Φύγαν τα χρόνια μας, άσπρα μαλλιά,
μάτια που λάμπανε, τώρα θολά
κι ένα χαμόγελο, δίχως μιλιά
μόνο το δάκρυ μας σιγοκυλά.
Σκέψεις και όνειρα ! σε μία γωνιά ,
μικρά λουλουδάκια ,δίχως ,θωριά
θέλουν να ανάψουνε τη φλόγα ξανά ,
να λάμψει η ζωή τους σ΄ αυτή τη στεριά.
Και ξάφνου! φωνούλες πολλές παιδικές,
στολίζουν αέρα και μαύρες καρδιές
την άνοιξη φέρνουν και πάλι σαν χτες.
Παππούδες ,γιαγιάδες ,γελάνε ξανά,
παιδάκια γενήκανε, όπως παλιά,
χιλιάδες χαμόγελα,, μυριάδες φιλιά.
Οι πιο όμορφες ώρες, στην άκρη του κόσμου,
σαν σμίγει το γέλιο στο δάκρυ γενιών
μικρή ευλογία με άρωμα δυόσμου.
