοι, χωρίς εθνική γλώσσα α)δανείζονται Αραβικά, Ελληνικά, Περσικά, Λατινικά, β) αντιγράφουν και υιοθετούν ό,τι ακούν και γράφεται όπου σταδιακά εγκαθίστανται. Τα Ελληνικά και πάλι.
Αγάς=άγω, λοχαγός. Αμάν – αμανές = ημεν. Αμπάρι το εμπόριο. Άντε ντε από το άγετε. Ασκέρι η άσκηση. Αχούρι ο αχυρώνας. Αφέντης = αυθέντης. Βερεσές = φέρειν. Γιαχνί (φαγητό) από το αχνίζω. Γιόκ (όχι) το ουχί. Γρόσι (νόμισμα), ο χρυσός. Καΐκι = η αϊκή, αΐσσω το ρήμα. Ορμή. «πολυκάϊκος πολέμου». Μπουτ, μηρός. Κελεμπία, καλύπτω. Κεφτές και κιμάς, το κοπτόν. Κιοτής (δειλός), το κίω (υπάγω - τρέχω). Κιούπι, η κύπη (κύπελλο). Κοράνι, κορέω (φροντίζω) κουρέας. Παπούς το παπούτσι. Μπακάλης – μπαχάρι = ο Βάκχος. Μπρε (Κρήτη, ως σήμερα), μωρέ, ορέ. Νταής, μπουνταλάς, μπουλούκι, σοκάκι, σινάφι (η συνάφεια), ραχάτι η ράχη, τεφτέρι η διφθέρα (δέρμα). Χαμάλης ο χαμηλός.
Φαγητά, χαρακτηριστικά και χαρακτηρισμοί, επαγγέλματα, ιδιότητες, αξιώματα, εργαλεία, άνεμοι, αδιανόητες ονομασίες, τσέπη η σκέπη. Σελίδες επί σελίδων ονομασίες και ονόματα που στερεώθηκαν στην Ελληνική ρίζα, καθιερώθηκαν σαν Τουρκικά επί αιώνες καταναγκαστικά και πέρασαν ασφαλέστατα, αβρόχοις ποσίν στην Ελληνική. Από λόγιους και ποιητές μέχρι αγράμματους χωρικούς σε πόλεις ή απρόσιτους οικισμούς. Φυσικά, παράλληλα, τα Ελληνικά εγκολπώθηκαν, ενσφηνώθηκαν και ενσφραγίστηκαν, εγκλιματίστηκαν στα επί αιώνες ατελώς διαμορφωμένα, Τουρκικά. Παρόμοια διαδραματίστηκαν επί Ενετοκρατίας κι’ όμως η γλώσσα του «Ερωτόκριτου» και της εκπληκτικής λογοτεχνίας της εποχής, σήμερα θεωρείται και είναι Ελληνική αποκλειστικά. Κρητική εν προκειμένω.
Ως στοιχείο ζωντανό άλλωστε, επηρεάζεται, καθώς μεταπλάθεται, τροποποιείται, ασθενεί και πυρέσσει αγιάτρευτα, χωρίς να φταίει κανείς, σκουντουφλά, λανθάνει μεγαλοπρεπώς, αναμασά, στριφογυρίζει, κατά τόπους επιδέχεται μετατροπές και φωνητικά – ορθογραφικά – γραφολογικά επιθέματα. Επικαλύμματα. Ταυτοφωνία. Επανάληψη – επικάλυψη φθόγγων. Τροποποιήσεις. Ταχυγλωσσία ή βραδυγλωσσία. Συμπτύξεις και συμφυρμούς. Ταχταρίσματα και σούπες. Τάτσι μίτσι κότσι. Ταυτολογίες. Οπότε εκπωματίζονται, εκπορεύονται, εκτοξεύονται νέα σχήματα λόγου (εκτουρκίστηκαν αρκετά έτσι), εκτοπίζονται άλλα, κακοφορμίζουν κακοφωνίες, εγκαθίστανται παραφωνίες, αναβλύζουν καλλιφωνίες, φωνασκίες, εκθλίψεις φωνηέντων, συγχωνεύσεις (συναίρεση), τονισμοί, παρηχήσεις, το πρόσφυμα, σιγαλόφωνα, ψίθυροι, σύνθετα, παράγωγα. Συνεκφωνήσεις, επαναλήψεις, σιγήσεις, παιχνιδίσματα, τραυλισμοί, δριμύτητα – ένταση ήχων, συναιρέσεις. Τρέμουλα, τρεναρίσματα, τριγμοί, χροιά. Άλματα, παρακάμψεις, χασμωδίες.
Ανάλογα και αντίστροφα η Ενετική μονορούφι απορρόφησε (και μεταφορικά, προσηλώθηκε δηλαδή), εισέπνευσε την Ελληνική. Οι γλώσσες θα εμφυτευτούν και εμφιλοχωρήσουν, εμβυθιστούν την επαύριον, επειγόντως, επίτηδες θα εισρεύσουν, εισχωρήσουν και εισδύσουν, θα επιβληθούν, ενοποιηθούν και εντέλει ταυτιστούν. Παύουν να θεωρούνται δάνεια – αντιδάνεια, η αρχική προέλευση αραιώνει, αργοσβήνει, θα τυγχάνει γνωστή σε ολίγους που αρέσκονται να εξειδικεύονται πότε εξερευνώντας, πότε εξιδανικεύοντας, κάποτε εξισλαμίζοντας ή εξελληνίζοντας ή εξεναντίας και εξεπιτούτου εξισορροπητικά. Η αρχική δεν θα διδάσκεται, καν δεν υπάρχει, η ανακάλυψή της προϋποθέτει λεπτομερή και ενδελεχή έρευνα ολοένα δυσκολότερη, ανεξάρτητα των προθέσεων, εμπειρίας και επιτηδειότητας ερευνητή. Λάστιχο το ελαστικό εκ του ελαύνω.
Υπάρχει τελικό συμπέρασμα; ΝΑΙ. Μέρος μέγα των δανείων – αντιδανείων της γλώσσας μας είτε αποτελούν αμιγώς ρίζα Ελληνική, είτε πρόκειται για όρους διεθνείς, ονόματα – ονομασίες κάπως σαν... υποχρεωτικές.
Ακόμα κι’ αν διαθέτουν αντίστοιχο Ελληνικό όνομα φαξ, ασανσέρ, μπάλα, πακέτο, καφετέρια, σινεμά, ντέρτι, ντελίριο, τσεμπέρι, πατάτα, τουίστ, τοστ, τρένο, κεμπάπ, τρακ, μπράβο (το βραβείο), λαούτο, σάλτσα, πορτοφόλι στο παντελόνι, το γλέντι και γκρίνια, το ραντεβού.
Ο μεγαλύτερος δανειστής όλων των γλωσσών ήταν και παραμένει η Ελληνική. Εσαεί άτοκα... Τζάμπα...
