Τούτη η στιγμή
Τούτη η στιγμή δε μ'αφορά...το μέλλον δε με νοιάζει...
για ότι φεύγει και περνά...λέω πως δεν πειράζει...
Είναι αδιανόητο...το χρόνο να δαμάσω...
το άπιαστο το όνειρο...δεν προσπαθώ να πιάσω...
Η κάθε ώρα που περνά...λίγη χαρά μου δίνει...
μα είναι περισότερη...η πίκρα που μ'αφήνει...
Αχνές εικόνες στο μυαλό...έχουνε απομείνει...
γιατί η ζωή την πόρτα της...αρχίζει να μου κλείνει...
Και προσπαθώ να κρατηθώ...το χρόνο να νικήσω...
με μόνο μια ψευδαίσθηση...πως για πολύ θα ζήσω...
Κάνω τη θλίψη μου χαρά...κι-όση ζωή μου μένει...
να τη'νε φτιάχνω όμορφη...κι-όχι μιζεριασμένη...
Δεν οφελεί να σκέφτομαι...πολύ και να γκρινιάζω...
έτσι κι-αλλιώς τη μοίρα μου...εγώ δε την αλλάζω...
'Οσο λοιπόν μ' απόμεινε...και έχω το μυαλό μου...
θα στέκω χαμογελαστή...μπρός στο παράθυρο μου...
Να βλέπω την ανατολή...τον ήλιο που προβάλει...
και να του λέω έχε γειά...το δειλινό και πάλι...
Δήμητρα Μπαττή (Χανιά)
Πως να μην πω για κόλαση
Πως να μην πω για κόλαση, πως να μην πω για πόνο
αφού και η ζωή που ζω, μια κόλαση 'ναι μόνο.
Κακούς αθρώπους γνώρισα, καλούς που δείχναν φίλοι
κι' όμως κι' οι δυο μου δώσανε, πίκρα, καημό στα χείλη.
Έκαμ' αγάπες και φιλιές κι' είχα πολλές ελπίδες
κι' ν'αφορμή και 'δα περνώ, μπόρες και καταιγίδες.
Εγώ κι' αγάπες έκαμα, φιλιές με χίλιους κόπους
μα με πληγώσαν πιο πολύ κι' απ' τσι κακούς αθρώπους.
Με όνειρα ξεκίνησα στσι παιδικούς μου χρόνους
και τώρα μοιάζω 'νους δεντρού, με μαραμέμους κλώνους.
Το μέλλον δε μ' απασχολεί, μα και το χθες θα σβύσω
θα προσπαθήσω το παρόν, όπως μπορώ να ζήσω.
Φανουράκης Ηλίας (Άγιοι Δέκα Μεσσαρά Ηράκλειο)
Τσι Κρήτης και τ'αθρώπου.
Χλωρά κουκιά, σταφιδολιές, και πιπεριές ξιδάτες,
οι αγκινάρες φέρνουνε, στο καφενέ πελάτες.
Οφτή πατάτα τσικουδιά, αλάτσι και λεμόνι,
η φέτα κι ο λαδόνταγκος, το μερακλή σκλαβώνει.
Σάμε να βράσουνε οι χοχλιοί, στο πήλινο τσικάλι ,
σαρδέλες στο λαδόξυδο, ο καφετζής θα βάλει.
Με λιανοκούκια, ψιλολιές, και με παξιμαδάκια,
ανοίγεται η όρεξη, και δώσ' του καραφάκια.
Στα πιο απλά στελιώνεται, παρέα επι τόπου,
μα αυτή ναι και η ομορφιά, τση Κρήτης, και τ' αθρώπου.
Κουκλινός Αντώνης (Ασήμι Μονοφατσίου Ηράκλειο)
Το λένε κρητικό κρασί κι ας έχει γίνει ξύδι.
Τη γνώμη μου θέλω να πω.δε γράφω ιστορία
για μουσική που γνώρισα και ποιά θωρώ πορεία.
Όποιος γυρίζει τα χωριά τση Κρήτης θα γνωρίζει
δεν έχουν ίδια προφορά, εύκολα ξεχωρίζει.
Αλλιώς μιλούνε στα Χανιά, αλλιώς πέρα στη Στεία,
άλλη γροικάς στο Ρέθεμνος γή Κάστρου μελωδία
Και ένα-ένα τα χωριά ν'άκουγες μουσική τους
θα πεις υπάρχει διαφορά κι ας μοιάζουν μεταξύ τους
Γιατί τα λέω όλα αυτά;;.Μα θέλω να τονίσω
τσι μουσικές διαφορές κι απώς θα συνεχίσω.
Παλιά είχανε τα όργανα λύπες, χαρές να λένε
κι εδά γροικάς μες στη χαρά στα ξαφνικά να κλαίνε.
Τραγούδια και παρέες τους, τρόποι να διασκεδάζουν
κι εδά θωρείς δυο να λαλούν και δέκα να φωνάζουν.
