Το μολύβι στο χέρι, έτοιμο για δράση,
το κοιτάζω και με κοιτάζει, όμορφο είναι,
να μπορείς να σε ακούσεις και να μιλήσεις,
να μάθεις και να προσφέρεις ,εν ειρήνη.
Το μολύβι στο χέρι,, ξάστερος ουρανός,
κοντά στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Κοσμά,
με το βασιλικό, τον δυόσμο, την αμπερόζα,
όλα, κάτω από απαλό φως του Θεού.
Το μολύβι στο χέρι κι αναλογίζομαι...
τα βάσανα του κόσμου και την πορεία του,
όταν χάνεται η αγάπη και η κατανόηση
και η δύναμη να ηγείται, καταγράφοντας θανάτους.
Αρχίζω να γράψω... αλλά είναι και η αναμονή,
το πότε θα αρχίσουν και πως...και σκέπτονται...
για να πάρουν το αίμα πίσω, να εκδικηθούν,
μια σου ...και μια μου...και σχεδιάζουν.
Πανέμορφη είναι η ησυχία ,δίχως πολέμους ,
δίχως όπλα του θανάτου και φόβο,.
αυτά, που θέλουν να κάνουν σήμερα...τώρα
και το μικρό μολύβι με κοιτάζει με απορία.
Αλήθεια ,μου λέει, πάλι τα ίδια. δεν μάθαμε.
εγώ, ένα μικρό μολύβι ,καταλαβαίνω όσα μου λες
κι αυτοί οι μορφωμένοι, οι τα πάντα γνωρίζοντες,
δεν έχουν μάθει τίποτα από αγάπη!
Αλήθεια, τίποτα, αφού τόσα έχουν ακούσει,
όλοι τους, κάθε έθνος ,κάθε φυλή
και δεν μπορούν να οδηγήσουν ένα μολύβι,
να γράψει στις καρδιές τους την αλήθεια.
Μικρό μολύβι είμαι, ασήμαντο, όμως ,πονάω.,
όταν βλέπω ανθρώπους να θλίβονται και να δυστυχούν
κι αυτοί να κλείνουν τα μάτια και να αδιαφορούν, δίνοντας,
ναι, προτεραιότητα στην εξουσία κι όχι στον πλησίον Του κόσμου.
Αν όλοι είχαν αγάπη ,αυτό θα έγραφα καθημερινά
και θα ομόρφαινε ο κόσμος μας όλος
και κάθε δάκρυ, κάθε πόνος και θλίψη,
θα χανόταν, μπρος στο Φως της αγάπης Του!
Αρχίζω να γράψω...και το μολύβι σταματά ξαφνικά,
πέφτει κάτω και το χαρτί βρέχεται από τα δάκρυα του
κι εγώ, το σηκώνω, το κοιτώ και του λέω, συνέχισε και γράψε!
κι αυτό δακρυσμένο ,με ελπίδα , γράφει : Αγάπη ! Πάντα Αγάπη !
Ναι! ένας, κόσμος εν ειρήνη και αγάπη !
