Οι μαντινάδες και οι στίχοι που στείλατε με το ελεύθερο μας θέμα:
Μαλλιαράκης Ανδρέας (Ρέθυμνο)
Στο γάμο τση, αναστεναγμέ, οσά ν-το κλέφτη, άμε
και κάμε αέρα να τα δω' τα στέφανα τζη, χάμε.
Πως να παλέψω το σεβντά. που 'ναι θεριό μεγάλο
και τ' όνειρο που έσβησε κι εδά δεν έχω άλλο.
Σγουράκης Βασίλης (Παλαιά Ρούματα Χανιά)
Σπαθιά κρατούσε η μοίρα μου, και πήγαμε, στ' αλώνια
με νίκησ' άλλη μια φορά, μα μείναμε στα λόγια.
Είπε ότι κατάλαβε ίντα 'χω περασμένα
μα δύσκολα σβήνει κανείς, τση μοίρας τα γραμμένα.
Τα λόγια μου ήτονε γλυκά μήπως κι αλλάξει γνώμη
όμως παρέμεινε σκληρή κ' είπε θα φύγω μόνη.
Βουρκώσανε τα μάθια μου, το αίμα μου μαργώνει
και πίστεψα τση μοίρα μας, είμαστε κληρονόμοι.
Μαυρουδή Μαρία (Μοίρες Ηρακλείου)
Τον γείτονά μου αγαπώ, ωσάν τον αδερφό μου
αφού στις δύσκολες στιγμές, τον έχω στο πλευρό μου.
Όσο μπορώ τον γείτονα, σαφί θα τον προσέχω
γιατί θα έρθει η στιγμή, π' ανάγκη θα τον έχω.
Λουλουδάκης Μαρίνος (Ηράκλειο)
Πεντάμορφε μου ουρανέ, μοναδική μου βιόλα
άνοιξε τα ματάκια σου, πε μου τελείωσαν όλα.
Πως είναι όνειρο κακό, πώς είναι η σκέψη πλάνα
και πως δεν έχασα εγώ, την δύστυχη μου μάνα
Πες μου πως δεν ορφάνεψα, να ξεχαστεί σαν λέξη.
δεν πήρε πες ο θάνατος, μες στην καρδιά μου θέση
Σήκω αντάρτη της ζωής και κάνε μου τη χάρη.
που πάντα εγώ καμάρωνα, πού ήσουν παλικάρι.
Σήκω επάνω να μου πεις χρόνια πολλά παιδί μου
που μου 'λεγες όπου πατώ να έχεις την ευχή μου.
Κουτσελάκης Αντώνης (Ιεράπετρα)
Τοιχογραφία να τη δω, σ' ενός τζαμιού την άκρη
για ξένη αγία στων μαθιών , στσ' άκρες δε βγάνω δάκρυ.
Άθεος κι απροσκύνητος, μένω στη μπερασά τζη
που 'χει πολλούς στα γόνατα, ρίξει το κοίταγμα τζη.
Αγία που λατρεύω τη, σε εικόνα 'κουμπισμένη
είσαι, κι εγώ ο άθεος, που 'χω προσκυνημένη.
Λεουνάκης Νεκτάριος (Συρίλι Χανιά)
Στη χειμωνιά τσ' αγάπης σου, μ' έδεσες μ' αλυσίδες
μα θα τσι σπάσω και θα' ρθούν μέρες αλκυονίδες.
Στα βράχια των ονείρων μου, στη μέση του χειμώνα
χτίσε φωλιά στου ήλιου μου, την ζέστη, αλκυόνα.
Όσο το κύμα θα χτυπά, σε γρανιτένιες ξέρες
θα κρύβω την ελπίδα μου, σ' αλκυονίδες μέρες.
Ζερβουδάκης Προκόπης (Καμπανός Σελίνου Χανιά)
Τσ' αμοναξιάς σου προσπαθώ τσοι τοίχους να γκρεμίσω
μα αδύνατο μου φαίνεται όσο κι αν προσπαθήσω.
Σ' ενα κελί που μοναξιά, το 'χουνε βαπτισμένο
θα ζω σαν έφυγες μακριά, πουλί μ' αγαπημένο.
Λάμπος Κώστας (Πειραιάς)
Τα νέα σου μου τα 'πανε , μα 'γω δε θα μιλήσω
για δε κατέω να χαρώ για σε, η να δακρύσω.
Τα νέα σου τα έμαθα, την ώρα που χαράζει
κι είπα τσ΄αυγής πως γίνεται με δειλινό να μοιάζει.
