Τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι, πως και πως περίμεναν να έρθουν οι μεγαλοσκολάδες, όπως το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, Δεκαπενταύγουστος κλπ, για να φάνε επιτέλους καλά. Τότε μόνο έτρωγαν κρέας οι περισσότεροι, μια που και τότε, υπήρχε μεγάλη φτώχεια, ειδικά μετά τους πολέμους, η κρίση ήταν, καλή ώρα σαν και τώρα, λίγοι πλούσιοι, πολλοί φτωχοί. Τα φαγητά λιγοστά και περιορισμένα. Όσπρια που έσπερναν, χόρτα και γαλατερά, όσοι είχαν αιγοπρόβατα. Ψάρι, όσοι έμεναν κοντά στη θάλασσα... Τώρα; Χίλια καλά στο τραπέζι μας, μα πάλι κάτι θέλουμε...
Δεν υπήρχαν λαμπάδες και σοκολατένια αυγά. Τα παιδιά δεν περίμεναν δώρα και γλυκά, μα ένα κομμάτι ψωμί να το φάνε.
Δεν περίμεναν το νονό να τους πάει παπουτσάκια το Πάσχα, γιατί δεν τα γνώριζαν, δεν είχαν φορέσει ποτέ.
Δεν είχαν τηλεοράσεις, υπολογιστές, ηλεκτρονικά παιχνίδια. Κρυφτό, κουτσό, μακριά γαϊδούρα, πεντόβολα, ξυλίκι, ήταν τα παιχνίδια τους. Ομαδικά παιχνίδια και τα γέλια αντιλαλούσαν στα φαράγγια.
Τώρα όλα τα παιδιά, μόνα τους, απέναντι από ένα υπολογιστή, μιλούν με τους διαδικτυακούς φίλους τους....τους ψεύτικους φίλους...Κι' όμως η ζωή είναι ωραία και λίγη...
Κάποτε οι άνθρωποι, είχαν σεβασμό μεταξύ τους, τώρα σεβόμαστε μόνο εκεί που φοβόμαστε, η που έχουμε συμφέρον...
Δεν γνώριζαν τότε πέρα από τον τόπο τους, πέτρα πέτρα, σπιθαμή προς σπιθαμή... Τώρα δεν γνωρίζουμε καλά καλά την πόλη μας, αλλά ταξιδεύουμε, σε ξένους τόπους για να φανούμε κοσμογυρισμένοι...
Μα η ζωή, τελικά, είναι απλή και όταν έχουμε υγεία, είναι πανέμορφη και αν καμιά φορά μας τραβάει τα χαλινάρια, ξέρει αυτή τι κάνει...Γιατί η ζωή είναι ωραία, εμείς την κάνουμε να φαίνετε άσχημη..
Κάποτε οι άνθρωποι, περνούσαν έναν συνεχή Γολγοθά, μα τον ζούσαν σαν Ανάσταση...
Μακάρι να ζήσουμε και εμείς την δική μας Ανάσταση, αρκεί να το καταλάβουμε ότι ήρθε...
Καλή Ανάσταση σε όλους...
Οι μαντινάδες και οι στίχοι που στείλατε με τη λέξη, σκαμπίλι:
Πλοκαμάκη Χρυσούλα (Αθήνα)
Με το σκαμπίλι, η ζωή μου είπε καλημέρα
γροικώ τον, τον αντίλαλό, τη νύχτα και τη μέρα.
Πυρουνάκης Μιχάλης (Αθήνα)
Άλλη 'ν' η ρόγα 'ς το βυζί κι' άλλη 'ναι 'ς το σταφύλι
κι' αν δεν το θέλωμε μαζί, θα σού 'ρθει το σκαμπίλι.
Κουτσελάκης Αντώνης Νέλος (Ιεράπετρα)
Αρραβωνιάσου, αφού το θες, μ' αυτόν που 'χεις διαλέξει
μα 'ναι το δυνατότερο, σκαμπίλι, που 'χεις παίξει.
Τσιτσιγιάννης Γιάννης (Βόλος)
Σ' αγάπη που σου έδωσα, σκαμπίλι ο μισεμός σου
σημάδι που το κράτησα, να 'χω κάτι δικό σου.
Μυντιλάκη Μαρία (Χανιά)
Άλλο τα θέλω και των δυο κι άλλο τ' ενώς τα πρέπει
καλιά φίλου σκαμπίλισμα, παρά τ' εχθρού ραέτι.
