Πρόσφατα μια μεγάλη παρέα ηλικιωμένων κάνανε την καθιερωμένη τους συνάντηση για να πιούνε τον καφέ τους να πάνε οι πίκρες και τα φαρμάκια όλων κάτω όπως λέγανε τα παλιά χρόνια γιατί ο καθένας έχει και το δικό του φορτίο από τα βιώματα που είχε περάσει μέχρι και σήμερα.
Με αφορμή τα παραπάνω λόγια που γίνανε γνωστά κατά την ώρα του καφέ για την συμπεριφορά ορισμένων παιδιών προς τους γονείς τους τον λόγο πήρε ένας σημερινός πατέρας και παππούς που οι γονείς του είχανε έρθει από τη Μ. Ασία και μας είπε ότι: εγώ όταν ήμουνα μικρός πήγαινα συχνά κοντά στον πατέρα και στην μάνα μου όπου καθότανε στο τζάκι στην αυλή κ.λπ. και ότι μου λέγανε τα συγκρατούσα γιατί πίστευα όταν θα μεγαλώσω θα με χρειαστούνε. Πάντα μας λέγανε όλα να τα εκτελούμε για να έχουμε μια προοδευτική οικογένεια σε όλα εις το μέλλον μας.
Τους αγαπούσαμε και αναγνωρίζαμε με σεβασμό για όσα μας προσφέρανε για να φθάσουμε εκεί που είμαστε σήμερα. Δεν τα ξεχάσαμε γι’ αυτό η συμπεριφορά μας όταν φθάνανε σε μεγάλη ηλικία εμείς είχαμε την ευθύνη για τη διατροφή τους και για όλα. Ανταποδίδαμε τον σεβασμό πoυ τον δικαιούτανε μέχρι να τελειώσει η ζωή τους κοντά μας στα χέρια μας. Δεν τους παραδίναμε σε ξένα χέρια. Το παράπονό μου όμως είναι ότι γνωρίζω ορισμένα γνωστά πρόσωπα που τα παιδιά τους δεν τους προσφέρανε τίποτα και τους πηγαίνανε στα ιδρύματα ή στα γηροκομεία. Η πίκρα αυτών είναι και δική μας. Δύο από αυτά είναι: ένας πατέρας από την πόλη μας πριν αρκετά χρόνια είχε δυο παιδιά. Ο γιος του σταδιοδρόμησε πλούσια στην Αμερική και η κόρη του στην Αθήνα. Η μάνα τους είχε φύγει από τη ζωή και ο πατέρας τους ζούσε εδώ μόνος του. Όταν ήρθε σε μεγάλη ηλικία ένιωθε ότι έχει ανάγκη βοήθειας. Έτσι έγραψε γράμμα στο γιο του και του το έκανε γνωστό για να πάει κοντά του. Αυτός του απάντησε ότι εδώ πατέρα, είναι δύσκολο τα παιδιά να ζούνε με ηλικιωμένους. Καλά να είσαι του είπε και τότε θα πάω στην αδελφή σου. Την άλλη ημέρα πήρε τηλέφωνο την κόρη του και της είπε το αίτημά του. Του απάντησε και αυτή ότι είναι δύσκολο να ζούμε μαζί πατέρα. Έτσι πήγε στο γηροκομείο και άφησε εκεί την τελευταία του πνοή.
Το δεύτερο πάλι στην πόλη μας και έχει ως εξής: Η μάνα μου είπε ήτανε κατάκοιτη στο σπίτι μου. Πήρα τηλέφωνο τον αδελφό μου και τις δυο αδελφές μου που μένανε στην Αθήνα για να συμμετάσχουν με τη σειρά τους στα γηρατειά της μάνας μας. Όλα μου απαντήσανε ότι εδώ τα σπίτια μας είναι διαμερίσματα και δε χωρούμε. Αν και εσύ δεν μπορείς να την βάλεις σε ένα ίδρυμα του Δημοσίου. Όμως εγώ δεν την πήγα και την έχω στο σπίτι μου να πεθάνει χαρούμενη κοντά μου.
Μετά ένας άλλος πρόσθεσε ότι μια από τις εντολές του Θεού μας διδάσκει ότι ο σεβασμός παντού αλλά ιδιαίτερα στους γονείς που μας φέρανε στη ζωή είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Εγώ είπε, είχα βρει στο σπίτι του πατέρα μου μέσα σε ένα συρτάρι ένα γράμμα μου που το είχα στείλει στους γονείς μου όταν ήμουνα στρατιώτης και έγραφα στην αρχή του κειμένου:
Σεβαστοί μου γονείς είμαι καλά, το αυτό επιθυμώ και για εσάς όλους κ.λπ.
Συνέχεια πάλι είπε: όταν λείπει ο σεβασμός στην οικογένεια τα πάντα γκρεμίζονται και χάνονται και ούτε ερείπια δεν μένουν και ότι η καλύτερή μου τροφή είναι όταν ακούω συχνά να λένε για τον σεβασμό που προσφέρει η οικογένειά μου εις την κοινωνία.
Τα παραπάνω που αναφέραμε είναι λίγες από τις περιπτώσεις που είχανε συμβεί την παλιά εποχή. Τότε είχανε την συνήθεια και την εφαρμόζανε όλα τα παιδιά εις τους γονείς τους όταν ερχότανε στο γήρας τους ή όταν υπήρχε αρρώστια στην υγεία τους. Έτσι με αγάπη και με σεβασμό τους προσφέρανε όλα όσα ήτανε απαραίτητα για την διατροφή τους. Θεωρούσανε ότι η έλλειψης σεβασμού δείχνει αρρωστημένο άνθρωπο. Υπ΄όψιν ότι αυτήν την εποχή δεν υπήρχανε ιδρύματα, ούτε γηροκομεία για να τους προσφέρουν αυτά που είχανε ανάγκη.
Σήμερα όμως που οι γονείς έχουν την οικονομική τους άνεση επιλέγουν να μείνουν κοντά στα παιδιά τους εφ΄όσον το επιθυμούν. Αν αυτά συναντούν δυσκολίες να τους φροντίζουν λόγω των εργασιών τους τότε τους προσλαμβάνουν οικιακή βοηθό ή τους πηγαίνουν στα σύγχρονα ιδρύματα και μόνο λίγοι που δεν επαρκούν τα χρήματα τους καταλήγουν στα γηροκομεία. Έχουμε και λίγες περιπτώσεις που τα παιδιά εγκαταλείπουν τους γονείς τους γιατί αυτά απαιτούν να τους βάλουνε σε μια γωνιά του σπιτιού τους και να κατοικίσουν και αυτά μέσα και ακόμα να τους δίνουν ένα μέρος από την σύνταξη τους. Αν δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις τους τότε τους εγκαταλείπουν ή χρησιμοποιούν βίαιο τρόπο ή και ακόμα τους αφαιρούν την ζωή τους.
Τέλος ένας ηλικιωμένος πατέρας κάποτε δεν κρατήθηκε και είπε στα παιδιά του όταν είχανε αυτές τις αξιώσεις τους: παιδιά μου είναι ασέβεια αυτά που σκεφτήκατε και πρέπει να λογικευτείτε γιατί όταν θα φύγουμε εμείς από την ζωή – στον δρόμο θα βρεθείτε. Και τέλος ότι ο σεβασμός στους γονείς έχει μεγάλη αξία και όποιος τους περιφρονεί πέφτει στην αμαρτία.