Σπυριδάκης Μιχάλης (Άγιοι Δέκα Μεσσαράς Ηράκλειο)
Μια φορά κι έναν καιρό, μου χες πει πως μ' αγαπάς
τώρα φεύγεις δε λυπάσαι, κλαίγοντας ρωτώ που πας.
Τρέχουνε τα δάκρυα μου μα εσύ αδιαφορείς
όνειρο μου, τ 'όνειρό μας, να γκρεμίσεις πως μπορείς.
Φεύγεις και τα σ' αγαπώ μου, κλείνω μέσα στην καρδιά
κι αφού σ' έχω σαν Θεό μου, σου χαρίζω τα κλειδιά.
Φύλαξε τα, πρόσεχε τα, σαν τα μάθια σου τα δυο
κι αν ποτέ το μετανιώσεις, γύρνα να στα ξαναπώ.
Αγγέλα (Ηράκλειο)
Παλάτι μέσα στην καρδιά, για σένα είχα χτίσει
να κατοικείς παντοτινά, κανείς μην σ' ενοχλήσει.
Μα συ δεν το σεβάστηκες, ρημάδι το 'χεις κάνει
αναρωτιέμαι το γιατί κι ο τόπος δε με βάνει.
'Αχι παντέρμη μου καρδιά, έπρεπε να γνωρίζεις
με άμμο και φτηνά υλικά, παλάτια πως δεν χτίζεις.
'Έτσι και η αγάπη σου, φτηνή και σκάρτη ήταν
κι' όσα μ' αγάπη έχτιζα, στον άνεμο χαθήκαν.
Γαριπαντώνης (Νίβρυτος Ζαρός Ηράκλειο)
Στον ασκιανό του φεγγαριού, κάθε βραδιά καθίζω
γιατί δεν θέλω να με δει, την ώρα που δακρύζω.
Γιατί το δάκρυ του καημού, μόνο τη νύχτα βγαίνει
που η σκέψη στην αγάπη σου, είναι συγκεντρωμένη.
Και το φεγγάρι μάρτυρα, έχω στον έρωντα μας
απού αυτό δε μαρτυρά, ποτέ τα μυστικά μας.
Νικηφόρος Νικόλαος (Αξός Μυλοποτάμου Ρέθυμνο)
'Αφησ' με μοίρα μια φορά και μένα να γελάσω
μα με τα τόσα βάσανα, έχω καιρό να κλάψω.
Πως είναι το χαμόγελο, ξεχνώ και δε θυμούμαι
και με το κλάημα καθ' αργά, θέτω κι αποκοιμούμαι.
Στεφανάκης Μιχάλης (Γάλλου Ρέθυμνο)
Διακόσα χρόνια πέρασαν, απ' την Τουρκοκρατία
μα το δεντρί τση λευτεριάς ανθίζει στην πορεία.
Άρχισαν επανάσταση, γιατί ήταν σκλαβωμένοι
μα άλλοι δικαιώθηκαν και βγήκαν κερδισμένοι.
Η ιστορία γράφεται, με κόπο και θυσίες
και όχι μ' ευχολόγια και ειδωλολατρίες.
Χρειάζεται επαγρύπνηση, πίστη μα και αγώνας
να γίνουν έργα αθάνατα, όπως ο Παρθενώνας.
Παπαδάκη Κωνσταντίνα (Μεγαλόπολη Αρκαδίας)
Σαν έχεις νιάτα το θαρρείς, ποτές δε θα γεράσεις
μα σα γεράσεις θέλει το, τσ' άλλους να ξεπεράσεις.
Να ζήσεις πλια 'περσότερο, ρέγεσαι και τη ζήση
παρακαλείς νυχθημερόν, χρόνους να σου χαρίσει.
Σα η ζωή είναι γλυκιά και δε ντη 'ποχορταίνεις
θες να τη γεύεσαι σαφί, κι ας με κατσούνα πιαίνεις.
Λιονής Γιάννης (Ατσιπόπουλο Ρέθυμνο)
Σαν το πουλί επέρασες, ομπρός μου κι έφυγές μου
και φέρνω το φτερούγισμα εις τση αθιβολές .
Σαν τον ξερό τον ποταμό, είναι η μοναξιά μου
και δεν περνά μηδέ πουλί, να πιεί νερό κοντά μου.
Κι αν περάσει και σταθεί, να πιεί νερό κοντά μου
κάθεται και μου κελαϊδεί, τον πόνο του σεβντά μου.