Μπακιρτζής Δημήτρης - Τζανοδημήτρης (Πεμόνια Αποκορώνου Χανιά)
Τση προδοσίας μου 'παιξες, κερά μου ει το σκαμπίλι
μυριοσκαμπιλοπαίζεις μου, μα 'τουτο θα με στείλει.
Ψαθόπουλος Λεωνίδας (Αθήνα)
Μοίρα στη ζήση μου 'παιξες, το πιο γερό σκαμπίλι
κι αρμύρας γεύση άφησες, 'πο δάκρυα στα χείλη.
Ζαχαριουδάκης Γιάννης (Γαλιά Μεσσαράς Ηράκλειο)
Είναι σκαμπίλι, απού, μπορεί μία ζωή να σώσει
και μια αγάπη δυνατή, φιλί να τη σκοτώσει.
Σκουντριδάκης Σήφης (Κουρνάς Αποκορώνου Χανιά)
Πάλεψα μ' άγρια θεργιά, δε μ' άνοιξε αρθούνι
μα το σκαμπίλι το ΄φαγα από 'να μεληγκούνι.
Γαριπαντώνης (Νύβριτος Μεσσαράς Ηράκλειο)
Σου 'δωκα την αγάπη μου και πράμα δε ν-επήρα
κι' ένα σκαμπίλι δυνατό, μου 'παιξε πάλι η μοίρα.
Ζουρμπάκης Γιώργης (Ρέθεμνος)
Καλλιά να πέσεις, να βαρείς, παρά να φας σκαμπίλι
γιατ΄ οι εχθροί σου θα γελούν και θα γενείς ρεζίλι.
Χατζόπουλος Ι.Δημήτριος (Λείβαδος Ρεθύμνης)
Να χεν ο Χάρος πρόσωπο, σκαμπίλια να του παίξω
να φύγω χαμογελαστός, μαζί ντου να παλέψω.
Σπυριδάκης Μιχάλης ('Αγιποι Δέκα Μεσσαράς Ηράκλειο)
Χέρι ποτέ δε σήκωσε, όμως τα δυο τζη χείλη
κάθε φορά που τ' άνοιγε, ήτανε και σκαμπίλι.
Φανουράκης Ηλίας (Αγιοι Δέκα Μεσσαράς Ηράκλειο)
Μου 'δωκε πάλι σήμερο, η μοίρα το σκαμπίλι
κι' έσβυσε το χαμόγελο, από τα δυό μου χείλη.
Νικηφόρος Νικόλαος (Αξός Μυλοποτάμου Ρέθεμνος)
Το γέλιο είναι περιττό η στο δικό μου αχείλι
γιατί δοκίμασα κι' εγώ, του χωρισμού, σκαμπίλι.
Κιουρτσιδάκη Νίκη (Φρατζεσκιανά Μετόχια Ρέθεμνος)
Κρύος ιδρώτας μ' έκοψε, σα να 'φαγα σκαμπίλι
όταν σε είδα να φιλείς, φως μου δυο ξένα χείλη.
Γαλλιός Μιχάλης (Μαργαρίτες Μυλοποτάμου Ρέθεμνος)
Χίλια σκαμπίλια μου 'δωκες, μα δε σου καταρούμαι
γιατί σε αγαπώ πολύ, το λέω δε ντ' αρνούμαι.
Σηφάκης Λευτέρης (Αθήνα)
Μοίρα δε ξεβαρέθηκες, σκαμπίλια να μου δίνεις
κι' ολοχρονίς, ένα λεφτό, ήσυχο δε μ' αφήνεις.
Παπαδάκη Κωνσταντίνα (Μεγαλόπολη Αρκαδίας)
Σκαμπίλες μοίρα ύπουλα, δίδεις μου καθα τόσο
κι' όλο απ' το επόμενο, πασκίζω να γλυτώσω.
Μουλουδάκης Γιώργης (Αλόιδες Μυλοποτάμου Ρέθεμνος)
Εμείς δε ν-επαρθήκαμε, έχουμε μείνει φίλοι
και το ποδυναστήκαμε*, τση μοίρας το σκαμπίλι.
ποδυναστήκαμε = δεχτήκαμε
Το επόμενο μας θέμα είναι συχνομιλώ και το μεθεπόμενο ξιπούμε.
Στέλνετε στα τηλέφωνα, 6981571714 6977185491.