Με την αστικοποίηση ήρθανε κι οι συλλόγοι
και γίνηκ' ένας αχταρμάς -ίσως δραχμών οι λόγοι.
Ξεκίνησαν να σώσουνε έθιμα και αξίες
να σμίγουνε, ν'αναστορούν χωριών τους ιστορίες.
Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό το πράμα,
μα μπερδευτήκαν μουσικές και γίναν νέο κράμα.
Γεραπετρίτες μαθητές και δάσκαλοι Χανιώτες
δε γίνεται βιώματα να μάθουν με τσι νότες.
Δε ξέρει κισσαμίτικα καλά ο Λασιθιώτης
κι ούτ'ανατολικούς σκοπούς καλά ο Ρεθεμνιώτης.
Δεν έχουνε βιώματα να παίζουνε στο Κάστρο
τ'Άη Βασίλη τσι σκοπούς, όσο κι αν έχουν άστρο.
Τ'αποκορωνιώτικα, όσο κι αν μελετήσεις,
άμα δεν έχεις πρότυπο, τον Πιπερή ν'αφήσεις!
Μουντάκη λύρα άκουσε, μ'αυτό θά'χει ουσία
παρέες αλφιανές αν βρεις και όχι τα μουσεία.
Πήγε ο Μούντης στσ'ουρανούς, λύρα να δείξει σ'άλλους,
βρες τσι καλούς του μαθητές να έχεις για δασκάλους.
Δεν παίζουν τα στερουσιανά όπως ο Τζιβιδίκος
κι όσο κι αν φας το όργανο, ο κόπος πάει αδίκως.
Ούτε καλά το Σκορδαλό δεν ημπορείς να νιώσεις,
άμα παρέες Μέλαμπες και Σπήλι δε στελιώσεις.
Το Τζέγκα και το Χάρχαλη, Μαύρο και Κουτσουρέλη
δεν τονε νιώθεις αν δε ζεις για χρόνους στο Καστέλι.
Το πεντοζάλι στα Σφακιά, στο Ρέθεμνος η σούστα
στο Μαλεβίζι καστρινό, αγκαλιαστό στον Κρούστα.
Συρτά καλά στην Κίσσαμο με την παλιά αξία
και κοντυλιές Γεράπετρο, Αμάρι και Σητεία.
Βέβαια παίζουνε παντού τση Κρήτης μελωδία,
μ'αλλιώς το ζει κάθε χωριό κι αλλιώς μες στα ωδεία.
Και θα μου πεις εφύγανε, πάνε τα χρόνια εκείνα,
μ'άλλο να κολυμπάς γυαλό και άλλο στην πισίνα.
Αυτό το κράμα σήμερο κάθε καρές καρύδι
το λένε κρητικό κρασί κι ας έχει γίνει ξύδι.
Παλιά ήσαν οι δουλειές σκληρές, μ'αν ήταν πανηγύρι,
όλα τα παραμέριζαν για του γλεντιού χατήρι.
Λίγες εδά είν'οι δουλειές και γλέντι όπου βραδιάζεις,
μ'αν κάθε μέρα τρως αρνί, λαμπρή τηνε λογιάζεις;
Δε παίζουν μόνο καστρινό, συρτό, τριζάλι, σούστα,
μα ό'τι τραβά η όρεξη στων πελατών τα γούστα.
Στη λύρα μ'ευρωπαϊκούς παλιά χορεύαν ντάμα,
ανάγκη ήτανε του νιού νά'ναι τση νιας αντάμα..
Μα σήμερο έχει μαγαζιά ό'τι ποθείς ν'ακούσεις.
Δεν είν'ανάγκη όπου συρτά με βαλς μαζί να λούσεις.
Δε φταίνε μόνο οι μουσικοί, μα πιο πολύ οι φίλοι,
που θέλουν πιο πολύ να δουν, παρά ν'ακούσουν χείλη.
Δεν ξέρουν να χωρίζουνε το στάρι από την ήρα
και βρίσκουνε ποιός θέατρο παίζει μαζί με λύρα.
Οι μουσικοί που γνήσιες παίζουνε μελωδίες,
υπάρχουν και τσι μουσικές θα πάψουν αμαρτίες.
Υπάρχει τρόπος μουσικούς να βρεις να δοκιμάσεις.
Άσε τ'αυτί σου στο σκοπό να δεις, θ'ανατριχιάσεις;
Εκιά που ακούς τ'όργανα κι αγγίζουν την ψυχή σου,
για μερακλήδες παίζουνε, δείξε την προσοχή σου!!!
Πιστεύω δύναμη ψυχής έχει αυτός ο τόπος
κι έχει μεράκι μη χαθεί ο γνήσιος ο τρόπος!
Συγνώμη αν σε κούρασε η γνώμη μου που είδες,
δεν ξέρω αν είμαι μερακλής, μα είναι για μερακλήδες!!!
Γαγάνης Γιώργης (Ατσιπόπουλο Ρέθεμνος)