Ψαθόπουλος Λεωνίδας (Αθήνα)
Ο χωρισμός βαρύ ποτό κι εκείνος π' αγαπάει
μοιάζει παιδιού που η μυρωδιά, μονάχα τον μεθάει.
Κακό μεθύσι απ' αυτά που άνθρωπος δε θέλει
γη 'ναι μεγάλος γη μικρός, κοπέλα γη κοπέλι.
Σκουλάς Νεκτάριος (Ηράκλειο)
Καλή χρονιά σας εύχομαι και να 'ναι η πεθυμιά σας
καλότυχη και να 'χετε, πάντοτε την υγειά σας.
Καλλιτσουνάκη Αθανασία (Ρέθυμνο)
Μέσα στο ψέμα εγώ δε ζω, το δήθεν δε μ' αρέσει
θα λέω αλήθεια, δίπλα μου, να μείνει όποιος μπορέσει.
Κι ανε ζητάς κανάκεμα και λόγια μαγεμένα
ψάξε τα αλλού μη τα γυρές, καθόλου από μένα.
Εγώ δε κάνω με πολλούς, διαλέγω τσι τσ' ανθρώπους
μ' εγωιστές και πονηρούς, δεν έχω πλέον τρόπους.
Καλλιτσουνάκη Γιάννα (Ασκύφου Σφακίων Χανιά)
Εγώ 'μαι που κουβάλουνα διπλό σταυρό στον ώμο
και τον δικό σου να μη βρεις εμπόδια στο δρόμο.
Και 'δα θωρείς με, αμοναχή, γερτή να πιαίνω μόνη
δεν ρώτηξες κι αν το 'καμες δεν το 'χω μάθει ακόμη.
Κιανείς μην έρθει να με βρει και με ρωτήξει ίντα 'χω
μονάχα αυτό μπορώ να πω "για δυο σταυρούς υπάρχω''.
Κουκλινός Αντώνης (Ασήμι Μονοφατσίου Ηράκλειο)
Πχιός τόλμησε και τα 'βαλε, με τσι καρδιάς τα πάθη
που δε ν’ υπήρξε ν’ άθρωπος, και να μη κάμει λάθη.
Ότι κ’ αν κάμει ο άθρωπος, το λάθος συγχωρείται
αρκεί να το παραδεχτεί και να μη προσποιείται.
Κιανείς δε ν’ είναι τέλειος, στο κόσμο αυτό το ψεύτη
κ’ απου θαρρεί τ’ αντίθετο, ας πάει στο καθρέφτη.
Ξεκαρδάκη Αντωνία (Μοίρες Ηρακλείου)
Θυμάσαι ήντα μου 'λεγες, όταν με πρωτοείδες
και τώρα φεύγεις παίρνοντας, όλες μου τις ελπίδες;
'Όνειρα πού 'χα μια ζωή, καρδιά ψυχή και σώμα
αφού τα πήρες βάλε με, αζωντανή στο χώμα.
Όντε το σώμα μου ταφεί και λιώσει το κορμί μου
τα κόκκαλα θα γράψουμε, πως είσαι η αφορμή μου.
Μποτωνάκης Κώστας (Χανιά)
Ζω μέσα στην αγάπη σου, μια λίμνη μ' ευτυχία
κι είναι νότες τα λόγια σου, στου νου μου τα ηχεία.
Σκέψη μου πες μου πως μπορείς και ξαγρυπνάς μ' εκείνη
και πως κουρντίζεις τη καρδιά, τέτοιους παλμούς να δίνει.
Λεώνης Γιάννης (Αθήνα)
Μου δε λεπτό δε σταματά, ο χρόνος δε γιαείρει
να 'χε μιλιά θα σου 'λεγε ''καλώς το μουσαφίρη''.
Κλεύγει του χρόνου ο γλετζές, του Χάρου δε χαρίζει
με λεπτοδείκτες δε μετρά, τσ' ώρες του που γλεντιζει.
Σηφάκης Γιώργης -Σιμισακογιώργης (Ρέθυμνο)
Φίλος θα πει να χαίρεται, σε κάθε μια χαρά σου
μα και να στέκει δίπλα σου, σε κάθε συμφορά σου.
Μια τρίχα' πο τα γένια μου, να κόψουν δεν αφήνω
μα για' να φίλο μπιστικό και τη ζωή μου δίνω.
Κουτσάκη Χρυσούλα (Αντισκάρι Ηρακλείου)
Πο τσι ζωής το δύσκολο κι άβολο μονοπάτι
περνώ μα είναι η στράτα μου, ασπαλαθιές γεμάτη.
Κι όπου σιμώσω αγγίζουνε, τρυπούνε το κορμί μου
κι αιμορραγούνε οι πληγές, μαζί με την ψυχή μου.
Μα 'ρθες εσύ με τη γ-καρδιά και με φτερά στη μ-πλάτη
και να με βγάλεις ήθελες, από το μονοπάτι.
Απλώνεις μου το χέρι σου, δίδω σου το δικό μου
μα ξύπνησα και ήτονε ψεύτικο τ' όνειρο μου.
Δρακάκη Ζωή (Ρέθυμνο)
Γύρνα γιατί μου λείψανε, τα λόγια που 'χες τάξει
πως ούτε και ο θάνατος, μπορεί να μας πειράξει.
Μα εσύ σε κάθ' αναποδιά, τα 'κανες όλα πέρα
και πήγαινες και έπιανες, μιας αλληνής τη χέρα.
Πες μου πως το μπορείς αυτό, να τάζεις και να φεύγεις
να γίνεσαι τόσο σκληρός και να με αποφεύγεις.
Θα μετανιώσεις κάποτε, μα θα 'ναι αργά θυμήσου
γιατί θα είμαι ποια αλλού, ποτέ ξανά δική σου.
Καλλέργης Κώστας Κ.Ι.Γ.Κ. (Λούτρα Ρέθυμνο)
Στον σκοτεινό μου ουρανό, η σκέψη η δική σου
ουράνιο τόξο γίνεται και ήλιος η μορφή σου.
Κι ένα λεπτό φτάνει στη γη, κάποιος να σ' ανταμώσει
για να γεμίσει αρώματα και ομορφιά και γνώση.
Όλες του κόσμου οι ομορφιές να μπούνε σε μια μπάντα
στην άλλη εσύ, στη σκέψη μου, πρώτη θα βγαίνεις πάντα.
Βοτζάκη Κατερίνα (Ρέθυμνο)
Την πατανία του σεβντά κατάχαμα 'χω στρώσει
ο έρωντας μου σαν περνά, να μπει και να ξαπλώσει.
Μα η μοίρα μου περίφραξη έκαμε στο περβόλι
κι όντε σιμώσει ο έρωντας, του παίζει με μπιστόλι.
Κι ειν' ο σεβντάς κατάκοιτος, χάμε κι αργοποθαίνει
κι η μοίρα μου ένα νερό, που τση ζητά δεν πιαίνει.
Σεβντά μου δείξε δύναμη και φύγε του θανάτου
κι εγώ μη ΄κουσω τ' άσκημο, πως χάνεσαι, μαντάτου.
Σήκω και ριξ' τση μοίρα μου, μια μπαλωτέ να πέσει
και κάτσε 'πα στο πλάι μου, στην αδειανή τη θέση.
Το επόμενο μας θέμα είναι η λέξεις, μπαξές, ρόδο, μυρωδιά.
Στείλετε στο τηλέφωνο 6981572714.
Πιτάκια με γλυκοκολοκύθα, αλμυρά και γλυκά
Για την ζύμη μας θα χρειαστούμε:
3 φλυτζ. τσαγιού αλεύρι
3-4 κ.σ. ελαιόλαδο
λίγο χυμό λεμόνι
1 φλυτζ. τσαγιού χλιαρό νερό
Για τη γέμιση:
1,5 κιλό κολοκύθα γλυκιά
μισό φλυτζ. τσαγιού ελαιόλαδο
1 μικρό κρεμμύδι
λίγο πιπέρι, αλάτι και κύμινο
Εκτέλεση:
Ζυμώνουμε την ζύμη και την αφήνουμε στην άκρη σκεπασμένη για μισή ώρα.
Σοτάρουμε το κρεμμύδι ελαφρώς και προσθέτουμε την κολοκύθα αφού πριν την έχουμε κόψει με μικρά κομματάκια.
Προσθέτουμε λίγο νερό και χαμηλώνουμε την φωτιά για να σιγοβράσει και να γίνει πολτός. Έχουμε προσθέσει τα μπαχαρικά και το αλάτι. Αφήνουμε το μείγμα να κρυώσει και ετοιμάζουμε να ανοίξουμε το φύλλο.
Τηγανίστε σε ελαιόλαδο.
Για να φτιάξουμε γλυκά κολοκυθοπιτάκια αφαιρούμαι το κρεμμύδι και τα μπαχαρικά, προσθέτουμε ζάχαρη και κανέλα, ταιριάζουν και οι σταφίδες στη γέμιση και σερβίρουμε με κανέλα και άχνη.
